W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej; wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.
- STOLZMAN Małgorzata (1935-1986) historyk książki, bibliotekoznawca 4°
- KIEDRONIOWA Zofia (1872-1952) historyk, działaczka społeczno-polityczna 5°
- GRABSKI Władysław (1874-1938) minister skarbu, polityk, ekonomista 5°
- GRABSKI Stanisław (1871-1949) polityk, ekonomista, publicysta 5°
- PEPŁOWSKI Adolf (1841-1916) powstaniec 1863, adwokat 5°
- LASZCZKA Konstantyn (1865-1956) rzeźbiarz 5°
- GRABSKI Andrzej Rafał (1787- ok. 1878) rolnik 5°
- KIEDROŃ Józef (1879-1932) polityk, minister przemysłu i handlu 6°
- SCHAYER Wacław (1905-1959) działacz ludowy, poseł 6°
- PEPŁOWSKI Bohdan (1898-1948) literat 6°
- KOSTANECKI Telesfor (1772-1813) legionista, pułkownik 6°
- KOSTANECKI Antoni (1866-1941) profesor ekonomii 6°
- KOSTANECKI Kazimierz Telesfor (1863-1940) profesor anatomii 6°
- KOSTANECKI Stanisław (1860-1910) profesor chemii 6°
- EUBICH Edmund Ludwik (1860-1924) artysta dramatyczny 7°
- STANKIEWICZ Józef (1800-1874) lekarz 7°
- SOKOLNICKI Emilian (1818-1873) powstaniec 1848 i 1863 r. 7°
- MITTELSTAEDT Jan (1819-1890) powstaniec 1848, ekonomista 7°
- KRYŃSKI Wacław (1879-1924) dziennikarz, działacz Narodowej Demokracji 7°
- KRYŃSKI Jan (1811-1890) działacz Wielkiej Emigracji 7°
Uwagi
„Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973: BRZEZIŃSKI Wacław Cyprian (15 IX 1878 Warszawa - 13 II 1955 Warszawa), śpiewak, reżyserBył synem urzędnika Teofila B. i Henryki z Małeckich, ojcem śpiewaczki Hanny B. i śpiewaka Wacława B. juniora. Po ukończeniu gimn. w Częstochowie pracował na kolei i wstąpił na Politechnikę w Warszawie. Równocześnie uczył się śpiewu u W. Aleksandrowicza, potem przez trzy lata kształcił się we Włoszech pod kier. A. Broggiego i G. Marino. W październiku 1904 debiutował w Bolonii w partii Tristana („Marta") i pozostał tutaj przez cały sezon. 4 I 1906 debiutował w WTR w partii Silvia („Pajace") i został zaangażowany do zespołu opery jako pierwszy baryton. W 1908 ożenił się z Janiną Kąsinowską. W lutym 1908 wyjechał na występy do Włoch i śpiewał z dużym powodzeniem, m.in. w Bolonii i Palermo. Po powrocie do Polski w 1909 został ponownie zaangażowany do T. Wielkiego w Warszawie, gdzie występował do 1925. Należał do najwybitniejszych sił zespołu i odnosił wielkie sukcesy w pięćdziesięciu trzech czołowych partiach barytonowych, spośród których najważniejsze: Renato („Bal maskowy"), Figaro („Cyrulik sewilski"), Oniegin („Eugeniusz Oniegin"), Petroniusz („Quo vadis"), Rigoletto („Rigoletto"), Wolfram („Tannhauser"), Telramund („Lohengrin"), Scarpia („Tosca"), De Nevers („Hugonoci"), Dzidzi („Hrabina"), Hrabia Luna („Trubadur"), Blaks („Eros i Psyche"), Piast („Stara baśń"), Gorwenal („Tristan i Izolda"), Don Juan („Don Juan"). W 1915 był jednym z reżyserów i członkiem zarządu zrzeszenia artystów opery. W 1920 w okresie plebiscytu dawał koncerty na Śląsku. W 1923 pełnił funkcję drugiego reżysera opery. Niekiedy wyjeżdżał na gościnne występy, m.in. do Petersburga i Moskwy oraz do Włoch. Z okazji jego występów w Caltanisetta na Sycylii w 1912 w prasie włoskiej pisano: „barytonista polski wykazał w śpiewie dużo uczucia i szlachetności, głos czysty i dźwięczny, słodki w brzmieniu i doskonale wyszkolony, interpretacja niezwykle zajmująca, świadcząca o poważnych zaletach polskiego artysty”. W kraju nazywano go „polskim Battistinim”. W 1926 wycofał się ze sceny i poświęcił się wyłącznie pracy pedagogicznej, którą rozpoczął już wcześniej. Prowadził klasę śpiewu w Konserwatorium Warsz. (1916-19), od 1927 własne Studium Operowe, następnie uczył w Wyższej Szkole Muzycznej im. F. Chopina (1930-32). Uznany za jednego z najwybitniejszych polskich pedagogów-wokalistów, wykształcił m.in. takich śpiewaków jak: J. Czaplicki, J. Garda, J. Kiepura, M. Karwowska, E. Mossakowski. Po II wojnie świat. mieszkał w Łodzi i do 1950 uczył śpiewu w Konserwatorium i w PWST. 20 IX 1947 obchodził w Warszawie jubileusz czterdziestopięciolecia pracy. Po przeniesieniu się w maju 1950 do Warszawy został kierownikiem wokalnym Państw. Opery i Filharmonii.
„Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.5055.1
Epitafium na cm. Powązkowskim: Ś. P. PROF. WACŁAW CYPRIAN BRZEZIŃSKI ARTYSTA I REŻYSER OPERY WARSZAWSKIEJ 1878 - 1955
S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.464
S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.5153o
sw.184795 Informacja p. Anny Brzezińskiej (z 2.8.2011)
sw.185276 Informacja p. Anny Brzezińskiej (z 4.8.2011)
sw.271100 Akt małżeństwa: Warszawa św. Aleksander (obecn. m. Warszawa), 634/1908 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryka.php?ar=8&zs=9214d&sy=324&kt=1&skan=634.jpg [podgląd]
źródła:
- ślub: Akt małżeństwa: Warszawa św. Aleksander (obecn. m. Warszawa), rok 1908, nr aktu 634 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryka.php?ar=8&zs=9214d&sy=324&kt=1&skan=634.jpg [podgląd] - pogrzeb: Urz. M. st.W-wy http://cmentarze.um.warszawa.pl/pomnik.aspx?pom_id=27503
|
|