Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. EVERT Ludwik Józef (1863-1945) handlowiec, księgarz, senator 7°
2. SKÓRZEWSKI Paweł h. Drogosław (1744-1819) konfederat barski, uczestnik powstań 1794 i 1806 r., generał brygady Ks. Warsz., senator Król. Pol. 8°
3. NASIEROWSKI Walenty Maciej (1808-1888) demokrata emigracyjny 8°
4. IŁOWIECKI Józef (1851-1902) lekarz, pisarz, emigrant 9°
5. GOZIMIRSKI Romuald (1818-1869) działacz konspiracyjny 9°
6. GRZEGORZEWSKA Sabina (1808-1872) pamiętnikarka 9°
7. GOSTKOWSKI Wincenty (1746-1818) radca Trybunału Apelacyjnego we Lwowie 9°
8. GRZEGORZEWSKI Aleksander (1806-1855) członek Rządu Narodowego 10°
9. GUROWSKI Aleksander (zm. 1725) miecznik poznański 10°
10. SUCHECKI Ignacy (zm. 1803), chorąży mniejszy sieradzki, poseł 10°
11. BRZEŻAŃSKI Augustyn (1789-1855) ziemianin, powstaniec 10°
12. BROEKERE Antoni Bronisław (1843-1909) lekarz 10°
13. KRZYŻANOWSKI Włodzimierz Bonawentura (1824-1887) generał, gubernator Alaski 10°
14. ARMIŃSKI Franciszek (1789-1848) astronom 10°
15. GOSTKOWSKA Józefa (1760-1850) ofiarodawczyni Biblioteki Jagiellońskiej 10°
16. TASZYCKI Józef (1755-1809), działacz insurekcji kosciuszkowskiej, publicysta 10°
17. DYDYŃSKI Teodor (1836-1921) profesor prawa 10°
18. DONIMIRSKI Brochwicz Edward (1844-1907) ziemianin, wydawca 10°
19. CIEŃSKI Kazimierz (zm. 1818) konfederat barski 10°
20. LIPSKI Jan (zm. 1673) sędzia ziemski kaliski, poseł 10°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  STRZELECKI , Strzelecki-Kruger, Czesław Marian, właśc. Kruger (11 IX 1897 Zagórz Stary k. Sanoka - 5 VIII 1970 Kraków), aktor, reżyser
  Był synem Aleksandra Krugera i Czesławy ze Strzeleckich, mężem Marii Wilkoszewskiej (zob. t. 1). Ukończył gimn. w Stanisławowie, a w 1920 szkołę dram. M. Jednowskiego i Z. Nowakowskiego w Krakowie; 12 III 1920 na popisie grał Piotra Wysockiego w „Nocy listopadowej”. W sez. 1920/21 rozpoczął występy w T. Powszechnym w Krakowie; na przeł. lutego i marca 1921 grał z tym zespołem w Cieszynie. W 1921-23 był w T. Miejskim w Lublinie, potem w T. Polskim (1923) i Nowym (1923-25) w Poznaniu. W sez. 1925/26 występował w T. Pomorskich (Bydgoszcz, Toruń), w sez. 1926/27 w T. Miejskim w Bydgoszczy. Latem 1926 grał w T. Letnim w Gdyni pod dyr. J. Krokowskiego; z teatrem tym był w czerwcu t.r. w Gdańsku. W sez. 1927/28 był w T. im. Słowackiego w Krakowie, od września 1928 w T. Wielkim we Lwowie, w sez. 1930/31 tamże w T. Małym i Rozmaitości, a w zimie 1931 w T. Melodram w Warszawie. Następnie grał w T. Polskim w Katowicach (pierwsza poł. 1932), w T. Miejskich we Lwowie (sez. 1932/33), w T. Narodowym, Nowym i Letnim w Warszawie (sez. 1933/34), w warsz. T. Ateneum (wrzesień 1934) i w objeździe Reduty, m.in. w Siedlcach i Płocku (październik 1934). W 1935 występował w T. Kameralnym w Warszawie, w sez. 1935/36 i 1936/37 w T. Wołyńskim w Łucku i objazdach, w sez. 1937/38 w T. Polskim w Poznaniu, a w sez. 1938/39 w T. Ziemi Pomorskiej w Toruniu. W okresie okupacji niem. pracował w Krakowie jako piekarz; w 1941-44 parokrotnie wystąpił i reżyserował w jawnych t. krak.: Starym i Powszechnym. Po wojnie występował pocz. w T. Polskim w Bydgoszczy (sez. 1945/46), Nowym w Poznaniu (1946/47), Miejskim w Lublinie, gdzie pracował także jako główny reżyser (1947/48). W 1948-50 grał w T. Wybrzeże w Gdańsku; równocześnie reżyserował w T. Miejskim w Lublinie, gdzie spędził nast. dwa sezony (1950/51 i 1951/52). Potem występował w T. Polskim w Bielsku-Białej (1952-55), T. im. Jaracza w Łodzi (1955-57), T. Młodej Warszawy (1957), T. Klasycznym i Rozmaitości w Warszawie (1958-70). Miał „wyniosłą, arystokratyczną postać, rasowe rysy twarzy nieco wzgardliwej” (M. Szczepkowska), toteż chętnie obsadzano go w rolach takich, jak: tyt. w „Irydionie” (Lwów, 1928), Lord Leicester („Maria Stuart” F. Schillera, Lwów sez. 1929/30), Książę Polonius, później Kanclerz („Samuel Zborowski”, Lwów 1932), Striese („Porwanie Sabinek”, Lwów 1932), Don Gomez („Cyd”, Toruń 1938). Aktorem był jednak wszechstronnym, „posiadał wielką łatwość tworzenia różnorodnych postaci” (A. Nowak), a przy tym „tradycjonalnym, korzystającym z zasobów dziewiętnastowiecznego warsztatu aktorskiego. Umiejętnie posługiwał się zewnętrznymi znakami uczuć i przeżyć” (M. Szczepkowska). Był pełnym wdzięku, próżnym i kapryśnym Almavivą („Wesele Figara”, 1948); w „Sprawie Pawła Eszteraga” (1950) stworzył przerażająco prawdziwą postać sadystycznego Majora; po roli Piorunowicza („Klub kawalerów”, 1948) uznano, że jego domeną jest komedia; w „Przyjaciołach” A. Uspienskiego (1948) zagrał skupionego, marzycielskiego, nieśmiałego Cyryla i „raz jeszcze wykazał swą wieloletnią rutynę dającą się zauważyć w każdym geście i słowie” (A. Nowak). Inne ważne role: Rotmistrz („Damy i huzary”, 1932), Jonatan Pryszcz („Opera za trzy grosze”, 1933), Bartnicki („Żabusia”, 1937), Bogucki („Panna Maliczewska”, 1945), Dyrektor teatru („Dwa teatry”, 1947), Sartorius („Szczygli zaułek”, 1949), Profesor Sonnenbruch („Niemcy”, 1950), Rycerz Stanisław („Bolesław Śmiały”, 1958), Pan Balboa („Drzewa umierają stojąc”, 1958), Priam („Wojny trojańskiej nie będzie”, 1963). Reżyserował przede wszystkim w t. prowincjonalnych; w ocenie M. Szczepkowskiej „była to typowa reżyseria aktorska, polegająca na montowaniu przedstawienia wedle zapamiętanych wzorów i ustawianiu ról według tradycyjnych schematów, tak aby na pierwszy plan wysunąć akcję utworu”. Ale jego rzetelny, tradycyjny styl pracy zyskiwał też uznanie; jako główny reżyser T. Miejskiego w Lublinie sprawił, że scena ta „zmieniła zdecydowanie swój profil artystyczny, przechodząc od lekkiego repertuaru komediowego, który dominował uprzednio, ku ambitnym, poważnym pozycjom światowej klasyki i dramatu współczesnego” (A. Nowak). Zdaniem S. Papierkowskiego charakteryzowała go „inteligentna interpretacja sztuk, ich staranne wystawienie, bardzo pomysłowe, niebanalne sytuacje, znakomite ustawienie scen ansamblowych”. Najchętniej reżyserował sztuki klasyczne, lub dawnego repertuaru takie, jak: „Zemsta”, „Pigmalion”, „Dwa teatry”, „Świętoszek”, „Szklanka wody”, „Wesele Figara”, „Chata za wsią”, „Ciotunia”. W pierwszych latach po wojnie współpracował ze szkołami dram. w Bydgoszczy, Lublinie, Poznaniu i PWSA w Łodzi (tu do 1957). Uprawiał publicystykę teatr.; tłumaczył sztuki z węgierskiego i niem.; był autorem książki (zawierającej wiele błędów) pt. „Historia teatru w Polsce” (Bydgoszcz 1947).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.23271.4
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.10460.1
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim