Tadeusz Szymon Krępowiecki (ID: psb.13710.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. GRUBIŃSKI Florian (1844- ok. 1901) konstruktor 7°
2. TATARKIEWICZ Jakub (1789-1854), rzeźbiarz 7°
3. TOCZYSKI Jan Nepomucen (ok. 17651837) uczestnik powstania kościuszkowskiego 8°
4. TATARKIEWICZ Władysław (1886-1980), historyk sztuki, historyk filozofii 9°
5. POŁUJAŃSKI Aleksander (1814-1866) leśnik, historyk amator 9°
6. GRUBIŃSKI Henryk (1846-1918) artysta dramatyczny, dyrektor teatru 9°
7. SZYMANOWSKI Dyzma (ok. 1719-1784), podczaszy warszawski, poseł na sejmy 9°
8. TOCZYSKI Wojciech (ok. 17491827) rotmistrz Kawalerii Narodowej, generał ziemiańński 10°
9. GÓRSKI Włodzimierz (ok. 1824-1878) publicysta, tłumacz 10°
10. TAŃSKI Janusz (1864-1899), nauczyciel, działacz socjalistyczny 10°
11. JĘDRZEJEWICZOWA Ludwika Marianna (1807-1855) pisarka 10°
12. RUTKOWSKI Feliks Zdzisław (1878-1964) geolog, profesor instytutu, tłumacz 10°
13. TATARKIEWICZOWA Teresa (1892-1978), tłumaczka 10°
14. MORACZEWSKI Wacław Damian (1867-1950) lekarz, chemik, rektor we Lwowie 10°
15. KOZICKI Stanisław (1876-1958) polityk, publicysta, historyk 10°
16. SZYMANOWSKI Michał (1670?-1731), podstoli warszawski, starosta wyszogrodzki 10°
17. MARYLSKI Eustachy Anastazy (1806 ?-1871) ziemianin, pisarz 10°
18. RUTKOWSKI Walerian (1837-1897) ziemianin, publicysta, działacz narodowy, redaktor 10°
19. SCHWARTZ Jan Maciej (1772-1828) złotnik 11°
20. MEUNIER Hipolit Edward (1825-1898) tancerz, pedagog, choreograf 11°

Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny t. 15 str. 300: psb.13710.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 381): Krępowiecki Szymon [Tadeusz], Wydział Nauk i Sztuk Pięknych, sekcja Nauki i Sztuki Piękne, wpis 1818
  Ur. w szlacheckiej rodzinie neofickiej. W czasie studiów był związany z tajnym związkiem studenckim „Panta Koina”. W 1819 wstąpił do tajnego związku akad. Wiktora Heltmana i wprowadził doń Józefa Kozłowskiego i Adama Saryusza Zamoyskiego; wraz z Adamem Zamoyskim kierował Związkiem Powszechnym Uczniów Uniw. Warszawskiego. W 1820 wyjechał do Lublina i był przez rok nauczycielem w wojew. szkole lubelskiej. W 1821 kontynuował studia, ale tym razem na Wydziale Prawa i Admin., utrzymując się z guwernerki przy dzieciach zmarłego generała J. H. Dąbrowskiego. W 1822 był redaktorem „Dziennika Nadwiślańskiego”, współpracownikiem „Gazety Polskiej”, w której ogłosił swoje wrażenia z wycieczki na Pomorze Gdańskie. Członek Związku Wolnych Polaków. W czasie powstania oficer w Korpusie Dwernickiego. Wybitny radykalny agitator, założyciel Tow. Patriotycznego, zdecydowany przeciwnik Chłopickiego. Przygotowywał z ramienia lewicy powstańczej wraz z J. Kozłowskim, A. Górowskim i J. Żukowskim projekt oskarżenia przeciwko niemu. Był jednym z organizatorów demonstracji na cześć dekabrystów 25 I 1831 i obchodów ku czci Staszica i J. Kilińskiego na początku lutego 1831, na których przemawiał, występując ostro przeciw polityce Rządu Narodowego i domagając się wolności pracy; opowiadał się gorąco za rozwiązaniem sprawy chłopskiej. 13 lutego wstąpił ochotniczo do Tow. Partyzantów Polskich przy Korpusie gen. J. Dwernickiego. Walczył w artylerii jako kanonier, potem podporucznik, dowódca dwóch dział pod Stoczkiem i Boremlem. Po przekroczeniu granicy Galicji przez Dwernickiego udało mu się dostać do Warszawy, gdzie rozpoczął w maju ożywioną działalność w Tow. Patriotycznym i został jego wiceprezesem. Dynamiczna jego działalność i ataki na Skrzyneckiego spowodowały oskarżenie go o dezercję, gdy odmówił przyjęcia nowej funkcji wojskowej. Uniewinniony przez sąd wojenny po zaburzeniach sierpniowych związał się z Krukowieckim i został adiutantem nowego dyktatora w stopniu porucznika. Otrzymał też od Krukowieckiego Krzyż Vir-tuti Militari. Brał udział w obronie Warszawy i przed jej kapitulacją został ranny w głowę. Na emigracji we Francji znalazł się już w listopadzie 1831 i od razu zaczął działać. 8 grudnia został członkiem Komitetu Narodowego Polskiego (Lele-welowskiego). W lutym 1832 był przewodniczącym sekcji politycznej Tow. Polskiego Przyjaciół Postępu. Nawiązał ścisły kontakt z lewicą ruchu karbonarskiego Filipa Buona-rottiego, z jej organizacjami Amis du Peuple i Droits de l'Home et Citoyen. Pisywał artykuły w 1832-1834 w pismach radykalnie lewicowych, cabetowskim „Le Populaire” i w „La Tribune politique et litteraire”. Stał też w 1833-1834 na czele karbonarskiego Namiotu Narodowego Polskiego, który liczył ponad 400 członków. Był „mówcą” (reprezentantem) polskim w paryskiej loży masońskiej „Trójcy Niepodzielnej” (La Trinité Indi-visible). Był jednym z założycieli w marcu 1832 Tow. Dem. Pol., współautorem jego Aktu założenia i jego przedstawicielem na zjeździe demokratów niemieckich w Hambach. Obchód drugiej rocznicy powstania listopadowego był dla Krępowiec-kiego brzemienny w skutki. Swoim wyjątkowo radykalnym przemówieniem, w którym potępił szlachecką przeszłość i uznał za jedyny środek do odrodzenia Polski rewolucję społeczną, wysuwając ją na czoło zadań emigracji, nastroił przeciwko sobie całą emigrację, nie wyłączając przywódców Tow. Demokratycznego, którzy go po miesiącu już, bo w styczniu 1834, skreślili formalnie za brak subordynacji z listy członków TDP, i to na wniosek Jana Nepomucena Janowskiego i Artura Zawiszy. Jedynym, który stawał w obronie K., był Jan Czyński.
  K. ogłosił w 1832 w Paryżu pamflet O arystokracji polskiej i stanie chłopów w Polsce i po francusku tekst swego słynnego przemówienia Discours de... prononcé a Paris le 29 nov. 1832, anniversaire de la Révolution polonaise. W lutym 1834 został jako podejrzany o kontakty z karbonariuszami deportowany z Francji; udał się do Belgii i zamieszkał w Brukseli, czynnie działał w Ogóle Brukselskim, gdzie został członkiem Rady i pisywał do miejscowego „La Voix du Peuple”. Wysiedlony z kolei przez władze belgijskie za uprawianie agitacji rewolucyjnej, wyjechał w czerwcu 1834 do Anglii. W tymże roku wydrukował Czyński w piśmie „Postęp” jego artykuł Narodowość, w którym jeszcze raz bardzo krytycznie oceniał przeszłość szlacheckiej Polski, wysuwając projekt zasad ustroju sprawiedliwości społecznej przyszłej Polski, rządzonej przez lud. W Londynie rozpoczął atak na miejscowych zwolenników polityki Czartoryskiego, założył Klub Postępu i należał wraz z Worcellem do Gminy, radykalnego odłamu Ogółu, z którego został wykreślony 11 VII 1834. Był członkiem Tow. Wzajemnego Oświecania się. Opuścił wtedy Londyn, by po krótkim pobycie na wyspie Jersey udać się do Portsmouth, gdzie rozpoczął propagandę wśród przebywających tam wypuszczonych niedawno z więzień pruskich żołnierzy pochodzenia chłopskiego. W nowo założonej sekcji TDP w Portsmouth krzewił swój program komunizmu agrarnego. Był twórcą hasła „Dla ludu przez lud”. Wobec zatargu z przywódcami TDP we Francji na tle programowym zerwał z TDP i przystąpił do tworzenia z Worcellem, S. Dziewickim i Z. Świętosławskim nowej organizacji emigracyjnej. Był przewodniczącym Komisji Przygotowawczej Gromad Ludu Polskiego, współautorem aktu z 30 X 1835 powołującego Gromadę Grudziąż Ludu Polskiego, której był jednym z najczynniejszych działaczy. Jego wysiłkiem powstała też w 1836 druga Gromada, Humań, na wyspie Jersey. 29 XI 1836 podpisał odezwę Gromad Ludu Polskiego do ludu polskiego na ziemi rodzinnej. Utrzymywał stały kontakt z Maz-zinim i innymi republikanami. W 1837 doszło do konfliktu ideologicznego między nim i innymi działaczami Gromad, którzy zarzucali mu dążenie do zjednoczenia z kierunkiem umiarkowanym emigracji londyńskiej. Usunięty 3 VIII 1837 wraz z Sewerynem Dziewickim z Gromad Ludu Polskiego, założył w 1838 wraz z nim w Portsmouth Stowarzyszenie Wyznawców Obowiązku Społecznego. Po przeniesieniu Stowarzyszenia do Londynu przyłączył je rzeczywiście w 1841 do Zjednoczenia. W Londynie był sekretarzem Rady Polaków, a w 1844 przystąpił do Stowarzyszenia Demokracji Polskiej XIX wieku. Krótko przed śmiercią, w kwietniu 1846, zgłosił wraz ze Stowarzyszeniem akces do TDP. Ożenił się w Londynie z Angielką, właścicielką magla, przy którym pracował fizycznie. Zmarł w Londynie w nędzy na serce. Nad jego grobem przemawiał 6 I 1847 Stanisław Worcell.
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: KRĘPOWIECKI (Krempowiecki) Tadeusz - Od 1817 student Wydziału Nauk i Sztuk Pięknych UW. 1818 przerwał studia, zamieszany w konspirację Panta Koina L. Mauersbergera. 6.19 członek-założyciel niepodległościowego związku W. Heltmana. 1819 wyjechał do Lublina, gdzie pracował jako nauczyciel. Po powrocie do Warszawy został guwernerem dzieci zmarłego gen. J. U. Dąbrowskiego. 1821 zapisał się ponownie na UW na Wydział Prawa i Administracji. Od 1.22 do 3.22 redagował pismo „Dziennik Nadwiślański”. Członek Związku Wolnych Polaków. W powstaniu jeden z założycieli Towarzystwa Partyzantów Polskich, współzałożyciel i aktywny działacz Towarzystwa Patriotycznego, zdecydowany przeciwnik dyktatury Chłopickiego, domagał się wprowadzenia trybunałów rewolucyjnych, 25.1.31 organizator manifestacji na cześć dekabrystów, która przyczyniła się do podjęcia przez sejm uchwały o detronizacji Mikołaja, 13.2.31 kanonier w korpusie Dwernickiego, potem ppor. art., Boremel, przeszedł 27.4.31 z Dwernickim do Galicji, zdołał zbiec i wrócić do Królestwa, 19.5.31 wiceprezes Towarzystwa Patriotycznego, domagał się odwołania Skrzyneckiego, 28.7.31 otrzymał dymisję, bo po odebraniu rozkazu udania się na linię bojową podał się za słabego i prosił o uwolnienie od służby, chcąc uniknąć oddalenia od Warszawy, oskarżony o dezercję i obrazę naczelnego wodza, 5.8.31 aresztowany i postawiony przed sąd wojenny, 6.8.31 uniewinniony pod naciskiem opinii publicznej i części posłów, po 15.8.31 przyczynił się do wyniesienia gen. Kru-kowieckiego, 1.9.31 wrócił do służby z przeznaczeniem do sztabu prezesa Rządu Narodowego do szczególnych poleceń, 6.9.31 ranny w głowę podczas oblężenia Warszawy, udał się do Modlina, 19.9.31 wziął dymisję z powodu odniesionych ran, przeszedł do Prus. Przybył do Paryża, od 8.12.31 do 3.32 członek Komitetu Narodowego Polskiego, 1.32 w Paryżu wyzwał na pojedynek Bema w obronie „tych, co zbijali bruki”. 14.2.32 należał do założycieli i wybrany prezesem Towarzystwa Przyjaciół Postępu. 17.3.32 jako trzeci na liście przystąpił do TDP, był głównym współautorem jego manifestu programowego. 5.32 reprezentował TDP na zjeżdzie demokratów niem. w Hambach. 26.9.32 otrzymał zgodę na zamieszkanie w Paryżu. 29.11.32 w drugą rocznicę Nocy Listopadowej wygłosił słynne przemówienie, potępione przez większość emigracji, w którym oskarżył szlachtę o doprowadzenie do klęski powstania. 1.33 skreślony za to z listy członków TDP. 2.34 wydalony przez Calais do Anglii. W rzeczywistości udał się do Brukseli, gdzie działał w miejscowym Ogóle Polaków. 19.8.34 w Londynie potępił Czartoryskiego. 6.9.34 podpisał ustawę Gminy Emigracji Polskiej. 30.10.35 współzałożyciel Gromady Grudziąż. 3.2.37 wraz z Sewerynem Dziewickim wykluczony w Portsmouth z Ludu Polskiego. 27.4.38 należał do założycieli Towarzystwa Wyznawców Obowiązków Społecznych w Londynie i wraz z nim przystąpił 14.5.41 do Zjednoczenia. W 6.44 był jednym z organizatorów manifestacji przeciw pobytowi Mikołaja I w Londynie, pomagał w ucieczkach z okrętów ros. marynarzom polskim. Żył w niedostatku graniczącym z nędzą. Zm. 5.1.47 w Londynie. „Choroba serca była powolną przyczyną śmierci”.
  sw.632412

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim