Wiktor Leon Antoni Grąbczewski (ID: psb.7489.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. SZWEYKOWSKI Zygmunt (1894-1978), historyk literatury 6°
2. CRUTTA Antoni Łukasz (1727-1812) tłumacz 8°
3. SOKOŁOWSKI Franciszek (1835-1880?) oficer armii rosyjskiej, powstaniec 1863 r., sybirak 8°
4. SOCHACZEWSKI Roman Bronisław (1877-1955) przemysłowiec, działacz narodowo-demokratyczny 9°
5. CHMIELIŃSKA Aniela (1869-1936) działaczka społeczna 9°
6. MOSSAKOWSKI Jan Mateusz (1885-1974) chirurg, profesor AM w Warszawie 9°
7. ŚMIECHOWSKI Józef (1798-1875), generał w powstaniu styczniowym 9°
8. JASIEŃSKI Stanisław Maksymilian (1853-1929) aktor, dekorator teatrów 10°
9. KRUTTA Piotr (1735-1797) dragoman, wysłannik Rządu Insurekcyjnego do Turcji 10°
10. SOKOŁOWSKA Zofia Katarzyna (1896-1924) rzeźbiarka, nowicjuszka Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża 10°
11. ŚLASKI Jan Stanisław (1893-1984), ogrodnik 11°
12. ŚLASKI Jarosław (1859-1903), cukrownik 11°
13. ORPISZEWSKI Ludwik (1810-1875) belwederczyk, redaktor, pisarz, publicysta 11°
14. ŁUKOSKI Kazimierz (1890- po 1939) generał brygady WP 11°
15. KOSSOBUDZKI Szymon (1869-1934) profesor medycyny w Kurytybie 11°
16. KESSLER Eugeniusz (1896- po 1910) geometra, powstaniec 11°
17. PSTROKOŃSKI Józef (1870-1913) anatomopatolog i dermatolog, ordynator 12°
18. BUKOWIŃSKI Władysław (1871-1927) literat, redaktor, wydawca 12°
19. PLICHTA Andrzej Antoni (1797-1866) publicysta, prawnik, działacz polityczny 12°
20. PASZKOWSKI Józef Piotr (1892-1944) rzeźbiarz, pedagog 12°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  GRĄBCZEWSKI Wiktor, pseud. Gromzeski, Vittorio Edmondi (15 III 1863 - 14 IV 1924 Warszawa), śpiewak, reżyser
  Odbył studia agronomiczne w Dublanach, a następnie uczył się śpiewu pod kierunkiem J. Quattriniego. Od 1888 występował na koncertach w Warszawie. Później kształcił się w Paryżu u J. Reszkego oraz w Mediolanie, gdzie w listopadzie 1890 debiutował w partii Germonta („Traviata") pod pseud. Vittorio Edmondi, którego używał potem podczas występów za granicą. Występował też w Neapolu, Florencji i Bolonii. W końcu 1891 wrócił do Warszawy i po kilku koncertach debiutował 8 I 1892 w T. Wielkim w partii Króla („Faworyta"). Krytycy ocenili pozytywnie jego dźwięczny głos barytonowy, sugerowano jednak, że nadaje się on raczej na estradę niż do opery. W maju 1892 występował w t. Covent Garden w Londynie, następnie w Ameryce, m.in. w Chicago, Filadelfii, Bostonie i Nowym Jorku. 11 XII 1893 wystąpił po raz pierwszy w nowojorskiej Metropolitan Opera w partii Silvia („Pajace"). W Stanach Zjednoczonych występował pod pseud. Gromzeski do 1895. Podczas krótkich pobytów w kraju śpiewał tylko na koncertach m.in. w Warszawie. W 1895 przez pewien czas śpiewał partie tenorowe, ale bez powodzenia, wkrótce więc powrócił do repertuaru barytonowego. Próba ta zwiększyła giętkość jego głosu i rozszerzyła skalę możliwości.
  25 II 1896 rozpoczął serię występów w warsz. T. Wielkim śpiewając partię Silvia („Pajace"). Jesienią tego roku został zaangażowany do zespołu opery WTR, w którym pozostawał z przerwami przez dwadzieścia lat. 23 III 1899 ożenił się z Wandą Wichrowską. Wielokrotnie wyjeżdżał na gościnne występy m.in. do Londynu (1897, 1903), Petersburga (1904), Moskwy, Kijowa, Odessy (1911). Na sez. 1905/06 został zaangażowany przez T. Pawlikowskiego na stanowisko kierownika zespołu operowego w t. lwow., ale prasa miejscowa ostro skrytykowała jego działalność na tym stanowisku, a w szczególności dobór repertuaru. W lecie 1906 wrócił do Warszawy. W początku 1915 został głównym reż. T. Wielkiego. 13 II 1915 wystawił „Niemą z Portici”. Po kilku miesiącach zrezygnował ze stanowiska z powodu złego stanu zdrowia. W 1916 ustąpił w ogóle z zespołu opery i zajął się działalnością pedagogiczną. Po raz ostatni wystąpił w warsz. T. Wielkim 23 II 1924 w partii Escamilla („Carmen") na swym jubileuszu trzydziestopięciolecia pracy.
  W operze warsz. śpiewał ponad sześćdziesiąt partii, m.in. takie jak: Walenty („Faust"), Książę de Nevers („Hugonoci"), Stanisław („Verbum nobile"), Janusz („Halka"), Kostryn („Goplana"), Miecznik („Straszny dwór"), Konrad („Jadwiga"), Elio („Chopin"), Rigoletto („Rigoletto"). Recenzenci chwalili piękne brzmienie jego głosu, wzorową dykcję i znakomitą technikę, natomiast krytykowali go za to, że na scenach pol. śpiewał często w języku włoskim.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.77010.1
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  Ś.P.
  WIKTOR
  GRĄBCZEWSKI
  ARTYSTA OPERY WARSZAWSKIEJ
  UR. DN. 15-III 1863 ZMARŁ 14-IV 1924
  POKÓJ JEGO DUSZY
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 8 str. 560: psb.7489.1
  n.57286 Nekrologia Minakowskiego (57286)
  sw.253040 Akt małżeństwa: Warszawa św. Andrzej (obecn. m. Warszawa), 70/1899 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=0159d&sy=1899&kt=2 [podgląd]
  sw.558337 Akt małżeństwa: Lublin (św. Jana) (obecn. woj. lubel.), 100/1924 [indeks na http://lubgens.eu/] https://familysearch.org/pal:/MM9.3.1/TH-1-11899-10523-32

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim