Leon «Wyrwicz» Haraschin (ID: psb.8217.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. STAŃSKI Kajetan Piotr (1805-1879) lekarz, emigrant 9°
2. STELLA-SAWICKI Izydor (1881-1957) inżynier, twórca Politechniki Krakowskiej 12°
3. RYDEL Lucjan (1833-1895) okulista, profesor i rektor UJ 12°
4. MIKUCKI Leon Stanisław (1828-1912) inżynier kolejowy, architekt 12°
5. RYDEL Lucjan Antoni (1870-1918) poeta, dramatopisarz, działacz społeczny, pedagog 13°
6. RYDEL Adam (1872-1914) neurolog, psychiatra 13°
7. MIKUCKI Leon (1867-1920) inżynier mechanik, przemysłowiec naftowy 13°
8. RYDLÓWNA Anna Antonina (1884-1969) pielęgniarka 13°
9. STELLA-SAWICKI Jan (1831-1911) lekarz, powstaniec 1863 r. 13°
10. DROZDOWSKI Jan (1857-1918) pianista, pedagog 13°
11. SĘKOWSKI Stefan (1859-1910) ziemianin, poseł 13°
12. GAWROŃSKI Andrzej (ok. 1791-1864) pułkownik 13°
13. GAWROŃSKI Franciszek Salezy (1787-1871) pułkownik 13°
14. ŚLASKI Jarosław (1859-1903), cukrownik 13°
15. SĘKOWSKI Aleksander (1811-1888) adwokat, radny m. Lwowa 13°
16. TOCZYSKI Michał (17981877) uczestnik powstania listopadowego i Wiosny Ludóów 14°
17. LANGIE Adam Marian (1864-1907) okulista, publicysta 14°
18. GAWROŃSKI Andrzej (1740-1813) biskup krakowski 14°
19. MIKUCKI Andrzej (1896-1970) inżynier, wynalazca naftowy 14°
20. KREMER Józef (1806-1875) profesor filozofii 14°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  WYRWICZ Leon, właśc. Haraschin (11 V 1885 Kraków - 30 III 1951 Kraków), aktor
  Był synem Józefa Haraschina i Julii z Pilarskich. Po ukończeniu szkoły wstąpił do seminarium nauczycielskiego. Zaczął występować w sez. 1904/05 w T. Ludowym w Krakowie. Grał wówczas niewielkie role, takie jak: Introligator („Kaśka Kariatyda"), Bernard Kalhorn („Małka Szwarcenkopf"). W T. Ludowym występował też w sez. 1906/07. Później należał przez pewien czas do zespołu objazdowego T. Pilarskiego. Ok. 1910 rozpoczął występy na estradzie jako monologista. Na tym polu zdobył ogromną popularność. Występował w wielu miastach dając samodzielne wieczory humoru, które w całości wypełniał swymi recytacjami, albo też wygłaszając swe monologi w programach kabaretów i t. rewiowych, m.in. w krak. T. Nowości (1911-12), w warsz. t. Bagatela (1913), Miraż (1919, 1920), Stańczyk (1922), Niewiarowskiej (1926), Czerwony As (1929), Morskie Oko (1931, 1932), Alhambra (1933), Cyrulik Warszawski (1936), a także w T. im. Słowackiego w Krakowie (1923, 1924,1929, 1930), w T. Małym we Lwowie (1926, 1927), w T. Polskim w Katowicach (1938). Jako aktor teatr. występował w tym czasie rzadko. W 1914 grał gościnnie w krak. T. Ludowym Antka („Królowa przedmieścia").
  Słynną jego rolą był Dr Grunstein („Przygody dzielnego wojaka Szwejka"), którego w 1930-32 grał kolejno w T. Słowackiego w Krakowie, T. Polskim w Warszawie, a następnie w objeździe obejmującym m.in. Lwów, Lublin i Gdańsk. Prócz tego grał w 1931 w T. im. Słowackiego w Krakowie rolę Attenota („Młody las"). Po drugiej wojnie świat. rzadko występował. Z ról teatr. grał w 1945 w T. Powszechnym w Krakowie Dulskiego („Moralność pani Dulskiej"), w 1949 w T. Domu Żołnierza w Krakowie Froscha („Zemsta nietoperza"), w w 1950 w T. im. Wyspiańskiego w Katowicach Gzymsika („Romans z wodewilu"). Monologi swoje, jak np. „A tu się pali”, „Przed sądem”, „Pogrzeb lotnika” wygłaszał też często przez radio.
  Jako monologista stworzył wg określenia T. Trzcińskiego „typ lokalnego komika ludowego”, „czerpiącego elementy tworzywa z pewnego ograniczonego regionu etnicznego i jego odrębnej atmosfery”, „z ściśle określonym zakresem tematyki, zaczerpniętej przeważnie z życia robotniczego krakowskiego przedmieścia i właściwie zawsze z jednym typem centralnym podmiejskiego proletariusza, dosyć podobnego we wszystkich swych odmianach i pomimo wszelkich różnic zawodu”. Wg S. Dąbrowskiego „był niesłychanie plastyczny w świetnie uchwyconych pół i ćwierć gestach, w zawieszaniu głosu, w naśladowaniu kiepskiej wymowy” - J. Tenner nazwał to „dykcją zamorusaną”. Trzciński podziwiał tego „piewcę przedmieścia” za jego życzliwość, poczucie stylu, za swoistą ascezę, jako że „nie lada kunsztu wymagało, by w ubraniu codziennym, bez zmiany kostiumów, bez peruk i charakteryzacji, wejść samemu na scenę, zupełnie pustą, z jednym krzesełkiem jako rekwizytem i przez dwie godziny trzymać na uwięzi uwagę widza, pobudzając go do ustawicznych wybuchów śmiechu"
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.38926.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 9 str. 291: psb.8217.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.1453
  sw.811727 Spis ludności miasta Krakowa z r. 1900, http://szukajwarchiwach.pl/29/89/0/str/1/100?ps=True#tabJednostki

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim