Krystyn «VI» hr. Rawita-Ostrowski h. Rawicz (ID: lu.20856)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. OSTROWSKI Antoni Jan (1782-1845) założyciel Tomaszowa Mazowieckiego, senator 1°
2. OSTROWSKI Tomasz Adam (1735-1817) podskarbi, senator wojewoda 2°
3. MORSKI Onufry (ur. 1752) poseł, kasztelan kamieniecki 2°
4. OSTROWSKI Władysław Tomasz (1790-1869) podpułkownik, marszałek sejmu powstańczego 3°
5. MICHAŁOWSKI Piotr (1800-1855) malarz, rolnik 3°
6. OSTROWSKI Juliusz Karol (1854-1917) działacz katolicki, heraldyk-amator 3°
7. MORAWSKI Franciszek (1868-1938) publicysta, poseł sejmu pruskiego 3°
8. LEDÓCHOWSKI Franciszek Antoni (1728-1783) starosta włodzimierski, wojewoda czernihowski 3°
9. MORSKI Tadeusz (1754-1825) publicysta, dyplomata, polityk 4°
10. OSTROWSKI Jozafat Stanisław (1890-1939) benedyktyn, bibliotekarz, historyk 4°
11. MORSTIN Felicjan Ludwik (1782-1865) kolekcjoner, bibliofil 4°
12. MORAWSKI Kajetan (1892-1973) ambasador, wiceminister skarbu RP, emigrant 4°
13. KUCZYŃSKA Joanna Helena (1812-1888) ziemianka, przyjaciółka Norwida 4°
14. MORAWSKI Franciszek de Paula (1783-1861) poeta, generał WP, minister wojny 4°
15. POTOCKI Tomasz (1809-1861) ziemianin, oficer, działacz społeczny, ekonomista, publicysta 4°
16. GODLEWSKI Krzysztof (zm. 1738) działacz szlachecki 4°
17. ROZWADOWSKI Antoni (1697-1772) poseł, kasztelan halicki 4°
18. RUDNICKI Józef (XVIII w.) kasjer generalny Komisji Skarbu Koronnego, starosta kąkolownicki 4°
19. LEDÓCHOWSKI Ignacy Hilary (1789-1870) generał brygady WP, komendant w powstaniu 1831 4°
20. LEDÓCHOWSKI Stanisław (1764-1819) powstaniec kościuszkowski, konsyliarz 4°

Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny - Uzupełnienia i sprostowania w t. 40 do art. Ostrowski Krystyn
  Polski Słownik Biograficzny t. 24 str. 546: psb.21218.7
  Polski Słownik Biograficzny t. 24 str. 566: psb.21235.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 166): Ostrowski Józef [Krystyn], Wydział Prawa i Administracji, sekcja Admin., wpis 17 X 1829
  Wnuk Tomasza Ostrowskiego, kasztelana czerskiego, członka Rady Nieustającej, podskarbiego koronnego, prezesa senatu Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego, syn Antoniego, założyciela Tomaszowa Rawskiego (później Mazowieckiego), dowódcy Warszawskiej Gwardii w powstaniu listopadowym, na emigracji działacza i właściciela posiadłości ziemskiej Madéres. Ukończył konwikt Pijarów, gdzie wyróżniał się powagą, nie biorąc udziału w zabawach rówieśników, poświęcając wolne godziny poezji francuskiej i niemieckiej. Ceniono go za jego charakter. Latem 1830 przebywał w Paryżu, gdzie był świadkiem rewolucji lipcowej. W powstaniu listopadowym służył jako kanonier, następnie pporucznik artylerii pod dowództwem Bema. Jego też wielbicielem był w latach późniejszych. Na emigracji we Francji, gdzie się znalazł wraz z ojcem, zajmował stanowisko republikańsko-demokratyczne, będąc w latach późniejszych zbliżony do Zjednoczenia. Był jednak przeciwnikiem powstających na emigracji władz, komitetów i stronnictw. Uważał za „występne usiłowania pojedynczych osób do przywłaszczania sobie nad emigracją władzy”. Popierał projekt Bema utworzenia legionu portugalskiego. W 1833-1837 służył w artylerii w wojsku belgijskim i uczestniczył w oblężeniu Antwerpii. Po powrocie do Francji zamieszkał w Paryżu, gdzie przyczynił się do powstania Tow. do Wyzwolenia Ludów Słowiańskich. Wbrew woli ojca, który radził mu „starać się o chleb i pozycję stałą, [gdyż] literaci z głodu zdychają i pełno ich we Francji”, poświęcił się całkowicie pracy literackiej, publicystycznej i w mniejszej mierze politycznej. Przez pewien czas zapowiadał się również na utalentowanego pianistę. Jedynym jego koncertem, o którym głośno było w roku paryskiej Wiosny Ludów, było odegranie Marsylianki, gdy tłum paryski wtargnął do pałacu królewskiego. W 1869 był z ramienia emigracji we Lwowie na uroczystości sypania kopca Unii Lubelskiej. Żyjąc na emigracji w całkowitym prawie odosobnieniu, działał jedynie poprzez swą twórczość literacką. Bibliografia jego dzieł zawiera 50 pozycji, nie licząc wielu artykułów, drobnych utworów i przekładów, ogłaszanych w „Czasie”, „Dzienniku Literackim”, „Dzienniku Poznańskim”, „La revue de Paris”. Większość jego utworów ukazała się w języku francuskim, była też adresowana do czytelnika francuskiego. Były to utwory patriotyczne, poświęcone powstaniu kościuszkowskiemu, listopadowemu, przemówieniom rocznicowym, materiały o sprawie polskiej, hymny i pieśni narodu polskiego, wydane następnie powtórnie w 3-tomowych Lettres slaves (1833-1864). Ogłosił też francuską broszurę o szkole polskiej w Batignoles. Pisał ponadto utwory dramatyczne, które mu jednak nie przyniosły powodzenia mimo wielkich sum, jakie wydawał na ich druk i wystawianie na scenie francuskiej. Tłumaczył też utwory polskie na język francuski. W 1841 i 1845 wydał Mickiewicza Oeuvres poetiques completes, utwory Szekspira, Dantego, de Vigny, Balzaka oraz Musseta w języku polskim. Wydał też własnym kosztem Rulhiere'a Histoire de l'anarchie de Pologne et du démebrement de cette république (Paryż 1859), drugą pracę tegoż autora o rewolucji w Polsce, wreszcie 3-tomową Les trois démembrement de la Pologne A. Ferranda (Paryż 1865). Imprezy wydawnicze i teatralne rujnowały go, ale nie zrażały. Wszystkie jego utwory były poprawne, brak w nich było jednak talentu. Aby zdobyć fundusze na swoją twórczość, toczył wieloletnie spory majątkowe ze swymi braćmi, którzy wrócili do Królestwa i uzyskali cofnięcie konfiskat dóbr rodowych. Lokując rozsądnie otrzymane kapitały, zachował pod koniec życia znaczny majątek. Jeszcze jedno jego przedsięwzięcie skończyło się niepowodzeniem. Wynaleziona przez niego tzw. streszczona pisownia polska, w której wydał poemat Badegiade, čyli Napoleon XIII, nie przyjęła się. Zrażony niepowodzeniami we Francji, przeniósł się w 1870 do Lozanny, gdzie dzięki znajomości z Władysławem Platerem został członkiem Rady Muzeum Narodowego w Rap-perswilu. W Lozannie, żył w zupełnym odosobnieniu. Jedynie raz jeszcze przyszło mu wystąpić publicznie. W 50 rocznicę nocy listopadowej Tow. Wzajemnej Pomocy w Genewie zorganizowało obchód konkurencyjny dla wieczoru urządzonego przez grupę socjalistów z Waryńskim, który miał być wiecem międzynarodowym. Na przewodniczącego obchodu Towarzystwo wybrało, jako weterana powstania listopadowego, Krystyna Ostrowskiego. Przemówienie jego było nawet bardzo radykalne. Ostatnim jego czynem patriotycznym był spisany 21 III 1882, na kilka miesięcy przed śmiercią, testament, w którym meble, bibliotekę i zbiory artystyczne przekazał Muzeum Rappers-wilskiemu, a papiery wartościowe, złożone w bankach Rot-szylda w Paryżu i Lozannie, oraz gotówkę w ogólnej sumie 470 000 franków zapisał na utworzenie przy Radzie Muzeum Narodowego funduszu stypendialnego dla młodzieży polskiej, studiującej w przyszłości w szkołach wyższych (przeważnie politechnicznych) w Szwajcarii lub też innym kraju. Kapitał stypendialny miał być nienaruszalny, wykorzystywane miały być tylko roczne dochody z tego funduszu. Był to już drugi jego zapis. W 1861 ofiarował bibliotekę Tow. Krak. Naukowemu. W pierwszych latach Rada Muzeum udzielała od 10 do 15 stypendiów. W 1892 było już 40 stypendystów. Zmarł w Lozannie.
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: OSTROWSKI Józef Krystyn - Ukończył warsz. konwikt pijarów, od 17.10.29 student Wydziału Prawa i Administracji UW. W 1830 przebywał w Paryżu, był świadkiem wydarzeń Rewolucji Lipcowej. W powstaniu podof. 4 bat. art. kon. Bema, 14.9.31 ppor., otrzymał krzyż srebrny, 5.10.31 przeszedł z Rybińskim do Prus, internowany przez Prusaków w Elblągu. 1832-36 ppor. art. armii belg., uczestniczył w oblężeniu Antwerpii, stacjonował w Liège, 17.11.36 wziął dymisję. 1836 osiadł w Paryżu, był współzałożycielem Towarzystwa do Wyzwolenia Ludów Słowiańskich. Poświęcił się pracy literackiej i publicystycznej. Pisywał do „Czasu”, „Dziennika Literackiego”, „Dziennika Poznańskiego”, „La Revue de Paris”. Tłumaczył utwory poi. na język franc. W 1841 i 1845 wydał po franc, utwory Mickiewicza. Autor projektu „streszczonej pisowni polskiej”. W 1870 przeniósł się do Lozanny, gdzie został członkiem Rady Muzeum Narodowego w Rapperswylu. Swoje zbiory przekazał testamentem Muzeum w Rapperswylu. Zm. 4.7.1882 w Lozannie.
  Bohdan Łuszczyński, Silva Heraldica - lu.20856 wspomniany 1821 [jako data urodzin - zapewne błędna, mając na uwadze datę śmierci jego matki (ewentualnie błędna data śmierci matki Józefy Morskiej, lub urodzony z drugiej żony Antoniego Jana - Antoniny Michałowskiej]; na emigracyi
  sw.115969 Informacja p. Michała Czetwertyńskiego (z 28.12.2009)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim