Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. LOEWENHARDT Karol Zygmunt (1834-1896) powstaniec 1863, emigrant 3°
2. LOEWENHARDT Stanisław Henryk (1838-1915) powstaniec 1863, emigrant, lekarz 3°
3. PUSTOWOJTOW Anna Henryka (1838-1881) uczestniczka kampanii Langiewicza 1863 4°
4. MINHEIMER Jan Salomon (1808-1879) medalier, rysownik 6°
5. SCHUCH Ignacy (1782-1864) lekarz 7°
6. JASIŃSKI Gustaw Wincenty (1863-1940) lekarz, działacz polonijny 7°
7. JASIŃSKI Feliks Stanisław (1862-1901) grafik 7°
8. RULIKOWSKI Ludwik (1784-1872) ziemianin, sędzia pokoju, poseł, filantrop 7°
9. SZUCH-WYSZOMIRSKA Irena (1912-1969), tłumaczka 8°
10. GUŻEWSKI Adolf (1876-1920) kompozytor, pianista, pedagog 9°
11. CHRYSTOWSKI Adolf (1806-1892) emigrant 9°
12. MÜNCHHEIMER Adam (1830-1904) kompozytor, pedagog 9°
13. MAYZEL Wacław (1847-1916) lekarz histolog, jeden z odkrywców mitozy 9°
14. GLISZCZYŃSKI Adam (1830-1903) lekarz ginekolog 9°
15. KOZŁOWSKI Stefan Rafał (1859-1908) działacz rolniczy 9°
16. KOZŁOWSKI Władysław Adolf (1859-1925) architekt 9°
17. KOSMOWSKA Irena (1856-1932) publicystka, działaczka społeczna 9°
18. SCHÜTZ Fryderyk Adolf (1782-1854) budowniczy 10°
19. MARS Leopold (1822-1885) uczestnik wypadków 1848 w Galicji i wojny krymskiej, pamiętnikarz 10°
20. KOSMOWSKA Irena (1879-1945) nauczycielka, działaczka ludowa 10°

Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny t. 31 str. 153: psb.25949.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 186): Rettel Leonard, Wydział Prawa i Administracji
  Brat Rudolfa. Ur. w Podhajcach. Szkołę średnią ukończył w Liceum warsz. i jesienią 1830 wstąpił na Uniwersytet Warsz. W tymże roku ogłosił Poezje w „Pamiętniku dla Płci Pięknej”. Jeden z organizatorów cywilnej grupy sprzysiężenia Piotra Wysockiego, brał udział w nocy listopadowej i w napadzie na Belweder. W styczniu 1831 należał do Tow. Partyzantów Polskich, następnie walczył w 20 P. Piech. Liniowej w Korpusie gen. Dwernickiego i stopniowo awansował na kapitana. Odznaczony medalem za najwyższą waleczność. W Tow. Partyzantów odegrał znaczną rolę jako utalentowany pisarz i świetny mówca o radykalnych poglądach. Po upadku powstania zamieszkał na emigracji, początkowo w Besançon, a potem w Paryżu, gdzie przystąpił do Komitetu Narodowego i zbliżył się do karbonarów. Był jednym z pierwszych członków Tow. Dem. Pol. i 17 III 1832 podpisał akt jego założenia. 13 II 1832 jako belwederczyk został skazany przez Oddzielny Sąd Kryminalny w Warszawie na śmierć przez powieszenie, który to wyrok car Mikołaj I zamienił w 1834 na wieczną banicję. W lipcu 1832 władze francuskie wysiedliły go z Paryża za republikanizm, osiadł więc z Hieronimem Kajsie-wiczem w Angers, następnie w Brukseli, skąd w 1836 wrócił do Paryża. W stolicy Francji żył - jak i inni emigranci – w biedzie. W 1836 podpisał Manifest TDP. Jako czynny członek tej organizacji był współredaktorem „Demokraty Polskiego” do maja 1842. Trzykrotnie kandydował do Centralizacji. Utrzymywał kontakty z B. Jańskim i dzięki niemu stał się zwolennikiem saintsimonizmu. W 1842 zerwał z TDP i związał się z sektą Towiańskiego, stając się jednym z najgorliwszych jego wyznawców. Na odstępstwo to zareagowało natychmiast TDP, które wyrokiem sądu bratniego w Hawrze 30 VII 1842 skreśliło go z listy członków. Jako towiańczyk zbliżył się do A. Mickiewicza, u którego często bywał i w 1848 pomagał przy organizacji Legionu Polskiego we Włoszech. W 1853 jeździł do Szwajcarii do Towiańskiego, a w 1863 do Hiszpanii jako agent dyplomatyczny Rządu Narodowego. W 1864 osiadł na stałe w Paryżu, gdzie prowadził w 1864-1869 wykłady z literatury polskiej w Czytelni Polskiej, a w 1869 na kursach i w Stowarzyszeniu Pomocy Naukowej. Przez wiele lat wykładał również w Instytucie dla Panien w Hotelu Lambert. W 1870 przystąpił do Tow. Historyczno-Literackiego w Paryżu, a w 1871 należał do Komitetu Tymcz. Emigracji. Po 1864 współpracował z Z. Miłkow-skim (Jeżem), wówczas redaktorem „Niepodległości”, a w latach późniejszych był korespondentem paryskim „Gazety Warszawskiej”. W 1880 uczestniczył we Lwowie w obchodzie 50-lecia powstania listopadowego. Należał na emigracji do wybitnych publicystów, krytyków literackich i tłumaczy. Był wybitnym znawcą literatury hiszpańskiej. Używał pseudonimu Jan Zamo-stowski i kryptonimów L. R. oraz J. Zam. Był współautorem dzieła historycznego E. V. H. de Noailles, Henri de Valois et la Pologne (t. 1-3, Paryż 1867), ogłosił oryginalny utwór Wspomnienie o Mickiewiczu tudzież Cyryl i Metody (Paryż 1871). Był autorem przedmowy do politycznych pism francuskich A. Mickiewicza i poezji A. Góreckiego. W „Roczniku Tow. Hist.-Literackiego” w Paryżu drukował m. in. artykuły o Karolu Różyckim, Adamie Kołysce, Macieju Rybińskim. Tłumaczył Araukanię Domeyki (Wilno 1860), A. Mickiewicza Historię Polski w głównych jej zarysach (t. 1, Paryż 1871) oraz artykuły z La Tribune des Peuples” (Paryż 1880), Powieści Basków A. Trineba. W 1869 wydał w Paryżu Mickiewicza Pierwsze wieki historii Polski i Powieści norweskie Magdaleny Torreson. Żona jego pochodziła z rodziny Lewenhardów. Miał dwoje dzieci. Ostatnie lata życia – jak wielu emigrantów – spędził w przytułku dla weteranów im. Św. Kazimierza w Paryżu.
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: RETTEL Leonard - Ukończył Liceum Warszawskie, od 1830 student Wydziału Prawa i Administracji UW. W powstaniu aktywny uczestnik Nocy Listopadowej, belwederczyk, przydzielony do 20 ppl., kpt. Przybył 11.31 do Francji. 1832 członek Komitetu Narodowego Polskiego. 17.3.32 jako jeden z pierwszych przystąpił do TDP. 10.32 uzyskał zezwolenie na pobyt we Francji, mieszkał w Paryżu u deputowanego Dufour-Denelle i korzystał z jego protekcji. Chciał studiować medycynę i chemię, słuchał wykładów w szkole farmacji. Uważany był jednak przez władze franc, za „demagoga” i pozostawał pod nadzorem policji. Wysłany do Angers, gdzie prefekt powierzył mu poszukiwania historyczne w archiwum departamentalnym, otrzymał za to podziękowanie od ministra Guizota. 18.9.34 w Angers potępił Czartoryskiego. 7.36 przeniósł się do Paryża, od 1838 był wykładowcąjęzyka niem. w College Stanislas. Współredaktor „Demokraty Polskiego”, ale 1842 zerwał z TDP i związał się z Towiańskim. Uczestnik wypadków Wiosny Ludów, pomagał Mickiewiczowi w organizowaniu Legionu Polskiego we Włoszech. 1853 odwiedził w Szwajcarii Towiańskiego. 1863 z ramienia Rządu Narodowego udał się do Hiszpanii. Po 1864 współpracował z Z. Miłkowskim jako redaktorem „Niepodległości”. Korespondent paryski „Gazety warszawskiej”. Członek Stowarzyszenia Podatkowego, od 1868 otrzymywał pensję za krzyż srebrny, a od 1875 emeryturę Instytucji Czci i Chleba. 1870 członek Towarzystwa Historyczno-Literackiego. 4.71 podpisał petycję potępiającą udział Polaków w Komunie. 29.11.80 we Lwowie podczas obchodów 50 rocznicy powstania otrzymał medal pamiątkowy. Wybitny znawca literatury hiszp. Wspólnie z E. de Noailles napisał pracę „Henri de Valois et la Pologne” (t. 1-3, Paryż 1867). Ostatnie lata życia spędził w Zakładzie Św. Kazimierza. Zm. 21.3.85 w Paryżu pochowany na cmentarzu Montparnasse. Za udział w powstaniu 13.2.32 skazany zaocznie przez NSK na karę śmierci, 16.9.34 Mikołaj zamienił ten wyrok na wieczną banicję, 1834 majątek jego uległ konfiskacie.
  n.22780 Nekrologia Minakowskiego (22780)
  sw.564111 Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, Warszawa 1995-98
  sw.662022 Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny, Ossolineum 1977

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim