Sejm-Wielki.pl [start]
M.J. Minakowski, Genealogy of the Descendants of the Great Sejm
Zaloguj się contact
Name Surname: 

M Wincenty Rapacki (ID: psb.25567.1)

Koligacja (szukanie pokrewieństwa) z: najkrótsza linia przodkowie
n.p. Mieszko I, Czesław Miłosz, Maria Skłodowska-Curie, Karol Wojtyła, Bronisław Komorowski, Marek Minakowski
Dalszy związek rodzinny z potomkami Sejmu Wielkiego (poza Genealogią potomków Sejmu Wlk.)
Uwaga! Tej osoby nie ma w Genealogii potomków Sejmu Wielkiego.
Dzięki uprzejmości autora zaglądasz teraz do Wielkiej Genealogii Minakowskiego (Wielcy.pl),
która jest od niej 10-krotnie większa (1.200.000 osób),
ale korzystanie z niej kosztuje 79 zł rocznie.
Zaloguj się
Autor za swoją pracę nie bierze ani grosza z budżetu państwa. Pomóż mu!

Ranking WGM: 51.221 (top 5%), Liczba łóżek od MJM: 18 [wyłącz kolorowanie] [?]


bohater PSB, artykuł w Nekrologii, bohater Wiki, człowiek teatru

ilustracja

Rodzice

ilustracja
 
  • Zaloguj się
  • Urodzona prawdopodobnie w roku 1810
  • zmarła w IV 1848 - Lipno, gub. płocka , wiek: prawdopodobnie 38 lat.
Przodkowie: drzewo "16"drzewo "32"drzewo "64"

pradziadkowie ?    ?    ?    ?
&    &    &    &
?    ?    ?    ?
|    |    |    |
8 | 9    10 | 11    12 | 13    14 | 15
|    |    |    |
dziadkowie Zaloguj się
?1770-
   Zaloguj się
?1770-
   Zaloguj się
?1780-
   Zaloguj się
?1780-
|    |    |    |
4    5    6    7



 


|    |
rodzice Zaloguj się
ca 1808-
   Zaloguj się
?1810-1848
|    |
2    3



|
Wincenty Rapacki, bohater PSB, 1840-1924

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

ilustracja
  • żona (ślub: około 1860): Zaloguj się, artykuł w Nekrologii 1839-1891 , (Rodzice : Zaloguj się, student Uniwersytetu Jagiellońskiego 1802-1879 & Zaloguj się 1808-) , dzieci
    1. Ż Zaloguj się bohater Czy wiesz kto to jest (1938) , bohater PSB , artykuł w Nekrologii , bohater Wiki , człowiek teatru 1864-1937
       & Zaloguj się bohater PSB , artykuł w Nekrologii , bohater Wiki , człowiek teatru 1837-1918 dzieci
    2. M Zaloguj się bohater Czy wiesz kto to jest (1938) , bohater PSB i Wiki , człowiek teatru 1865-1943
       & Zaloguj się bohater Wiki , człowiek teatru 1869-1964 dzieci
    3. M Zaloguj się ?1870-
    4. M Zaloguj się ?1870-
    5. M Zaloguj się bohater PSB , artykuł w Nekrologii , bohater Wiki 1871-1929
       & Zaloguj się ca 1873- dzieci
    6. Ż Zaloguj się człowiek teatru 1873-1953
       & Zaloguj się artykuł w Nekrologii , człowiek teatru 1869-1924 dzieci
  • ilustracja
  • żona (ślub: w VII 1895, Warszawa, par. Przemienienia Pańskiego (obecn. m. Warszawa), ): Zaloguj się, artykuł w Nekrologii 1869-1902 , (Rodzice : Zaloguj się, artykuł w Nekrologii 1827-1909 & Zaloguj się, artykuł w Nekrologii 1832-1895) , dzieci
    1. M Zaloguj się 1896-
    2. M Zaloguj się artykuł w Nekrologii ca 1902-1919
  • Inne małżeństwa i dzieci ojca: Wojciech Rapacki, rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

    Stryjowie lub wujowie oraz ciotki, i kuzynki

    1. M Zaloguj się ca 1808-
      ■  & Zaloguj się ?1810-1848 dzieci | M Wincenty Rapacki 1840-1924 |
      ■  & Zaloguj się ca 1826- dzieci | M Zaloguj się 1853-| M Zaloguj się 1863-| M Zaloguj się 1866- |
    2. Ż Zaloguj się ?1810-1848
      ■  & Zaloguj się ca 1808- dzieci | M Wincenty Rapacki 1840-1924 |
    3. Ż Zaloguj się ca 1826-
      ■  & Zaloguj się ca 1808- dzieci | M Zaloguj się 1853-| M Zaloguj się 1863-| M Zaloguj się 1866- |

    Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

    W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
    wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

    1. RAPACKI Wincenty (1865-1943) aktor, śpiewak, literat
    2. RAPACKI Józef (1871-1929) malarz, litograf
    3. LESZCZYŃSKA Honorata (1864-1937) aktorka.
    4. LESZCZYŃSKI Jerzy (1884-1956) aktor, reżyser
    5. LESZCZYŃSKI Bolesław (1837-1918) aktor, reżyser
    6. MAJERANOWSKA Honorata Anna (ok. 1828-1901) śpiewaczka, aktorka, pedagog
    7. PANCEWICZ Leokadia (1888-1974) aktorka
    8. HOFFMAN Kazimierz (1842-1911) kompozytor, pianista, dyrygent
    9. SZCZEPAŃSKI Kazimierz (1863- przed 1930) działacz socjalistyczny
    10. POPOWSKI Stefan (1870-1937) malarz, krytyk sztuki
    11. POPOWSKI Stanisław Kasper (1872-1921) adwokat, działacz Sokoła, prokurator
    12. POPIEL Jan Sykstus (1821-1883) tancerz, pedagog
    13. HOFMANN Józef (1876-1957) pianista, kompozytor
    14. MODRZEJEWSKI Rudolf (1861-1940) inżynier, budowniczy mostów w USA
    15. MAJERANOWSKI Władysław Konstanty (ok. 1817- po 1874) malarz
    16. BOGUCKA Cecylia (1859-1925) nauczycielka, autorka podręczników
    17. GLUZIŃSKI Franciszek Maciej (1823-1899) lekarz
    18. HERYNG Teodor (1847-1925) lekarz
    19. JACKOWSKI Tadeusz Kryspin (1859-1924) działacz rolniczy
    20. BEREZA Witold (1884-1932) chemik

    Uwagi

    • „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

      RAPACKI Wincenty (22 I 1840 Lipno - 12 I 1924 Warszawa), aktor, reżyser, dyr. teatru
      Był synem Wojciecha R., woźnego sądowego, i Wiktorii Barbary z Biegłowskich, mężem - Józefiny R., potem - Amelii Gordon, ojcem - Honoraty Leszczyńskiej, - Wincentego R. i => Róży R. W Płocku uczęszczał do szkoły średniej, której nie ukończył. Od 1859 uczył się w warsz. Szkole Dramatycznej sam zarabiając na swoje utrzymanie (przepisywał wyroki w Trybunale Handlowym, statystował w WTR). J. Rychter, kierownik szkoły, nie wróżył mu powodzenia, a nawet czynił mu trudności. Wg niektórych informacji 26 I 1861 R. debiutował w WTR, ale nie został zaangażowany. W końcu lipca 1861 wystąpił w Druskiennikach w zespole J. Padego, w roli Kapitana („Dziwadła"). W sierpniu i wrześniu 1861 grał z zespołem t. wil. w Kownie. Podobno występował jeszcze w Birsztanach, po czym wrócił do Warszawy, gdzie daremnie zabiegał o ponowny debiut w WTR. Od czerwca 1862 należał do zespołu A. Miłaszewskiego, z którym występował m.in. w Przemyślu, Jarosławiu, Stryju i Stanisławowie. W marcu 1863 zerwał kontrakt z Miłaszewskim i udał się na występy gościnne do Lwowa; tu spotkał się z uznaniem publiczności i krytyki, ale nie otrzymał engagement. W kwietniu 1863 wstąpił do zespołu L. Ortyńskiego w Czerniowcach, gdzie pracował przez rok. W tym czasie ożenił się z aktorką Józefiną Hoffman. 20 XI 1863 objął kierownictwo zespołu, ale już ok. 10 XII zespół przekształcił się w „działówkę”. R. grał tu do maja 1864. Podczas powstania styczniowego otrzymał od Rządu Narodowego nominację na naczelnika miasta Czerniowiec. W sez. 1864/65 był aktorem t. lwowskiego. 1 X 1865 wystąpił po raz pierwszy w t. krak. w roli Rejenta („Zemsta") i odtąd pracował tu do 1870, czyniąc szybkie postępy i nabywając wszechstronnej ogłady w towarzystwie takich ludzi jak J. Matejko (pozował mu do kilku obrazów), J. Szujski, K. Estreicher, M. Bałucki, J.I. Kraszewski. Latem uczestniczył w wyjazdach zespołu do Poznania i Krynicy. W 1869 S. Muchanow, prezes WTR, przyjechał specjalnie z Warszawy, aby się przyjrzeć jego grze i zaprosił go na występy gościnne do WTR. Tu R. wystąpił po raz pierwszy 8 IV 1869 jako Lucjan Caussade („Nasi najserdeczniejsi"); ogółem odegrał wtedy jedenaście ról (do 15 V). Z Warszawy wrócił do Krakowa, ale już tylko na kilka miesięcy. Od 3 II 1870 zaangażowany do zespołu dramatu WTR, przeniósł się tutaj na stałe. W 1872 ubiegał się o dyr. t. lwow., a w 1892 t. krak., ale bez skutku. Natomiast w WTR, pracując przez cały czas jako aktor, pełnił różne funkcje kierownicze: od 1 I 1875 do 12 IV 1876 był reżyserem dramatu i komedii, w 1880 należał do komisji artyst., w 1898-99 był inspektorem repertuaru, 18 VII 1907 mianowano go ponownie reżyserem. 27 VII 1895 ożenił się powtórnie, ze swoją uczennicą, Amelią Gordon. Na występy gościnnie wyjeżdżał z Warszawy do wielu miast, najczęściej do Krakowa (1871, 1873, 1877, 1879, 1881, 1886, 1887, 1888, 1889, 1890, 1892, 1893, 1894, 1904, 1909). Występował też m.in. we Lwowie (1872, 1881, 1892), Płocku (1878), Kaliszu (1879), Lublinie (1880), Poznaniu (1881), Kielcach (1883) i Wilnie (1909). Kilkakrotnie obchodził jubileusze: 13 XII 1891 - trzydziestolecia pracy, 21 VI 1901 - czterdziestolecia, 3 VII 1921- sześćdziesięciolecia. W 1912 otrzymał emeryturę, ale nadal należał do zespołu.W początku 1919, po przejęciu przez miasto dawnych WTR, R. został zwolniony. Odtąd występował w T. Polskim. W końcu 1919 wrócił jednak do T. Rozmaitości i występował tam (choć rzadko) do końca życia. W 1921 wystąpił w filmie „Cud nad Wisłą”.
      Wysoki, kościsty, nie był specjalnie urodziwy, miał wyraziste, ale dość pospolite rysy, duży nos, małe oczy, głos - wg Wł. Bogusławskiego - „suchy, bez metalicznego dźwięku”, także zabarwiony „jakimś odcieniem pospolitości”. Wyraźnie rozmijał się z ideałem ówczesnego amanta. W odróżnieniu od J. Królikowskiego nigdy nie wyrobił sobie dźwięcznego, giętkiego głosu i chyba nigdy nie przypisywał temu decydującego znaczenia. Mimo to zaliczano go do najznakomitszych aktorów pol. jego czasu. Już w Krakowie uchodził za twórcę nowego stylu, który w Warszawie, podczas jego występów gościnnych w 1869, stał się przedmiotem gwałtownej polemiki. Krytycy pozostający jeszcze pod wpływem romantyzmu wystąpili wtedy przeciw niemu, przy czym najostrzej atakował go Wł. Bogusławski, odmawiający mu talentu i kultury, przy każdej okazji pomawiający go o wulgarność (często nie bez racji; prawdą jest np., że R. nie miał poprawnej wymowy: mówił „rękamy”, „nogamy”, nawet gdy rola tego nie usprawiedliwiała). Sam R. ambitny, a mało krytyczny, zaostrzał ten konflikt porywając się na role, których nie mógł dobrze grać, np. Franciszka Moora (pierwszeństwo przyznano tu Królikowskiemu). Gdy ominęła go rola Hamleta, powierzona B. Ładnowskiemu, zamówił wielki portret przedstawiający go właśnie w tej roli (grał ją tylko poza Warszawą) eksponowany na wielu wystawach, także za granicą. Gdy Bogusławski został reżyserem, R. doprowadził swoim zachowaniem do ustąpienia znakomitego krytyka (ich rozmowę na próbie, słynną niegdyś, przytoczył L. Schiller, „Teatr ogromny”, s. 459-460). Faktem jest jednak, że Bogusławski, uprzedzony do realizmu, niesprawiedliwie oceniał nowatorstwo R., które trafnie dostrzegła młodzież pozytywistyczna udzielając mu stanowczego poparcia. W jej imieniu H. Sienkiewicz powitał R. w Warszawie entuzjastycznym artykułem w „Przeglądzie Tygodniowym” (1869 nr 16).
      Najbardziej uderzającą cechą jego aktorstwa była wówczas zewnętrzna charakterystyka postaci, tak urozmaicona, że wg opinii prasy często nie można by go na scenie rozpoznać, gdyby nie afisz. Był on pierwszym pol. aktorem, który tak wielką wagę przywiązywał do charakteryzacji. Jak świadczy Bałucki, „sam komponował podgardla tłuściochów, watówki najrozmaitszych kształtów, nawet peruki sam sobie do różnych ról fabrykował” („Tygodnik Ilustrowany” 1891 nr 49). W zgodzie z najnowszymi prądami epoki, chętnie rezygnował z powierzchownego piękna na korzyść prawdy wyrazu, z upodobaniem grał ludzi starych, eksponował brzydotę fizyczną i moralną, nie cofając się nawet w swojej grze przed uwydatnianiem cech zwierzęcych. Jako Harpagon („Skąpiec") nasuwał na myśl pająka, przeraźliwie chudy, z zapadniętym brzuchem i rozczapierzonymi kończynami. W roli Jana Kazimierza („Mazepa") otyły, ociężały, miał w sobie coś z żaby. Wurma („Intryga i miłość") grał w rudej peruce, tym razem zdumiewając widownię za sprawą „wybornie pochwyconej fizjonomii lisa”. Dużą wagę przywiązywał do cech, które wyrabia w człowieku środowisko, i starannie zaznaczał je obmyślając dla swoich postaci odpowiedni strój, wymowę, zachowanie. W tej dziedzinie wykazał niepospolity zmysł obserwacji obok widocznej skłonności do pomniejszania postaci, odzierania ich ze wzniosłości, nawet w okolicznościach drastycznych, jak np. w wypadku Shylocka („Kupiec wenecki"), któremu Królikowski nadawał majestat wielkiego kupca, podczas gdy R. uczynił z niego małego lichwiarza z Nalewek, wtrącając do roli okrzyki „Aj, waj!”. W ciągu wieloletniej pracy w WTR miał wiele wybitnych ról w pol. dramacie współczesnym, wyspecjalizowany zwłaszcza w odtwarzaniu postaci ze sztuk Bałuckiego, ale ceniony także jako Sołoducha („Miód kasztelański"), Bartłomiej Wilczura („Szlachectwo duszy"), Dowgiełło („Pozytywni"). W repertuarze fredrowskim wybił się zwłaszcza jako Piotr Zrzęda („Zrzędność i przekora"), Łatka („Dożywocie") i Rejent („Zemsta"). Wśród ról R. z franc. repertuaru współczesnego najwyżej stawiano Leonidasa Vauclin („Safanduły"). W zasadzie zaliczany do aktorów charakterystycznych, zyskał jednak uznanie w kilku rolach tragicznych, np. jako Ben Akiba („Uriel Akosta"), Jago („Otello"). Wszystkim tym rolom towarzyszyła atmosfera sensacji, która nieraz przyćmiewała istotne zasługi R., pierwszego wybitnego aktora pol., który przyznawał się do realizmu i próbował pogłębić w tym kierunku świadomość estetyczną pol. teatru. Usiłowania te zaznaczały się również w jego poczynaniach reżyserskich z lat 1875-76, szczególnie w inscenizacji jego własnego „Wita Stwosza” (1875). W zacofanych pod tym względem t. warsz. było to pierwsze przedstawienie nacechowane dążeniem do prawdy historycznej, poszukiwanej w sposób na owe czasy b. ambitny (kostiumy projektował sam Matejko). Z biegiem czasu polemiczny rozpęd w działalności R. stępiał, w charakterystyce zewnętrznej zaznaczyła się większa powściągliwość. W 1901 nawet Wł. Bogusławski przyznał, że w grze R. stopniowo zacierał się „widoczny przedtem między maską a grą przedział, pogłębiła się charakterystyka sięgając do tajników duszy, sztuka odsuwała technikę na dalszy plan”. W ostatnim okresie życia powszechnie uznawany już za wielkiego aktora, R. wyrobił sobie wyjątkowy autorytet w t. pol., w 1919 mianowany pierwszym członkiem honorowym ZASP.
      Od wczesnej młodości uprawiał również działalność literacką. Debiutował jeszcze w Czerniowcach przerabiając na scenę „Nędzników”. W późniejszych latach b. czynny jako tłumacz, powieściopisarz, nowelista, a także dramatopisarz, wystawił wiele sztuk, pomiędzy którymi największy rozgłos zdobył „Wit Stwosz” (1875), a nadto „Bogusławski i jego scena” (1887). Ogółem napisał dziewiętnaście sztuk. Żadna z nich jednak nie ocalała
      w repertuarze. Znacznie trwalszy wpływ wywarł jako nauczyciel. Od 1893 wykładał w Klasie Dykcji i Deklamacji przy Warsz. Tow. Muzycznym, a w 1908-09 w warsz. Szkole Aplikacyjnej. Do jego uczniów należeli m.in. S. Wysocka, M. Tarasiewicz, A. Fertner, A. Zelwerowicz. Jego wpływ sięgał jednak dalej obejmując i tych, którzy w szkole nie byli jego uczniami. Miał mnóstwo naśladowców, ale doczekał się również kontynuatorów, pomiędzy którymi wymienia się przede wszystkim K. Kamińskiego i K. Junoszę-Stępowskiego. W swych nowelach i opowiadaniach ogłoszonych m.in. w zbiorach „Około teatru” (Kraków 1905), „Czarny dwór” (Warszawa 1923) często sięgał do tematyki teatr, przedstawiając w lit. formie postaci z dobrze sobie znanego środowiska. Wydał także zarys historii t. warsz. „Sto lat sceny polskiej w Warszawie” (Warszawa 1925) oraz „Przewodnik dla teatrów amatorskich” (Warszawa 1890). Obszerne pamiętniki nie zostały wydane, spłonęły podczas II wojny świat. (fragm. opublikowano we „Wspomnieniach aktorów").

      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.39939.2
      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.42583.2
      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.45134.2
      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.61497.1
      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.76966.4
      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.80757.4
      Epitafium na cm. Powązkowskim:
      Ś.P.
      WINCENTY
      RAPACKI
      ARTYSTA I AUTOR DRAM.
      UR. 22.I.1840 R.
      ZM. 12.I 1924 R.

      Polski Słownik Biograficzny t. 17 str. 100: psb.15073.2
      Polski Słownik Biograficzny t. 17 str. 120: psb.15088.4
      Polski Słownik Biograficzny t. 19 str. 164: psb.16532.9
      Polski Słownik Biograficzny t. 30 str. 566: psb.25565.2
      Polski Słownik Biograficzny t. 30 str. 571: psb.25567.1
      Polski Słownik Biograficzny t. 30 str. 573: psb.25568.2
      Polski Słownik Biograficzny t. 9 str. 577: psb.8777.7
      S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.2397o
      S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.3480o
      n.27014a Nekrologia Minakowskiego (27014)
      n.36283a Nekrologia Minakowskiego (36283)
      n.52068o Nekrologia Minakowskiego (52068)
      n.57047 Nekrologia Minakowskiego (57047)

    źródła:
    - ślub 2: Akt małżeństwa: Warszawa Przemienienie Pańskie (obecn. m. Warszawa), rok 1895, nr aktu 76 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=1216d&sy=1895&kt=2 [podgląd]
    - pogrzeb: Urz. M. st.W-wy http://cmentarze.um.warszawa.pl/pomnik.aspx?pom_id=12236
    ...

    Baza danych na stronach www.sejm-wielki.pl to drobny wycinek Wielkiej genealogii Minakowskiego, sięgającej średniowiecza, zawierającej ponad 1.200.000 osób nawzajem skoligaconych, w tym znaczną część sławnych Polaków wszystkich epok; więcej na ten temat na Wielcy.pl .
    Baza jest uzupełniana codziennie
    — bardzo proszę o nadysłanie uzupełnień na adres mj@minakowski.pl . Z góry dziękuję!


    Serwisowi Sejm-Wielki.pl patronuje Stowarzyszenie Potomków Sejmu Wielkiego, działające pod patronatem Marszałka Sejmu RP.

    Znani: literaci, malarze, muzycy, aktorzy, dziennikarze, odkrywcy, historycy, wojskowi, filozofowie, ludzie Kościoła, prawnicy, politycy: przedrozbiorowi, dziewiętnastowieczni, przedwojenni, powojenni, współcześni, parlamentarzyści II i III RP oraz PRL, uczeni (członkowie akademii nauk): nauk społecznych, nauk biologicznych, nauk ścisłych, nauk technicznych, nauk rolniczo-leśnych, nauk medycznych, nauk o ziemi

    Cytuj: Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 29.03.2024.
    © 2002-2024 Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne — Regulamin, polityka prywatności i cookie
    IP: 54.234.146.26