Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. JEŁOWICKI Wacław (1773/78-1831) marszałek szlachty podolskiej, powstaniec 1°
2. JAROSZYŃSKI Mikołaj (ur. 1742) konfederat barski 2°
3. JEŁOWICKI Edward (1803-1848) marszałek szlachty podolskiej, powstaniec 2°
4. JAROSZYŃSKI Zachariasz (1700-1774) poseł, konfederat barski 3°
5. SZYMANOWSKI Eustachy (1876-1936), ekonomista, bankowiec 4°
6. RADZIWIŁŁ Michał Piotr (1853-1903) właściciel Nieborowa, założyciel fabryki majoliki, literat, wydawca 4°
7. JEŁOWICKI Eustachy (1886-1930) ksiądz, docent Uniwersytetu Lwowskiego 4°
8. JEŁOWICKI Teodor (1828-1905) prawnik, muzyk, emigrant 4°
9. JAROSZYŃSKI Witold (1836-1898) lekarz, literat 4°
10. KURDWANOWSKI Kajetan (zm. 1811) generał-major wojsk koronnych, targowiczanin 4°
11. KOSSOWSKI Maurycy (1795-1864) ziemianin, przemysłowiec 4°
12. KORDYSZ Ignacy (1. poł. XVIII w.-1788) pisarz ziemski, poseł 4°
13. BNIŃSKI Roman (1826-1912) powstaniec z 1863 4°
14. RADZIWIŁŁOWA Maria Ewa (1860-1930) działaczka filantropijna, fundatorka kościołów 5°
15. RADZIWIŁŁOWA Aleksandra (1796-1864) twórczyni rezydencji szpanowskiej, malarka-amatorka 5°
16. RADZIWIŁŁ Michał Gedeon (1778-1850) wódz naczelny powstania 1830/31 5°
17. KAMIEŃSKI Henryk Ignacy (1777-1831) generał brygady 5°
18. JAROSZYŃSKI Marian (1876-1944) ziemianin, działacz SCh-N 5°
19. GROCHOLSKI Franciszek Ksawery (1730-1792) podkomorzy królewski 5°
20. GROCHOLSKI Marcin (1727-1807) wojewoda bracławski 5°

Uwagi

• Adam Boniecki, Herbarz polski - 9.5.302 - t. IX s. 4: Jełowiccy v. Jałowieccy v. Jałowiccy v. Iłowiccy h. Własnego. W polu czerwonem srebrna brama, na niej takiż krzyż. Nad tarczą mitra książęca
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 9.5.305 - t. IX s. 4: Jełowiccy v. Jałowieccy v. Jałowiccy v. Iłowiccy h. Własnego. W polu czerwonem srebrna brama, na niej takiż krzyż. Nad tarczą mitra książęca
  Polski Słownik Biograficzny t. 11 str. 160: psb.10218.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 11 str. 162: psb.10219.4
  Polski Słownik Biograficzny t. 11 str. 166: psb.10226.7
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 83): Jełowicki Aleksander, Wydział Prawa i Administracji, sekcja Prawa i Admin., wpis 12 II 1824
  Syn Wacława i Honoraty Jaroszyńskiej. Studiował początkowo w Krakowie, na żądanie w. ks. Konstantego przeniósł się do Warszawy i 14 VII 1825 otrzymał stopień mgra admin. W 1825 wrócił na rodzinną wieś, gdzie przetłumaczył z francuskiego Medycyna wyleczająca Lerey'a, wydaną w Warszawie w 1829. Po wybuchu powstania listopadowego był na Wołyniu sekretarzem-adiutantem gen. Kołyszki, walczył wraz z ojcem i braćmi w bitwach pod Daszowem, Tywrowem, Obodnem i Majdanami. 25 V 1831 przeszedł granicę galicyjską pod Woło-czyskami, a w czerwcu przedostał się do Warszawy i zasiadł 9 lipca w sejmie jako poseł hajsyński. Był członkiem Tow. Patriotycznego i Komitetu Ziem Ruskich. We wrześniu 1831 bronił Warszawy jako kanonier artylerii. W lipcu 1832 przedostał się poprzez Galicję i Niemcy do Paryża, gdzie włączył się od razu do czynnego życia politycznego. Był jednym z założycieli Stowarzyszenia Naukowej Pomocy dla młodzieży, członkiem Tow. Litewskiego i Ziem Ruskich, Komitetu Narodowego Emigracji Polskiej. Był czynnym członkiem Tow. Literackiego Polskiego, którego sekretarzem został w maju 1835. Wielkie są bezsprzecznie zasługi J. jako publicysty, księgarza i wydawcy. W 1835 otworzył w Paryżu Księgarnię i Drukarnię Polską, a potem prowadził do 1839 do spółki z Eustachym Januszkiewiczem i Stefanem Dembowskim Dom Komisowy, Księgarnię Nakładową Polską. Był mecenasem Adama Mickiewicza, wydał własnym kosztem Pana Tadeusza, Księgi pielgrzymstwa polskiego i Dziadów cz. III. Wydał też dzieła Słowackiego, Krasińskiego, Niemcewicza, Brodzińskiego, Pola, Mochnackiego, Lelewela i innych. Wydał wiele broszur politycznych własnych i pism ulotnych. Do ciekawszych należą z okresu wcześniejszego: O towarzystwie wzajemnej pomocy (Paryż 1833), Uwagi o użyciu najkorzystniejszym czasu w emigracji wraz z projektem ogólnego stowarzyszenia się wychodźców... (Paryż 1833). W latach działalności w Zgromadzeniu Zmartwychwstańców m. in. wydał: Opowiadanie Makryny Mieczysławskiej, ksieni bazylianek mińskich, o ich siedmioletnim prześladowaniu za wiarę... (Paryż 1846), Pobożne wezwanie z powodu trójwiecznej rocznicy Unii Polski z Litwą (Paryż 1869). Współpracował ponadto w 1863-1876 z zachowawczą prasą krajową: „Czasem”, „Dziennikiem Poznańskim”. W 1836 wydawał i redagował „Rocznik Emigracji Polskiej”, w 1837 „Wiadomości Krajowe i Emigracyjne”, a w 1838-1840 trzy roczniki „Kalendarza Pielgrzymstwa Polskiego”. Pisywał do „Kroniki Emigracji Polskiej”, „Nowej Polski” i „Trzeciego Maja”. Tłumaczył Słowa wieszcze Lamennais'go do Domku Jańskiego. W 1838 wstąpił do semina rium duchownego w Paryżu, a po otrzymaniu święceń w Wersalu, w 1841 został wikarym w St Cloud pod Paryżem. W 1841 przetłumaczył Tomasza a Kempis O naśladowaniu Chrystusa. W 1843 wstąpił do nowo założonego Zgromadzenia Zmartwychwstańców. W 1849 wrócił do Paryża i przez długie lata był przełożonym Misji Polskiej przy kościele Św. Rocha, a od 1849 w kościele Wniebowzięcia. W nowej roli reprezentował skrajny konserwatyzm i występował przeciwko ruchom spiskowym i powstańczym. On to przewiózł Makrynę Mieczysławską do Rzymu i spisał jej zeznania. W 1861 był przeciwny demonstracjom religijno-patriotycznym w Polsce. Współpracował jednak na rzecz powstania w 1863. Znany kaznodzieja, występował w Paryżu w rocznice narodowe. Działał na polu filantropijnym i opieki nad emigrantami. Był członkiem Rady Administracyjnej Zakładu Św. Kazimierza w Paryżu. Był tłumaczem dzieł religijnych, publikował też swoje kazania; w 1912 wydał Kazania na święta patronów polskich i na rocznice narodowe. Obraz pierwszego okresu swojego życia skreślił w pamiętniku Moje wspomnienia, t. I-II (Paryż 1839).
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: JEŁOWICKI Aleksander - Ukończył gimnazjum w Winnicy, od 1821 studiował filozofię na UJ, a od 1824 prawo i administrację w Warszawie. 1825 wrócił na Ukrainę i gospodarzył w majątku ojca. W powstaniu ppor. powstania podoi., adiutant gen. Kołyszki, Daszów, Tywrów, Obodne, Majdan, przeszedł z Kołyszkądo Galicji, internowany przez Austriaków, zdołał zbiec i przedostał się do Warszawy, ppor. LL-R, 9.7.31 wybrany posłem hajsyńskim na sejm powstańczy, członek Towarzystwa Patriotycznego i Komitetu Ziem Ruskich, bił się w obronie Warszawy jako kanonier art., 4.10.31 otrzymał krzyż złoty nr 3706, zrzekł się krzyża na rzecz innych powstańców podoi., przeszedł 5.10.31 z Rybińskim do Prus. Schronił się w Galicji, ale na wiadomość o powołaniu sejmu na emigracji wyjechał do Francji i 21.7.32 dotarł wraz z Mickiewiczem do Paryża. 12.32 współzałożyciel i sekretarz Towarzystwa Naukowej Pomocy. 1832 członek Komitetu Narodowego Polskiego, potem Towarzystwa Historyczno-Literackiego, 3.5.35 wybrany jego sekretarzem. Od 12.32 do 3.34 działał w Komitecie NarodoWym Emigracji Polskiej pod przewodnictwem gen. Dwernickiego. 1834 wspierając finansowo Mickiewicza, umożliwił pierwsze wydanie „Pana Tadeusza”. 1.7.35 założył wspólnie z E. Januszkiewiczem Księgarnię Polską. Był wydawcą Wielu polskich broszur i książek. 1836 redagował i wydawał „Rocznik Emigracji Polskiej”, a 1837 „Wiadomości Krajowe i Emigracyjne”. W 1838 wstąpił do seminarium św. Stanisława Kostki w Paryżu, potem w Wersalu. 18.12.41 otrzymał święcenia kapłańskie, pracował jako wikary w Auteuil i Saint-Cloud. 1842 udał się do Rzymu, by zdać papieżowi sprawozdanie ze stanu Kościoła w kraju. 1844 wstąpił do zgromadzenia zmartwychwstańców. Od 1844 przełożony Misji Polskiej w Paryżu, przy kościele św. Rocha, a od 1849 przy kościele Wniebowzięcia Marii Panny. Protektor M. Mieczysławskiej, rzekomo prześladowanej za wiarę przez carat. Ultrakonserwatywnych poglądów, poparł jednak powstanie styczniowe, wygłaszał wówczas patriotyczne kazania i pisał wiersze w duchu narodowym. 1872 przebywał w Tarnopolu w Galicji. Zajmował się działalnością filantropijną. 30.1.77 przybył do Rzymu dla leczenia oczu. Zm. 15.4.77 w Rzymie, pochowany w grobowcu zgromadzenia zmartwychwstańców. Tablice ku jego czci umieszczono w kościele polskim w Paryżu i na zbiorowym grobowcu polskim na cmentarzu Montmartre.
  n.18245 Nekrologia Minakowskiego (18245)
  sw.564137 Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, Warszawa 1995-98

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim