Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. KOBRZYŃSKI Zygmunt (1893- ok. 1944?) matematyk, logik, tłumacz 4°
2. PASZKOWICZ Kazimierz (1788-1845) uczestnik wojen napoleońskich, powstaniec, emigrant 5°
3. FLASIEŃSKI Jan (1789-1852) autor przewodnika po Europie 7°
4. DAWIDOWICZ Ignacy (1816-1873) dowódca powstańczy 8°
5. ŚLIWIŃSKI Józef (1865-1930), pianista, dyrygent 8°
6. OLSZEWSKI Kajetan Bolesław (1858-1944) generał armii, wojewoda wołyński 8°
7. NOWAKOWSKI Janusz Ferdynand (1832-1883) lekarz, pisarz, redaktor 9°
8. NOWICKA Maria Kazimiera (1886-1969) nauczycielka, działaczka społeczna 9°
9. STASZKOWSKI Władysław h. Bogoria (1865-1936), aktor, reżyser 9°
10. PATKOWSKI Józef Stanisław (1887-1942) fizyk, profesor, rektor 10°
11. (du) LAURANS Nestor (zm. 1868) komisarz RN w powstaniu 1863 10°
12. KONARZEWSKI Daniel (1871-1935) generał dywizji 10°
13. STANKIEWICZ Władysław Hipolit (1837-1929) powstaniec styczniowy, chirurg i urolog 10°
14. KORYTOWSKI Piotr (zm. 1786) podsędek ziemski gnieźnieński, poseł 10°
15. MADLEROWA Wanda Ewa (1891/2-1969) nauczycielka 11°
16. LILPOP Stanisław (1817-1866) przemysłowiec, konstruktor 11°
17. PRÓSZYŃSKI Stanisław Antoni (1899-1970) dziennikarz, działacz oświatowy i niepodległościowy 11°
18. RYCERSKI Aleksander (1825-1866) malarz, konserwator obrazów 11°
19. SADOWSKI Stanisław Feliks (ok. 1822-1848) działacz społeczno-polityczny 11°
20. STABLEWSKI Erazm (1802-1870) ziemianin, poseł do parlamentu pruskiego 11°

Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny t. 20 str. 650: psb.17870.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 305): Michałowski Feliks Władysław, Wydział Lekarski
  Ur. w Potoku, woj. lubelskie. Szlachcic, syn komisarza cyrkułu w Lublinie, skoligacony z hr. Antonim Ostrowskim. W 1830 ukończył szkołę wojew. w Lublinie, po czym zapisał się jesienią tego roku na Wydział Lekarski Uniw. Warsz. W kampanii 1831 był żołnierzem Gwardii Honorowej Akademickiej, a potem pporucznikiem 7 P. Piech. Liniowej. W ostatnich dniach powstania odznaczony przez gen. Rybińskiego we wrześniu 1831 Złotym Krzyżem Virtuti Militari: Przez Prusy wyemigrował do Francji. Mieszkał w Limel, Le Puy, w Paryżu. 16 XII 1832 wstąpił w Le Puy do Tow. Dem. Pol., z którego został następnie skreślony 15 VIII 1834 za kontakty z obozem Czartoryskiego. W Paryżu nawiązał kontakty z wybitnymi naukowcami i publicystami, z Heltmanem, Lelewelem. Od 1833 kontynuował studia medyczne w Montpellier, gdzie doktoryzował się 19 XII 1835 na podstawie pracy „De la Parole, essai precede d'etudes sur la voix”. Po ukończeniu studiów pełnił funkcje lekarza w kopalni węgla w Saint Etienne en Foretts. Po blisko czterdziestu latach praktyki na prowincji przeniósł się do Paryża. Brał czynny udział w życiu kulturalnym i naukowym departamentu Loary, był prezesem Tow. Lekarskiego departamentu, wiceprezesem Tow. Agronomicznego, Przemysłowego, Nauk i Sztuk Pięknych, publikując w wydawnictwach tych towarzystw w St Etienne rozprawy i prace z dziedziny medycyny, przede wszystkim zaś z etnografii i językoznawstwa: Unité de la confusion des langues (1857), De quelques difficultés rélatives aux théories actuelles de la circulation (1859), Le Slave et le Breton (1861), Note sur les plus anciennes langues de la France (1863), La beauté signe de santé (1867), Origines celti-ques (1870), Vestiges dans les langues européennes des inva-sions orientales (1876) oraz Quarantes and de pratique medicale (Paryż 1886). I wreszcie ogłoszone po polsku Mowa nasza i lud (Warszawa 1881). Prace te wyrobiły mu pozycję w środowisku francuskim i polskim, ale wśród lingwistów spotkały się z ostrą krytyką. W 1838 ogłosił w I tomie „Młodej Polski” nekrolog poety, lekarza i działacza emigracyjnego, swego kolegi z uniwersytetu, Żywot Juliana Szotarskiego. Był prezesem departamentu Loary, równocześnie zaś pełnił szereg funkcji w organizacjach polskich. W 1836 został przywrócony do praw członka TDP. W tymże roku podpisał Manifest TDP. W 1837 został wybrany na wiceprzewodniczącego Komisji Funduszów Emigracyjnych. W okresie praktyki lekarskiej w St Etienne prowadził obszerną korespondencję z wybitnymi emigrantami. M. in. zaprzyjaźniony był z dr. Aleksandrem Grabowskim z Dijon (w późniejszych latach właścicielem zamku w Chatelet). Z biegiem lat M. zbliżył się do obozu zachowawczego. Po przeniesieniu się do Paryża był w 1883 wiceprezesem Stowarzyszenia Podatkowego Instytucji „Czci i Chleba” oraz ofiarodawcą na rzecz Muzeum w Rapperswyl. W 1884 wiceprezesem Tow. Hist.-Literackiego w Paryżu, 5 XI 1884, na uroczystym posiedzeniu tego Towarzystwa, wygłosił przemówienie o działalności Domeyki w Ameryce Połudn. z okazji wręczenia na tym posiedzeniu dyplomu honorowego Domeyce. Korespondował z Do-meyką jeszcze w 1889. Ożeniony był z Marią, siostrą wybitnego kompozytora francuskiego, Jules Masseneta, jednego z mistrzów opery francuskiej. Syn jego był inżynierem górnictwa w Monceau. Zmarł w Paryżu, pochowany w Montmorency.
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: MICHAŁOWSKI Feliks - Ukończył szkoły w Lublinie, 1830 zapisał się na Wydział Lekarski UW. W powstaniu w akademickiej gw. honor. potem sierż. st. 7 ppl., 3.5.31 ppor. 16 ppl., ranny pod Grochowem, Mińskiem i Szawlami, wycofał się z Dembińskim z Litwy do Warszawy, otrzymał dyplom „dobrze zasłużonego Ojczyźnie”, 4.10.31 krzyż złoty nr 3780, przeszedł 5.10.31 z Rybińskim do Prus, internowany przez Prusaków. Przybył 1.2.32 do Francji, przebywał początkowo w Strasburgu, 6.5.32 prosił o pozwolenie na kontynuowanie studiów medycznych w tym mieście. Wysłany do Le Puy, 16.12.32 został tu członkiem TDP. Od 12.32 w Montpellier, 5.8.34 potępił Czartoryskiego. Zapisał się na med., 19.1.36 otrzymał dyplom dra med. po napisaniu rozprawy „De la parole”, praktykował jako lekarz w kopalni węgla w St-Etienne. Zajmował się badaniami lingwistycznymi, wybrany został prezesem Towarzystwa Lekarskiego Departamentu Loary, należał też do kilku innych towarzystw naukowych. Ożenił się z Laure Massenet, siostrą słynnego kompozytora, miał syna Pawła, wkrótce po jego przyjściu na świat doszło do separacji. 12.4.62 przystąpił do Stowarzyszenia Podatkowego, potem wiceprezes Instytucji Czci i Chleba. Opiekował się niezamożnymi emigrantami. Po czterdziestu latach przeniósł się do Paryża. W wieku 6.3 lat znów zaczął studia na Sorbonie i w College de France. Wiele publikował na tematy filozoficzne i medyczne. 1870 po utworzeniu Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswylu stał się jego wielokrotnym ofiarodawcą i zapisał mu część majątku w testamencie. Zm. 15.5.93 w Paryżu, pochowany na cmentarzu Montmorency.
  n.28259 Nekrologia Minakowskiego (28259)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim