Wacław Cyprian Dunin-Brzeziński h. Łabędź (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego)

„Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

BRZEZIŃSKI Wacław Cyprian (15 IX 1878 Warszawa - 13 II 1955 Warszawa), śpiewak, reżyser
Był synem urzędnika Teofila B. i Henryki z Małeckich, ojcem śpiewaczki Hanny B. i śpiewaka Wacława B. juniora. Po ukończeniu gimn. w Częstochowie pracował na kolei i wstąpił na Politechnikę w Warszawie. Równocześnie uczył się śpiewu u W. Aleksandrowicza, potem przez trzy lata kształcił się we Włoszech pod kier. A. Broggiego i G. Marino. W październiku 1904 debiutował w Bolonii w partii Tristana („Marta") i pozostał tutaj przez cały sezon. 4 I 1906 debiutował w WTR w partii Silvia („Pajace") i został zaangażowany do zespołu opery jako pierwszy baryton. W 1908 ożenił się z Janiną Kąsinowską. W lutym 1908 wyjechał na występy do Włoch i śpiewał z dużym powodzeniem, m.in. w Bolonii i Palermo. Po powrocie do Polski w 1909 został ponownie zaangażowany do T. Wielkiego w Warszawie, gdzie występował do 1925. Należał do najwybitniejszych sił zespołu i odnosił wielkie sukcesy w pięćdziesięciu trzech czołowych partiach barytonowych, spośród których najważniejsze: Renato („Bal maskowy"), Figaro („Cyrulik sewilski"), Oniegin („Eugeniusz Oniegin"), Petroniusz („Quo vadis"), Rigoletto („Rigoletto"), Wolfram („Tannhauser"), Telramund („Lohengrin"), Scarpia („Tosca"), De Nevers („Hugonoci"), Dzidzi („Hrabina"), Hrabia Luna („Trubadur"), Blaks („Eros i Psyche"), Piast („Stara baśń"), Gorwenal („Tristan i Izolda"), Don Juan („Don Juan"). W 1915 był jednym z reżyserów i członkiem zarządu zrzeszenia artystów opery. W 1920 w okresie plebiscytu dawał koncerty na Śląsku. W 1923 pełnił funkcję drugiego reżysera opery. Niekiedy wyjeżdżał na gościnne występy, m.in. do Petersburga i Moskwy oraz do Włoch. Z okazji jego występów w Caltanisetta na Sycylii w 1912 w prasie włoskiej pisano: „barytonista polski wykazał w śpiewie dużo uczucia i szlachetności, głos czysty i dźwięczny, słodki w brzmieniu i doskonale wyszkolony, interpretacja niezwykle zajmująca, świadcząca o poważnych zaletach polskiego artysty”. W kraju nazywano go „polskim Battistinim”. W 1926 wycofał się ze sceny i poświęcił się wyłącznie pracy pedagogicznej, którą rozpoczął już wcześniej. Prowadził klasę śpiewu w Konserwatorium Warsz. (1916-19), od 1927 własne Studium Operowe, następnie uczył w Wyższej Szkole Muzycznej im. F. Chopina (1930-32). Uznany za jednego z najwybitniejszych polskich pedagogów-wokalistów, wykształcił m.in. takich śpiewaków jak: J. Czaplicki, J. Garda, J. Kiepura, M. Karwowska, E. Mossakowski. Po II wojnie świat. mieszkał w Łodzi i do 1950 uczył śpiewu w Konserwatorium i w PWST. 20 IX 1947 obchodził w Warszawie jubileusz czterdziestopięciolecia pracy. Po przeniesieniu się w maju 1950 do Warszawy został kierownikiem wokalnym Państw. Opery i Filharmonii.

Wacław Cyprian Dunin-Brzeziński h. Łabędź (ID: sw.184795)

Rodzice

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

Inne małżeństwa i dzieci ojca: Teofil Łazarz Jakub Brzeziński, rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

Stryjowie lub wujowie oraz ciotki, i kuzynki

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

Uwagi