Sejm-Wielki.pl [start]
M.J. Minakowski, Genealogy of the Descendants of the Great Sejm
Zaloguj się contact
Name Surname: 

M Bogumił Dawison (ID: psb.3981.1)

Koligacja (szukanie pokrewieństwa) z: najkrótsza linia przodkowie
n.p. Mieszko I, Czesław Miłosz, Maria Skłodowska-Curie, Karol Wojtyła, Bronisław Komorowski, Marek Minakowski
Dalszy związek rodzinny z potomkami Sejmu Wielkiego (poza Genealogią potomków Sejmu Wlk.)
Uwaga! Tej osoby nie ma w Genealogii potomków Sejmu Wielkiego.
Dzięki uprzejmości autora zaglądasz teraz do Wielkiej Genealogii Minakowskiego (Wielcy.pl),
która jest od niej 10-krotnie większa (1.200.000 osób),
ale korzystanie z niej kosztuje 79 zł rocznie.
Zaloguj się
Autor za swoją pracę nie bierze ani grosza z budżetu państwa. Pomóż mu!

Ranking WGM: 268.118 (top 23%), Liczba łóżek od MJM: 22 [wyłącz kolorowanie] [?]


bohater PSB i Wiki, człowiek teatru

ilustracja

Rodzice

ilustracja
  • Zaloguj się
  • Urodzony prawdopodobnie w roku 1790
  • zmarł
 
  • Zaloguj się
  • Urodzona prawdopodobnie w roku 1790
  • zmarła
rodzice Zaloguj się
?1790-
   Zaloguj się
?1790-
|    |
2    3



|
Bogumił Dawison, bohater PSB, 1818-1872

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

ilustracja
  • żona (ślub: dnia 25 IV 1848): Zaloguj się, artykuł w Nekrologii ?1822-1859 , (Rodzice : Zaloguj się, bohater PSB ca 1787-1857 & Zaloguj się, artykuł w Nekrologii ca 1798-1856)
  • Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

    W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
    wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

    1. STARZEWSKI Szczęsny h. Ostoja (ok. 1787-1857), aktor, reżyser, dyrektor teatru, tłumacz
    2. RUTKOWSKA Karolina (1766-1828) aktorka, śpiewaczka
    3. RUTKOWSKI Andrzej Jan (1760-1830) aktor, śpiewak, dyrektor teatru
    4. ASZPERGEROWA Katarzyna (zm. 1835) aktorka
    5. ASZPERGER Wojciech (1790-1847) aktor
    6. ASZPERGEROWA Aniela (1816-1902) aktorka
    7. LASOCKI Marian Henryk (1860-1919) dyrygent, dyrektor teatru
    8. GIEŁGUD Adam Jerzy (1834-1920) urzędnik brytyjski, publicysta
    9. KUKIEL Adolf Józef (1840-1888) powstaniec 1863, działacz społeczny
    10. TARCZYŃSKI Franciszek (1833-1900), powstaniec styczniowy, malarz, fotograf
    11. GIEŁGUD Michał (2. poł. XVIII w.) marszałek nadworny litewski
    12. DĄBROWSKI Kazimierz (1869-1931) przemysłowiec 10°
    13. JASIŃSKI Kazimierz Julian (1849-1914) literat, adwokat 10°
    14. GIEŁGUD Antoni (1792-1831) generał 10°
    15. FREDRO Andrzej Maksymilian (1827-1851) spiskowiec, powstaniec 10°
    16. ŚWIRSKI Józef (1794-1854) minister spraw wewnetrznych Rządu Narodowego w r. 1831 10°
    17. KUKIEL Adam (1747-1831) pedagog, kartograf, archidiakon podolski 10°
    18. SZEMIOTH Franciszek (1802-1882) powstaniec listopadowy 10°
    19. TARCZYŃSKI Hipolit (1851-1892), literat 11°
    20. SROCZYŃSKI Marian Antoni (1820-1877) spiskowiec galicyjski, uczestnik wydarzeń l. 1846 i 1848, ziemianin 11°

    Uwagi

    • „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

      DAWISON Bogumił (15 V 1818 Warszawa - 1 II 1872 Drezno), aktor
      Był synem Ignacego i Rozalii D., mężem => Wandy Starzewskiej. Już jako chłopiec pracował zarobkowo przepisując dokumenty u sekwestratora. Potem był kopistą w redakcji „Gazety Warszawskiej”, gdzie z czasem zaczął ogłaszać swoje przekłady i artykuły. W 1836 wstąpił do Szkoły Dramatycznej. Debiutował 30 XI 1837 w roli Gustawa („Dwaj więźniowie z galer"); 22 XII wystąpił jako Alfred („Mąż i żona"), a 15 II 1838 jako Książę de Chevreux („Pojedynek"). Od 1 III 1838 został zaangażowany i występował w t. warsz. przez osiem miesięcy. Krytyka przyjęła go dość przychylnie. Chwalono jego „wymowę czystą, gramatyczną” i zapowiadano „na przyszłość znakomitego artystę”. Wiele pomocy okazała mu L. Halpertowa udzielając cennych rad, a nawet prywatnych lekcji. D. nazywał ją do końca życia swym „wzorem artystycznym”. W rolach amantów, które wtedy grał, nie mógł jednak liczyć na rychłe sukcesy. Był niski, niezgrabny („mam kolana cokolwiek wygięte ku środkowi” - wyznał w liście do przyjaciela), miał nieładną, okrągłą twarz i małe oczy. W środowisku aktorskim wypominano mu żydowskie pochodzenie; były to wybryki odosobnione, ale dotkliwe. Zniechęcony, D. zwolnił się 21 X 1838 na własną prośbę z t. warsz. i przeniósł się do Wilna. Tu debiutował 11 XI 1838 i występował do końca sez. 1839/40 grając ok. pięćdziesięciu ról, m.in. Leona („Dożywocie"), Wacława („Zemsta"), Hrabiego Leicestera („Maria Stuart” F. Schillera). 16 i 17 XII 1838 wystąpił we fragm. roli Burmistrza („Das alte Catalani"); była to jego pierwsza rola odegrana w języku niemieckim. W sez. 1839/40 wchodził w skład Rady Starszych t. wileńskiego.
      W lipcu 1840 wrócił do Warszawy i starał się o pozwolenie na występy gościnne. Wobec zdecydowanej odmowy ruszył na prowincję; w lipcu występował w zespole W. Raszewskiego (Płock), w sierpniu u Z. Anczyca (Kalisz). W Warszawie zezwolono mu w końcu na bezpłatny występ gościnny; 19 X 1840 grał tu Nieznajomego („Rita Hiszpanka"). Nie został jednak zaangażowany i wyjechał do Lwowa. We Lwowie występował w miejscowym zespole pol. od 1840 przez sześć sezonów. W maju 1841 wyjechał na koszt S. Skarbka do Wiednia, gdzie pilnie przypatrywał się grze sławnych aktorów. Po powrocie do Lwowa wystąpił 9 VIII 1841 w miejscowym zespole niem. i odtąd do końca swego pobytu w tym mieście występował w obu zespołach. Pośród miejscowych radykałów przysporzyło mu to zawziętych wrogów, którzy posuwali się nawet do ekscesów. (Aktor M. Żenopolski pobił go kijem). Nie przeszkodziło mu to jednak w zajęciu zaszczytnego stanowiska w życiu teatralnym. „Pomimo organizowanej systematycznie opozycji za sceną i na scenie - jak świadczy K. Estreicher - D. miał u tej publiczności, która była poza obrębem intryg, powodzenie jako najznakomitszy aktor polski”. Od 1843 był w zespole pol. pomocnikiem reżysera. Już w Wilnie tłumaczył na pol. wiele sztuk franc. i niem., a kontynuował tę działalność we Lwowie. W 1845 odbył drugą podróż zagraniczną (Paryż, Niemcy). Wracając do Lwowa zatrzymał się w Krakowie i 12 IX 1845 wystąpił jako Armand („Wiecznie, czyli Szał młodości") i Jaromir w V akcie „Matki rodu Dobratyńskich”. W 1846 wyjechał na stałe do Niemiec, zdecydowany ubiegać się o sławę światową. Po wielu bezskutecznych próbach, podejmowanych w różnych miastach, otrzymał (m.in. dzięki protekcji J.T.S. Jasińskiego) zgodę na gościnny występ w t. Thalia w Hamburgu; 13 II 1847 wystąpił tu w roli Polaka, Zolskiego („Der alte Student") i został zaangażowany. W Hamburgu pracował przez dwa sez. wyjeżdżając do innych miast niem. na występy gościnne. Wiosną 1848 przybył do Lwowa i 25 IV 1848 wziął w katedrze ślub z lwow. aktorką Wandą Starzewską; 1, 4 i 6 VI 1848 wystąpił wtedy w zespole pol., m.in. jako Gustaw („Śluby panieńskie"). W 1849-53 był aktorem Burgtheater w Wiedniu, a w 1854-64 królewskiego t. saskiego w Dreźnie. Wyjeżdżał i wtedy na występy gościnne, m.in. do Berlina, Wiednia, Monachium, Budapesztu, Pragi, Paryża, Wrocławia (1850, 1857, 1860), Szczecina (1854) i Poznania (1854). W tym okresie stał się jednym z najsławniejszych aktorów niemieckich. Był pionierem nowego, realistycznego stylu gry, a jego rywalizacja z Emilem Devrient, przedstawicielem tradycyjnego aktorstwa klasycznego, przykuwała swego czasu uwagę świata teatr. całej Europy. Największe uznanie wzbudzał w repertuarze szekspirowskim, w tyt. rolach „Hamleta”, „Otella”, „Ryszarda III”, „Makbeta”, jako Marek Antoniusz („Juliusz Cezar"). Słynął również w roli Franciszka Moora („Zbójcy"). Jego drugą żoną była Constanze Jacobi, śpiewaczka i pianistka, uczennica R. Schumanna i F. Mendelsohna. Od 1864 występował tylko gościnnie, bez stałego engagement, m.in. w Petersburgu i Wiedniu, a w sez. 1866/67 w Stanach Zjednoczonych. W 1867 postępująca choroba umysłowa zmusiła go do porzucenia sceny. Jako sławny aktor nadal podkreślał i podtrzymywał swe związki z Polską. W Hamburgu wystąpił w dwóch pol. sztukach (granych po niemiecku): jako Birbancki („Dożywocie") i Hr. Alfred („Okno na pierwszym piętrze"). Korespondował z pol. przyjaciółmi i kolegami, w Dreźnie utrzymywał bliskie kontakty z J. Korzeniowskim i J.I. Kraszewskim. We Wrocławiu urządził w 1850 poranek, na którym grał Marka Antoniusza („Juliusz Cezar"), na ofiary wielkiego pożaru Krakowa. W Poznaniu dał w 1854 wieczór pol., na który złożyły się fragmenty sztuk A. Fredry, J. Korzeniowskiego i „Matka rodu Dobratyńskich"; te utwory grał po polsku. Na bankiecie, którym uczciła go inteligencja pozn., deklamował wiersze Mickiewicza: „Odę do młodości” oraz fragm. „Ustępu” z III części „Dziadów"; K. Libelt uwieńczył go wtedy wieńcem laurowym. Do Warszawy przyjechał po raz ostatni w 1865. Wystąpił wówczas 25 IX w T. Wielkim oddając cały dochód z przedstawienia ,na pogorzelców miast spalonych"; grał fragm. dwóch ról: Franciszka Moora („Zbójcy”, po niemiecku) i Jaromira („Matka rodu Dobratyńskich”, po polsku). CK. Norwid dał poetycki portret D. w swoim dramacie „Aktor” (w I redakcji Pszonkson, w II redakcji Pszon-kin). Jego kuracja w Landeck (obecnie Lądek Zdrój) stała się wątkiem powieści Z. Urbanowskiej „Cudzoziemiec”. W 1837-45 D. pisał po pol. dziennik osobisty. Autograf tego dziennika spłonął w 1944 w Warszawie; znane są tylko fragm., które z obszernym streszczeniem całości ogłosił J.I. Kraszewski w „Gazecie Warszawskiej” w 1888. E. Misiołek odnalazł dokonany przez anonimowego tłumacza kompletny przekład niem., który ponownie spolszczył (wyzyskując fragm. ogłoszone przez Kraszewskiego) i ogłosił we „Wspomnieniach aktorów” (1800-1925), Warszawa 1963, t. 2.

      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.40538.1
      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.81285.4
      Polski Słownik Biograficzny t. 4 str. 465: psb.3981.1
      Polski Słownik Biograficzny t. 42 str. 441: psb.31735.4
      n.10914a Nekrologia Minakowskiego (10914)

    ...

    Baza danych na stronach www.sejm-wielki.pl to drobny wycinek Wielkiej genealogii Minakowskiego, sięgającej średniowiecza, zawierającej ponad 1.200.000 osób nawzajem skoligaconych, w tym znaczną część sławnych Polaków wszystkich epok; więcej na ten temat na Wielcy.pl .
    Baza jest uzupełniana codziennie
    — bardzo proszę o nadysłanie uzupełnień na adres mj@minakowski.pl . Z góry dziękuję!


    Serwisowi Sejm-Wielki.pl patronuje Stowarzyszenie Potomków Sejmu Wielkiego, działające pod patronatem Marszałka Sejmu RP.

    Znani: literaci, malarze, muzycy, aktorzy, dziennikarze, odkrywcy, historycy, wojskowi, filozofowie, ludzie Kościoła, prawnicy, politycy: przedrozbiorowi, dziewiętnastowieczni, przedwojenni, powojenni, współcześni, parlamentarzyści II i III RP oraz PRL, uczeni (członkowie akademii nauk): nauk społecznych, nauk biologicznych, nauk ścisłych, nauk technicznych, nauk rolniczo-leśnych, nauk medycznych, nauk o ziemi

    Cytuj: Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 28.03.2024.
    © 2002-2024 Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne — Regulamin, polityka prywatności i cookie
    IP: 54.87.17.177