Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. NOWACZYŃSKI Adolf Antoni (1876-1944) poeta, satyryk, eseista, dramatopisarz 3°
2. SIGMUND Marian (1902-1993) profesor architektury 4°
3. JASTRZĘBOWSKI Wojciech Tadeusz (1884-1963) profesor architektury, plastyk 6°
4. KENAR Antoni (1906-1959) rzeźbiarz 6°
5. MAJEWSKI Erazm (1858-1922) przemysłowiec, przyrodnik, etnolog, ekonomista 7°
6. MAJEWSKI Stanisław Jan (1860-1944) przemysłowiec, poseł na sejm RP 7°
7. MICIŃSKI Bolesław (1911-1943) poeta, krytyk literacki, filozof 8°
8. MAJEWSKI Julian Adam (1826-1920) inżynier 8°
9. STAWECKI Edward Michał Zachariasz (1829-1866), powstaniec, wydawca 8°
10. MAJEWSKI Leszek (1889-1961) inżynier górnik, przemysłowiec 8°
11. JASTRZĘBOWSKI Wojciech Bogumił (1799-1882) przyrodnik, pedagog 8°
12. STRASZ Michał z Białaczowa h. Odrowąż (ok. 1740-1824) podsędek radomski, poseł sandomierski na Sejm Czteroletni, prezes Trybunału Cywilnego Pierwszej Instancji w Radomiu, senator kasztelan Królestwa Polskiego 8°
13. SZYSZŁŁO Witold (1881-1964), podróżnik, publicysta 9°
14. SULIGOWSKI Adolf (1849-1932), prawnik, działacz samorządowy 9°
15. STELMACHOWSKI Bronisław (1883-1940) adwokat, sędzia 9°
16. GRYGOWICZ Karol Konstanty (1782-1855) lekarz 9°
17. SZYSZŁŁO Wincenty (1837-1919), lekarz, działacz konspiracyjny, przyrodnik 9°
18. BONIECKI-FREDRO Adam Józef (1842-1909) heraldyk 9°
19. BONIECKI-FREDRO Michał Józef (1839-1877) ziemianin 9°
20. OŚNIAŁOWSKI (Woyna-Ośniałowski) Andrzej Jakub h. Trąby (1791-1856) uczestnik głośnego boju o Fuengirolę, podpułkownik 9°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  SULIMA Helena, właśc. Helena Stanisława Gottowt (1879 lub 16 XII 1882 Warszawa - sierpień 1944 Warszawa), aktorka
  Była córką Stanisława Gottowta i => Katarzyny Oswald. Wg tradycji teatr. jej ojcem podobno był wiceprezes WTR Bogumił Foland. Ukończyła pensję A. Hoene-Przesmyckiej w Warszawie. Gry aktorskiej uczyła się u B. Ładnowskiego i R. Żelazowskiego. Początkowo występowała jako deklamatorka. We wrześniu 1896 debiutowała w t. lwow. pod nazwiskiem Gottowt w sztuce „Marynarz” i została zaangażowana. W 1898-99 grała w t. pozn., już pod pseud. Sulima. 10 II 1900 wystąpiła po raz pierwszy w t. krak. w roli Ewy („Sumienne dziecko") i pracowała tu do 1906. 28 VII 1901 debiutowała w WTR; mimo pochlebnych opinii nie została jednak zaangażowana i wróciła do Krakowa. W 1906 przeniosła się do Warszawy; 4 V wystąpiła w WTR jako Idalia („Fantazy"), w maju i czerwcu grała w T. w Filharmonii, na sez. 1906/07 została zaangażowana do WTR, w sez. 1907/08 występowała w T. Małym. Od 1908 do 1910 była ponownie aktorką T. Miejskiego w Krakowie, ale od grudnia 1910 znów zaangażowała się do WTR; tu pozostała do 1921, także po przejęciu tych t. przez Miasto. W 1922-34 była (z przerwami) aktorką T. Polskiego. Od 1934-39 pracowała w TKKT, występując gł. w T. Narodowym i Nowym. Na występy gościnne wyjeżdżała sporadycznie, m.in. w 1922 do Radomia. Występowała też w kilkunastu filmach. Dużo czasu poświęcała pracy społecznej. Przed I wojną świat. pracowała w Patronacie opiekującym się więźniami politycznymi, podczas wojny w różnych organizacjach społecznych. W 1932-39 była członkiem Zarządu Głównego ZASP i z jego ramienia opiekowała się Schroniskiem w Skolimowie. Pisała artykuły i felietony, m.in. do „Kuriera Porannego”. Zginęła podczas powstania warszawskiego.
  Brunetka „o czarnych jak węgiel oczach”, była „wzrostu prawie wysokiego, postawna, zgrabna”, bardzo ponętna, „wnosiła ze sobą na scenę to, co w późniejszych czasach określano jako sexappeal” (H. Cudnowski), ale jednocześnie „obok talentu i urody miała spokój i równowagę w pracy” (L. Kotarbińska). Już po pierwszym debiucie w WTR stwierdzono, że „mówi wyraźnie” i „ma głos dźwięczny” („Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne” 1896 nr 37). Zakres jej możliwości był dość szeroki. Niemal od początku swojej kariery otrzymywała ważne role. W Poznaniu grała m.in. Klementynę („Starzy kawalerowie"), Paulinę („Pan Benet"), Mariannę („Skąpiec"), Rozę („Lilla Weneda"), Rusałkę („Dzwon zatopiony"). W Krakowie zwróciła powszechną uwagę jako Rachel na premierze „Wesela” (16 III 1901). Wprawdzie wg A. Grzymały-Siedleckiego „zrobiła furorę nie tyle grą, ile fascynującą aparycją”, jednak faktem jest, że ta rola przeszła do legendy. S. grała ją potem z niesłabnącym powodzeniem przez wiele lat. Ogłosiła też swoje wspomnienia z premiery „Wesela” („Świat” 1932 nr 48). Inne interesujące role krak.: Mańka („Pan Damazy"), Judyta („Uriel Akosta"), Tytania („Sen nocy letniej"), Idalia („Fantazy"), Goplana („Balladyna"), Jessyka („Kupiec wenecki"), Cecylia („Panna mężatka"), Eliza („Skąpiec"), Ksenia („Car Samozwaniec"). W Warszawie często grywała role salonowe, później charakterystyczne, wyróżniając się zawsze poczuciem stylu. Ważniejsze role z tego okresu: Maria Ludwika („Orlątko"), Laura („Cyganeria warszawska"), Anna Karenina („Żywy trup"), Elmira („Świętoszek"), Baronowa Wurtz („Azais"), Aniela („Damy i huzary").
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.38609.1
  Polski Słownik Biograficzny - Uzupełnienia i sprostowania w t. 43 do art. Gottowt Helena
  Polski Słownik Biograficzny t. 8 str. 387: psb.7247.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.4018

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim