Jan Antoni Franciszek Popiel (ID: psb.23744.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. SOKOŁOWSKI Konstanty Maciej Artur (1834-1893) powstaniec 1863 r., emigrant 8°
2. ALEKSANDROWICZ Konstanty (1883-1918) legionista, pamiętnikarz 8°
3. NAWROCZYŃSKI Eugeniusz (1881-1942) adwokat, działacz Stronnictwa Demokracji Narodowej 8°
4. SOKOŁOWSKI Michał (1881-1947) dziennikarz, działacz socjalistyczny, senator RP 9°
5. SIEROSZEWSKI Adam Jan (1862-1943) działacz socjalistyczny 9°
6. SACHOWICZ Jacenty (1813-1875) malarz, konserwator 9°
7. PRZEWÓSKI Edward (1851-1895) adwokat, krytyk literacki, publicysta, działacz socjalistyczny 9°
8. PRZEWÓSKA Maria Czesława (1868-1938) literatka, publicystka 9°
9. OLEŚ Andrzej Zygmunt (1886-1952) malarz, grafik, konserwator 9°
10. IDŹKOWSKI Adam (1798-1879) architekt, budowniczy 9°
11. SOKOŁOWSKI Stanisław Antoni (1912-1945) oficer WP 10°
12. NAWROCZYŃSKI Bogdan Roman (1882-1974) profesor pedagogiki 10°
13. ŁĄPIŃSKI Stanisław Jan (1848-1921) dziennikarz, literat, krytyk teatralny 10°
14. BRZOSTOWSKI Robert (ur. 1748) kasztelan połocki 10°
15. SACHOWICZ Grzegorz (1819-1877) malarz, fotograf 11°
16. RUDZKI Aleksander (1831-1866) malarz 11°
17. ROGOWSKI Ludomir Michał (1881-1954) kompozytor, dyrygent 11°
18. SOKOŁOWSKI Michał h. Pomian (ur. ok. 1758) starosta kowalski 11°
19. PLATER Konstanty Ludwik (1722-1778) starosta, kasztelan 11°
20. KIJEWSKI Franciszek (1858-1919) profesor chirurgii 11°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  POPIEL Jan Antoni Franciszek (9 III 1894 Warszawa - 3 IX 1966 Warszawa), śpiewak, reżyser
  Był synem aptekarza Bronisława P., pochodzącego z Wołynia z dużej rodziny Popielów o przydomku Chościak, i Julii z Niżyckich, mężem śpiewaczki Haliny Adamkiewiczówny (ślub 19 II 1928 w Warszawie). W 1913 ukończył Gimn. im. Reja w Warszawie; potem wyjechał do Moskwy, w 1914 zdał maturę ros. w Instytucie Łazarewskim i wstąpił na wydz. prawa uniw. moskiewskiego; studia kontynuował po powrocie do Polski na Uniw. Warsz. w roku akademickim 1915/16 i 1918/19. Jednocześnie brał lekcje śpiewu u W. Brzezińskiego (1915-19) i gry scen. u H. Kawalskiego; przedmiotów muz. uczył się prywatnie i w Konserwatorium Warsz. (1915-16). W 1919 wyjechał na letnie kursy językowe do Genewy, Zurychu i Lugano. Gdy wrócił został zaangażowany do T. Wielkiego w Poznaniu; 31 VIII 1919 zadebiutował partią Dziemby w przedstawieniu „Halki”, rozpoczynającym działalność pol. sceny operowej w Poznaniu. Pozostał tu do końca sez. 1922/23. W 1923 wyjechał na rok do Mediolanu, gdzie uczył się śpiewu (u G. Castelano) i języka włoskiego. Latem 1924 z zespołem opery lwow. występował w Krakowie, w lipcu 1924 śpiewał Faraona („Aida") w T. Wielkim we Lwowie. Od stycznia do maja 1925 śpiewał w przedstawieniach operowych w Wilnie, w 1925-27 w zespole opery T. Miejskich w Toruniu, Bydgoszczy i Grudziądzu. W sez. 1927/28 był w zespole operowym T. Polskiego w Katowicach. W 1929-30 pracował w red. miesięcznika „Muzyka”, był tam tłumaczem i recenzentem radiowym. Od 1 IX 1930 do 31 VIII 1934 był solistą T. Wielkiego w Warszawie; w zawiązanej przez solistów teatru spółce pn. Opera Narodowa (1933) pełnił funkcję sekretarza. Zainteresował się wtedy reżyserią i w okresie kryzysu opery wystawił pod opieką A. Popławskiego w T. Domu Żołnierza Pol. na Pradze „Straszny dwór”. Ponownie współpracował z red. „Muzyki”, w 1935 pracował w biurze podróży „Orbis” w Gdyni. W 1936-38 był znów w zespole T. Wielkiego w Warszawie. Występował też w przedstawieniach operowych w Łodzi, we Lwowie, a w 1938 w Krakowie; 1 IV 1938 podjął pracę referenta muz. w warsz. rozgłośni PR. W sierpniu 1939 został zaangażowany do T. Wielkiego w Poznaniu. Podczas okupacji niem. przebywał w Warszawie. Od 1 IX 1946 do 31 VIII 1948 był reżyserem i solistą w Operze Dolnośląskiej we Wrocławiu, w sez. 1948/49 pracował tu jako nauczyciel gimnazjalny, ale od 1 IX 1949 do 31 VIII 1956 znów zajmował stanowisko reżysera w Operze (1 VII-31 XII 1953 pełnił też obowiązki kier artyst.). W sez. 1957/58 był reżyserem w Operze Śląskiej w Bytomiu. Potem przeniósł się do Warszawy. W Operze Objazdowej reżyserował wznowienia „Rigoletta” (1965) i „Pajaców” (1966). Znał biegle kilka języków i zajmował się ich nauczaniem: w 1. trzydziestych i w okresie okupacji niem. w Warszawie, potem w Końskich (1945), w Bydgoszczy (1945-46), Wrocławiu (1948-53); w wyższych szkołach muz. Wrocławia (1949-56), Katowic (1957) i Warszawy (1957-64) uczył języka wł., gry scen., dykcji, charakteryzacji i historii opery, języka wł. nauczał również w muz. szkole podstawowej i średniej w Warszawie (1957-64). W 1. sześćdziesiątych współpracował jako lektor ze spółdzielniami nauki języków obcych „Wspólna Sprawa” i „Lingwista”. Był autorem przekładów ponad dwudziestu librett z języków: wł., franc, ros., czeskiego i niemieckiego. Obok pozycji klasycznych (nowe przekłady „Toski”, „Manon Lescaut” i in.), tłumaczył dzieła wprowadzane dopiero na sceny pol. np. „Mądra”, „Złoty kogucik”, „Telefon"), a także opery kameralne, realizowane ze studentami wydz. wokalnych wyższych uczelni muz. (np. „Bastien i Bastienne”, „Potajemne małżeństwo"). Jego zainteresowanie lingwistyką zaowocowało również w dziedzinie zoologii: opracował nomenklaturę kręgowców w ośmiu językach i w Instytucie Zoologii PAN złożył stosowny słownik z indeksem geograficznym. Podczas swoich pierwszych sez. na scenie śpiewał w Poznaniu takie partie basowe, jak: Sciarrone („Tosca"), Skołuba („Straszny dwór"), Wagner („Faust"), Ścibor („Stara baśń"), Faraon („Aida"), Doktor Bartolo („Cyrulik sewilski"), Micha („Sprzedana narzeczona"), Daland („Holender tułacz"), Spalanzani („Opowieści Hoffmanna"). Największe sukcesy odnosił w 1925-27 w rolach moniuszkowskich, jak Stolnik („Halka") czy Zbigniew („Straszny dwór") i w rolach charakterystycznych, jak Podczaszyc („Hrabina"), popisowy Basilio („Cyrulik sewilski"), Mefisto („Faust"). W T. Wielkim w Warszawie wykonywał takie partie, jak: Angelotti („Tosca"), Colin („Cyganeria"), Gremin („Eugeniusz Oniegin"), Zuniga („Carmen"). Był cenionym odtwórcą ról drugoplanowych i epizodycznych, dbał o szczegóły charakteryzacji, o wyrazistą mimikę, dykcję i gest. W śpiewie odznaczał się muzykalnością, starannym frazowaniem, miał głos ładnie brzmiący i dobrze wyszkolony. Jako reżyser dobrze ustawiał sceny zbiorowe, dbał o logikę dramaturgii, konsekwentne prowadzenie postaci i czytelne rozwiązania sytuacyjne. Wystawił m.in.: „Verbum nobile”, „Traviatę”, „Halkę”, „Cyrulika sewilskiego”, „Eugeniusza Oniegina”, „Aidę”. Nie był nowatorem, ale znał dobrze prawa sceny. Był znany i ceniony w środowisku artystów operowych.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.17660.1
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  JAN POPIEL
  ARTYSTA OPERY I REŻYSER
  + 3.IX.1966
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 27 str. 556: psb.23744.1

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim