Jan Marcin Szancer (ID: psb.33153.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. PIERACKI Jan Franciszek (1872-1940) adwokat, poseł 3°
2. PANCEWICZ Leokadia (1888-1974) aktorka 14°
3. MOROZOWICZ-SEROCZYŃSKA Maria (1890-1958) działaczka PSL 15°
4. PIETRZAK Bolesław (1899-1976) rolnik, działacz ruchu ludowego, poseł 15°
5. LESZCZYŃSKI Jerzy (1884-1956) aktor, reżyser 15°
6. SIKORSKI Kazimierz (1842- po 1865) powstaniec 1863, spiskowiec 16°
7. LESZCZYŃSKA Honorata (1864-1937) aktorka. 16°
8. LESZCZYŃSKI Bolesław (1837-1918) aktor, reżyser 16°
9. SALSKI Tadeusz (1910-1981) inżynier, działacz narodowy 17°
10. SALAMUCHA Jan (1903-1944) ksiądz, filozof, logik 17°
11. RAPACKI Wincenty (1840-1924) aktor, reżyser, dyrektor teatru, literat 17°
12. PFEIFFER Stanisław Fryderyk (1819-1890) przemysłowiec 17°
13. PĘKALSKI Leonard (1896-1944) malarz, profesor 17°
14. MOROZOWICZOWA Natalia (1879-1964) aktorka 17°
15. KREMSKI Mieczysław Bolesław (1849-1899) aktor, dyrektor teatru 17°
16. MAKOWIECKI Aleksander (1840-1907) działacz spółdzielczy, publicysta, ekonomista 17°
17. RAPACKI Józef (1871-1929) malarz, litograf 18°
18. RAPACKI Wincenty (1865-1943) aktor, śpiewak, literat 18°
19. CHEŁMIŃSKI Jan (1851-1925) malarz 18°
20. RZĄDCA Ludwik (1832-1909) tancerz, pedagog, baletmistrz 18°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  SZANCER Jan Marcin (12 XI 1902 Kraków - 24 III 1973 Warszawa), scenograf
  Był synem Edwarda i Stanisławy Sz., mężem aktorki Zofii Sykulskiej. Już od najmłodszych lat miał kontakt z teatrem; jako dwunastoletni chłopiec statystował w przedstawieniu „Legionu” - zapewne w krak. T. im. Słowackiego. Studiował filozofię na Uniw. Jagiell., w 1920 rozpoczął naukę w krak. Szkole Sztuk Pięknych. Równocześnie uczył się w szkole dram. M. Jednowskiego i Z. Nowakowskiego (1920-21), ale trema utrudniała mu występy, grywał jedynie epizody i statystował. W tym okresie malował dek. w T. Powszechnym przy ul. Rajskiej. Szkołę Sztuk Pięknych ukończył w 1926, studiował tam u J. Mehoffera i K. Frycza. W 1927 realizował dek. Frycza do „Nocy Bachusowej” w warsz. T. Messal-Niewiarowskiej, potem krótko był scenografem t. Nietoperz. Następnie wrócił do Krakowa i został grafikiem w wydawnictwach IKC. Po paru latach ponownie przyjechał do Warszawy, gdzie jako grafik współpracował z licznymi czasopismami. Od 1936 współpracował z objazdowym t. kukiełek „Płomyka” i „Płomyczka” pod kier. H. Starskiej, wykonywał też prace scenograficzne, np. w sez. 1937/38 w t. Cyrulik Warszawski, w 1939 w t. Figaro. Projektował kostiumy do filmów „Nad Niemnem”, „Żołnierz królowej Madagaskaru” (oba w 1939). W okresie okupacji niem. ilustrował książki przygotowywane przez podziemne oficyny do wydania po wojnie. W 1942 robił scenografię dla jawnego t. Miniatury w Warszawie. W 1944 projektował ulotki powstańcze.
  Po wojnie poświęcił się przede wszystkim ilustracji książkowej i grafice, był. kier. graficznym wydawnictw (PIW, Książka i Wiedza). Od 1951 był prof. ASP w Warszawie. Nadal jednak współpracował z teatrami. Był autorem scenografii przedstawień: „Dzieci pana majstra” (T. Jaskółka, Warszawa 1947), „Zemsta nietoperza” (T. Nowy, Warszawa 1949), „Chłopiec latający” (T. Polski, Warszawa 1957), „Majątek albo imię” (T. Jaracza, Łódź 1958), „Igraszki trafu i miłości” (T. Powszechny, Łódź 1959), „O krasnoludkach i sierotce Marysi” - to przedstawienie także reżyserował (T. Klasyczny, Warszawa 1959), „Moralność pani Dulskiej” (T. Kameralny, Warszawa 1962), „Niezwykłe przygody pana Kleksa” (T. Narodowy, Warszawa 1963), „Joanna d'Arc” (Opera, Wrocław 1963). W sez. 1965/66 był głównym scenografem T. Wielkiego w Warszawie; opracował wtedy dek. do „Pana Twardowskiego” L. Różyckiego i „Aidy”. W 1955-61 robił dekoracje dla Pol. Zespołu Tańca.
  Był scenografem rzetelnym i tradycyjnym. Z. Strzelecki pisał: „projekty dekoracji Szancera są bardzo ilustracyjne i prowadzą do dekoracji starego typu. Kostiumy są lepsze - w tej dziedzinie nie jest potrzebna transpozycja z ilustracji na teatr - ale i one poza dobrą charakterystyką postaci i stylu nie wnoszą niczego nowego”. Współpracował też z telewizją i filmem. W 1955-58 był współorganizatorem i kier. artyst. Teatru TV oraz scenografem, a także reżyserem eksperymentalnych spektakli. Projektował kostiumy do filmów, np. „Awantury o Basię”, „Komediantów”. Pisał scenariusze film. („Panienka z okienka”, „Dwie godziny"), raz nawet zagrał rolę stolarza trumien („Za wami pójdą inni"). Był autorem sztuki „Nędza uszczęśliwiona Wojciecha Bogusławskiego” oraz dwóch książek wspomnieniowych „Curriculum vitae” (Warszawa 1969) i „Teatr cudów” (Warszawa 1972).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.6237.1
  ANK, „Spis ludności m. Krakowa 1921” t. 5, str. 352, nr spisowy 5350: krakow1921.74666.5
  Polski Słownik Biograficzny t. 46 str. 597: psb.33153.1
  Powstańcze Biogramy: http://www.1944.pl/historia/powstancze-biogramy/Jan_Szancer
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim