„Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:
JASIEŃSKI Stanisław Maksymilian (12 XI 1850 Sokołów pow. Opoczno - 26 XI 1929 Warszawa), aktor, śpiewak, dekoratorPodana w Polskim Słowniku Biograficznym data urodzenia 26 XI 1853 mylna. Był synem dzierżawcy wsi Stanisława J. i Tekli z Modzelińskich. Po ukończeniu gimn. wstąpił do warsz. Szkoły Sztuk Pięknych, a także prawdopodobnie uczył się malarstwa scen. u F. Papego. W 1868 debiutował w zespole A. Carmantranda w Kielcach, a w 1869 z tym samym zespołem był w Kielcach, Łowiczu i Włocławku. W 1872-73 występował u A. Trapszy, m.in. w Radomiu, Lublinie i Kaliszu, w początku 1874 prawdopodobnie u P. Ratajewicza w Piotrkowie, w lecie tego roku u J. Teksla w warsz. t. ogr. Eldorado, a wiosną 1875 z tym samym zespołem w Łodzi. W sez. 1875/76 należał do zespołu t. lwowskiego. W 1876 debiutował w WTR: 11 VIII w roli Papkina („Zemsta"), a 14 VIII w roli Łykalskiego („Majster i czeladnik"), ale nie został zaangażowany. W sez. 1876/77 występował u M. Kopystyńskiego w Lublinie, w lecie 1877 w warsz. t. ogr. Eldorado (dyr. J. Teksel) i Belle Vue (dyr. K. Doroszyński), od grudnia 1877 do maja 1879 z przerwami w t. krakowskim. Tu prawdopodobnie zakończył swą działalność aktorską. Niektóre źródła podają jednak, iż występował jeszcze w sez. 1879/80 w Lublinie u J. Puchniewskiego. Grał takie role jak: Alfred („Wielki człowiek do małych interesów"), Szufterle („Zbójcy"). Śpiewał także w operetkach, m.in. partię Dorożkarza („Mały Faust"), Froscha („Zemsta nietoperza") i w operach, m.in. partię Belkora („Napój miłosny").
Prawdopodobnie już podczas występów w zespołach prowincjonalnych malował dekoracje teatralne. W czasie pobytu w Krakowie nazwisko J. jako dekoratora dość często pojawiało się na afiszach (po raz pierwszy 23 I 1878 - dekoracje do II aktu „Zemsty nietoperza"). W Krakowie kontynuował też rozpoczęte wcześniej studia malarskie pod kier. J. Matejki, który zachęcił go do dalszych studiów i wyjazdu do Paryża, gdzie J. kształcił się pod kier. znanego dekoratora J.B. Lavastre'a. Ponadto przebywał w Monachium, Berlinie i Wiedniu. Po powrocie do kraju został od 13 VIII 1883 powołany na stanowisko głównego mechanika WTR. Funkcje te pełnił do września 1897 i w tym czasie kierował m.in. modernizacją urządzeń technicznych T. Wielkiego. W 1897 zaangażował go zarząd miasta Lwowa do malowania dekoracji dla budującego się nowego teatru. J. przygotował w 1897-1900 - zgodnie z ówczesną praktyką - wielką ilość (ok. 25 000 m2) dekoracji „typowych” (jak np. „pałac włoski”, „wolna okolica"), co utrudniło próby nowych rozwiązań scenograficznych. W 1900 po otwarciu nowego gmachu t. lwow. otrzymał stanowisko inspektora teatru. W tym czasie malował też niekiedy dekoracje na zamówienie t. krakowskiego. Od 1 I 1909 został ponownie zaangażowany do WTR na stanowisko inspektora technicznego. W gmachu T. Wielkiego zorganizował pracownię dekoratorską obsługującą zarówno operę, jak i dramat. J. pozostał na swym stanowisku także po likwidacji WTR i przejęciu teatrów przez miasto. 24 XII 1922 podczas przedstawienia „Hrabiny” z dekoracjami J. obchodzono jubileusz czterdziestolecia jego pracy. Wkrótce przeszedł na emeryturę. Był członkiem zasłużonym ZASP.
Nie był dekoratorem oryginalnym. Przeważnie naśladował malarzy wiedeńskich i paryskich, twórców dekoracji „uniwersalnych”, które można było stosować do wielu różnych sztuk. Wybierając dekoracje nie liczył się zbytnio z treścią czy nastrojem sztuki. Reżyserowie, z którymi pracował, nie interesowali się na ogół stroną plastyczną przedstawienia. Wyjątkiem pod tym względem był T. Pawlikowski, który stawiał dekoratorowi określone wymagania i na którego zamówienie J. wykonał szereg dekoracji do konkretnych sztuk. Wnętrza malował z niezwykłą dokładnością, krajobrazy - z rozmachem malarza sztalugowego. Niechętnym okiem śledził poszukiwania nowych rozwiązań plastycznych w zakresie dekoracji, nie uznawał osiągnięć F. Siedleckiego ani W. Drabika. Wykonał m.in. dekoracje do następujących sztuk: „Zmykajmy!” (1878), „Noc świętojańska” (1879), „Zaczarowane koło” (1900), „Manru” (1901), „Urwasi” (1902), „Walkiria” (1903), „Madame Butterfly” (1909), „Noc listopadowa” (1915), „Kościuszko pod Racławicami” (1916). Wiele dekoracji zaprojektowanych przez J. wykonanych zostało przez jego uczniów, m.in. J. Spitziara, Z. Balka, F. Wygrzywalskiego, W. Drabika, J. Galewskiego, S. Śliwińskiego. Mało twórczy jako dekorator, J. był b. ceniony jako mechanik teatralny. J. Lorentowicz w 1924 nazwał go „najlepszym do dnia dzisiejszego znawcą technicznej strony urządzeń teatralnych”.