Maciej Majerczak ks. (ID: psb.16535.1)

Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny t. 19 str. 168: psb.16535.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 465): Majerczak Maciej, Wydział Teologiczny, wpis 1820
  Ur. w Szepos Ofalu (Starej Wsi) na Węgrzech. Syn Wojciecha i Marii z domu Varadzy. Gimnazjum ukończył w Pre-szowie. Po ukończeniu szkoły udał się do Pińczowa do swego krewnego, paulina B. Kowalskiego, rektora szkoły wydziałowej. W styczniu 1818 wstąpił do Seminarium Duchownego w Kielcach, które wysłało go jesienią 1820 na studia teologiczne na Uniw. Warsz. Na studiach został wyświęcony w końcu 1823. Po ukończeniu Wydziału Teologicznego powołany został na profesora Pisma Św. i Teologii Dogmatycznej, a w 1827 ponadto na kierownika Seminarium. W 1829 został mianowany przez bp Woronicza kieleckim kanonikiem honorowym. W 1830 powołany na administratora parafii Cierno w pow. jędrzejowskim, a w 1832 na proboszcza w Stopnicy. W 1841-1849 był regensem Seminarium kieleckiego, które poważnie rozwinął. Od 1847 oficjał kielecki, w 1848 został prałatem, dziekanem kolegiaty kieleckiej. W maju 1848 został administratorem diecezji kielecko--krakowskiej na część znajdującą się w Król. Pol. i zatwierdzony na stanowisku wikariusza apostolskiego. W swej diecezji prowadził czynną działalność społeczną i charytatywną. W 1854 utworzył w Kieleckiem Towarzystwo Dobroczynności. W czasie głodu, będącego skutkiem nieurodzaju, wystąpił jako prezes Towarzystwa do gubernatora cywil. gub. radomskiej o zorganizowanie przez władze w Kieleckiem publicznych kuchni dla dożywiania ludności. Propagując zasady ziemiańskiego Towarzystwa Rolniczego, zalecił 5 IV 1861 duchowieństwu diecezji wpływanie na ludność wiejską w kierunku ugody z właścicielami ziemskimi. Zbliżony do stronnictwa Białych, podpisał adres biskupów do namiestnika hr. Lamberta, w którym żądano przywrócenia pełnych praw religii rzymskokatolickiej, nieingerencji Komisji Rząd. w sprawy religii, wreszcie uwolnienia uwięzionych księży uzależniając od realizacji tych żądań poparcie duchowieństwa dla władz Królestwa. W styczniu 1861 przyjął nominację na członka Rady Stanu, która mu pomogła w przeprowadzeniu w listopadzie-grudniu 1861 dezyderatu o traktowaniu obrządku unickiego jako części rzymskokatolickiego. Również w grudniu 1862 wysunął w Radzie Stanu żądanie poprawy sytuacji Kościoła. Korzystając z powstańczej poczty dyplomatycznej informował Rzym o prześladowaniu Kościoła w Polsce. W sierpniu 1862 potępił zamachy na Wielopolskiego, narażając się na ataki Czerwonych. 27 IX 1862 papież Pius IX mianował go biskupem tytularnym jerychońskim. W maju 1863 ustąpił wraz z innymi z Rady Stanu wobec przystąpienia Białych do powstania. W podległej mu diecezji nie przeszkadzał księżom w akcji powstańczej, interweniując nawet w obronie uwięzionych duszpasterzy. 9 VIII 1863 ogłosił kościelną żałobę w związku z wywiezieniem arcybiskupa Zygmunta Felińskiego. Dopiero 8 VII 1864 pod naciskiem władz wezwał okólnikiem podlegle mu duchowieństwo do posłuszeństwa rządowi Królestwa. Dwukrotnie – w latach 1863 i 1867 – groziło mu aresztowanie. Był wybitną postacią polskiego episkopatu. Zmarł w Kielcach i został pochowany w kościele NMPanny.
  Urzędnik w Królestwie Polskim 1862–1863:
  1862–1863: Członek Rady Stanu Królestwa Polskiego Ordery: SW 3, SA 2 z koroną (1862).
  - A. Kulecka, Urzędnicy Królestwa Polskiego..., poz. 8917.
  n.15636 Nekrologia Minakowskiego (15636)
  ukp.8917

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim