Janina Szylling (ID: psb.34194.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. POPŁAWSKI Tomasz August (1878-1944) ziemianin, działacz polityczny, senator, publicysta, literat 1°
2. BUDNY Nikodem (1863-1934) ziemianin, przemysłowiec 4°
3. DROHOJOWSKI Juliusz (1836-1916) ksiądz, powstaniec 5°
4. ŁOŚ Andrzej (1899-1962) komandor podporucznik 5°
5. MUCHARSKI Arkadiusz (1853-1899) rysownik-karykaturzysta 5°
6. KUNICKI Leon (1828-1873) pisarz, rysownik 6°
7. KARPIŃSKI Franciszek (1868-1944) przemysłowiec, działacz gospodarczy 7°
8. SZUŁDRZYŃSKI Tadeusz (1864-1943), senator Rzeczypospolitej Polskiej 8°
9. KARPIŃSKI Wincenty (1829-1906) aptekarz, przemysłowiec 8°
10. MADEYSKI Marceli Ferdynand (1822-1886) adwokat, poseł, kompozytor 8°
11. KONOPKA Aleksander (1787-1831) pułkownik 8°
12. KIŚLAŃSKI Władysław Teodor (1841-1926) inżynier dróg i komunikacji 8°
13. KIŚLAŃSKI Zygmunt (1834-1897) inżynier, publicysta techniczny 8°
14. LEWANDOWSKI Leopold Leon (1831-1896) skrzypek, kompozytor, dyrygent 9°
15. ŁOŚ Stefan (1901-1955) pisarz, działacz społeczny 9°
16. MALEWSKI Bronisław (1874-1920) lekarz, generał, działacz Narodowej Demokracji 9°
17. NIEMIEROWSKI Andrzej Kazimierz (1840- po 1905) literat 9°
18. OSTRIHANSKY Rudolf (1895-1963) pułkownik, działacz AK 9°
19. PESZYŃSKI Tytus Henryk (1813-1881) powstaniec 1830, oficer 9°
20. SUZIN Leon (1901-1976), architekt, akwarelista 9°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  SZYLLINŻANKA Janina, właśc. Joanna Schilling, zamężna Popławska (19 V 1892 Warszawa - 8 VII 1974 Warszawa), aktorka
  Była córką Jakuba i Katarzyny Schillingów, siostrą aktorki Ireny Schilling, żoną Augusta Gustawa Popławskiego. W styczniu 1908 wstąpiła do Szkoły Aplikacyjnej przy WTR. Po jej ukończeniu od 23 X 1909 występowała w warsz. T. Małym, w lecie 1911 w T. Artystycznym; potem znów w T. Małym do lipca 1912; nast. w T. Rozmaitości. W tym zespole pozostała do 1921 występując też czasem na scenie T. Letniego, a w lecie 1914 gościnnie w T. Zjednoczonych. Wyjeżdżała na gościnne występy m.in. do Wilna (1914) i Łodzi (sez. 1919/20). W maju 1921 poślubiła bogatego ziemianina i opuściła scenę na zawsze. Obdarzona była świetnymi warunkami zewnętrznymi, które tak scharakteryzował P. Owerłło: „Twarz ładna, oczy śliczne, ciemne, pełne blasku, figura zgrabna, słusznego wzrostu, smukła, głos piękny, donośny, metaliczny, nadający się do wyrażania wszystkich odcieni”. Do sukcesów jej przyczyniła się ogromna pracowitość i znakomita pamięć. Krytyka zwróciła na nią uwagę już po pierwszych występach w przedstawieniach Szkoły Aplikacyjnej, m.in. w rolach Ismeny („Antygona") i Anieli („Sarmatyzm"), zarzucano jej jednak pewną sztywność. Pierwszy wielki sukces odniosła w 1911 grając w T. Małym i rolę Anieli („Śluby panieńskie"), w której wg J. Lorentowicza „miała słodycz i prostotę i doskonałe odczucie poezji całej figury”. Występowała w dość rozległym repertuarze, od ról czysto komediowych jak np. Mela („Moralność pani Dulskiej") aż do tragicznych jak Amelia („Mazepa"), Desdemona („Otello"). Lorentowicz sądził jednak, że „głos jej nie nadaje się do akcentów tragicznych”. Celowała natomiast w rolach lirycznych amantek. A. Grzymała-Siedlecki pisał: „jej oczy, śliczne duże oczy z maksymalną wrażliwością komunikowały wszystko, co się w sercu dzieje. Wszystko kobiece. Więc przede wszystkim miłość, a następnie czy to dziewczyńską zuchowatość, czy tkliwość, czy cierpienie. Nieporównanie uroczo umiały te oczy wypowiedzieć bezbronność niewieścią”. Kreowane przez nią postacie otaczała często aura subtelnej poezji i melancholii. Do najważniejszych jej ról oprócz wymienionych należały: Mirryna („Lizystrata"), Hrabina Dassetow („Jastrząb"), Joanna („Noc listopadowa"), Rachel („Judasz z Kariothu"), Lizbeta („Królewski jedynak"), Barbara Radziwiłłówna („Złote więzy"), Sonia („Carewicz"), Sylwetta („Romantyczni"), Klara („Zemsta"). Wystąpiła też w kilku filmach jak „Krysta”, „Carewicz”. Porównywana niekiedy z M. Wisnowską cieszyła się ogromną popularnością u publiczności, zazwyczaj była też chwalona przez krytyków, niekiedy tylko zarzucano, że role jej nie były cały czas utrzymane w odpowiednim tonie (J. Lorentowicz), a J. Lechoń pisząc o niej jako o „najśliczniej szczerej, najbujniej lirycznej, najpoetyczniejszej i najpiękniejszej wielkiej artystce” ubolewał, że nikt nie próbował „zacierać i łagodzić ostrych podźwięków jej głosu” ani „ruchów, które czasami zbyt są, doprawdy, nieopanowane i twarde”. Zeszła ze sceny w pełni powodzenia, ale wkrótce została zapomniana i po śmierci męża żyła w osamotnieniu. Po II wojnie świat. należała do ZASP-u.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.17797.1
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  Ś.P.
  Z SZYLLINGÓW
  JOANNA POPŁAWSKA
  19.V.1892 - 8.VII.1974
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 27 str. 605: psb.23792.4
  Polski Słownik Biograficzny t. 50 str. 21: psb.34194.1

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim