Aleksander Piotr Krysiński (ID: le.1830.1.2)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. KRYSIŃSKI Franciszek Ksawery (ok. 1755-1824) pułkownik 1°
2. FOLKIERSKI Władysław (1842-1904) inżynier, profesor uniwersytetu w Limie 2°
3. KRYSIŃSKI Jan (ok. 1770- ok. 1840) generał brygady, topograf 3°
4. GRABOWSKI Edward Józef (1809-1899) adwokat 3°
5. RUDNICKI Adam Antoni (1785-1838) lekarz medycyny, pionier weterynarii, dyrektor Instytutu Weterynarii w Burakowie 4°
6. KRYSIŃSKI Ildefons (1795-1870) chirurg, psychiatra 4°
7. TRIPPLIN Ludwik (18141864) nauczyciel, redaktor 5°
8. MINTER Karol Juliusz (1812-1892) przemysłowiec warszawski 5°
9. KRYSIŃSKI Stanisław Dominik (1846-1897) lekarz, matematyk 5°
10. GERLICZ Jakub (1792-1872) wiceprezydent m. Warszawy 5°
11. FUDAKOWSKI Bronisław (1873-1938) agronom 5°
12. MAJEWSKI Wincenty (ok. 1806-1888) prawnik 6°
13. MINTER Karol Fryderyk (ok. 1780?-1847) litograf, malarz, właściciel fabryki 6°
14. OBORSKI Maksymilian (1809-1878) rysownik, powstaniec 1830 i 1863, sybirak 6°
15. PAPŁOŃSKI Jan (1819-1885) profesor, dyrektor Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych 6°
16. SZEBEKO Józefa (1859-1945) tłumaczka, senator RP, działaczka społeczna 6°
17. SZYMANOWSKA Marianna (1789-1831), pianistka, kompozytorka 6°
18. FAUCHER Aleksandra (1812-1905) pianistka, działaczka społeczna 6°
19. GRABOWSKA Konstancja (1810-1889) artystka operowa 6°
20. THUGUTT Stanisław Jóózef (18621956) geolog, profesor i rektor UW 6°

Uwagi

• Elżbieta Sęczys, Szlachta wylegitymowana - le.1830.1.2 - Krysiński
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 111): Krysiński Aleksander, Wydział Prawa i Administracji, sekcja Prawo i Admin., wpis 1817
  Pochodził z rodziny frankistów. Syn Tomasza Ksawerego i Barbary Rydeckiej, wnuk Ksawerego, gen. audytora wojsk litewskich, a potem (od 1816) audytora generalnego w Komisji Rząd. Wojsk. Król. Pol., wybitnego masona. W 1822 mianowany asesorem Trybunału Cywil. w Warszawie. W 1827 podprokuratorem przy Sądzie Kryminalnym w Warszawie, w tymże roku awansował na podprokuratora Sądu Apelacyjnego. Jako podprokurator występował za obaleniem wyroku Trybunału Cywilnego woj. krakowskiego, niekorzystnego dla Ordynacji Myszkowskiej. Zdolny i popularny, nie grzeszący skrupułami, przeszedł do adwokatury i był od marca 1830 mecenasem przy Sądzie Najwyższej Instancji i rzecznikiem margrabiego Wielopolskiego w sprawie o Ordynację. Ogłosił drukiem prawie równocześnie Rekurs od wyroku Sądu Apelacyjnego w tej sprawie oraz 15 IV 1830 Replikę w imieniu Myszkowskiego. Uważany był za kreaturę Lubeckiego, równocześnie znane były jego stosunki przyjacielskie z Józefem Chłopickim, zawiązane przy stoliku karcianym. Po wybuchu powstania wszczął energiczną działalność, aresztowany w noc listopadową, jak relacjonuje Mochnacki, wypuszczony po rozmowie z W. Ks. Konstantym, udał się wprost 30 XI na posiedzenie Rady Administracyjnej, gdzie pełnił funkcję „utrzymującego protokół sesji”. Na początku grudnia 1830 mianowany przez Chłopickiego sekretarzem generalnym Dyktatury, od razu przygotował odezwę o dyktaturze. Wobec niepopularności w sejmie, jego kompetencje w czasie drugiej Dyktatury zostały ograniczone. Nie zmieniło to jednak jego wpływu i znaczenia u Chłopickiego, którego pozostał dalej doradcą. 13 I 1831 zgłosił Chłopickiemu dymisję, a ten mianował go adiutantem naczelnego wodza. Po złożeniu przez Chłopickiego dyktatury ustąpił z tego stanowiska i otrzymał nominację na niepłatnego porucznika Gwardii Narodowej w Warszawie. 27 I 1831 podpisał adres Gwardii do sejmu. Wkrótce wrócił do sztabu naczelnego wodza. 6 IV 1831 odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari, a 13 IV awansował na porucznika, dochodząc do stopnia kapitana 13 VI 1831. W lipcu był adiutantem naczelnego wodza, gen. Skrzyneckiego. Pod koniec powstania był adiutantem polowym przy zastępcy naczelnego wodza. Znajdujemy go jeszcze później w Korpusie gen. Ramorina, jako odkomenderowanego adiuntanta gen. Prądzyńskiego. Brał udział w bitwach pod Międzyrzeczem i Rogożnicą, po czym przyprowadził do Warszawy grupę wziętych do niewoli wyższych oficerów rosyjskich. Poza tym przywiózł raport od dowódcy II Korpusu, gen. Ramorina. Po kapitulacji udał się do Modlina, a stamtąd do Płocka. Zakroczymska „Gazeta Narodowa” podała 15 IX 1831 mylną wiadomość, że „ciężko ranny w dniu szturmu 14 IV żyć przestał”. Gazeta nazywa go wzorowym Polakiem, znakomitym prawnikiem, walecznym żołnierzem. Z korpusem Rybińskiego przekroczył granicę pruską, udając się do Francji. Mieszkał w Paryżu ze swym krewnym Ildefonsem Krysińskim, wybitnym lekarzem w Korpusie Dwernickiego. W 1848 ogłosił w Brukseli rozprawę La question polonaise dans l'état actuel de l'Europe. Znajdujący się w archiwum Rządu Narodowego w Bibliotece Polskiej w Paryżu Dziennik z okresu Dyktatury oraz dowództwa naczelnego Skrzyneckiego w lipcu 1831 ogłosił w 1974 w Przeglądzie Historycznym (t. LXV, z. 2) Jan Ziółek. Dalsze losy tej kontrowersyjnej postaci nie są znane.
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: KRYSIŃSKI Aleksander - Ukończył warsz. konwikt pijarów, od 1817 student Wydziału Prawa i Administracji UW. Po ukończeniu studiów 1822 asesor Trybunału Cywilnego w Warszawie, 1827 podprokurator przy Sądzie Kryminalnym w Warszawie, 1827 podprokurator Sądu Apelacyjnego. Zdolny, ale bez skrupułów, od 3.30 mecenas przy Sądzie Najwyższej Instancji. Uważany za kreaturę Lubeckiego, zaprzyjaźniony z Chłopickim. W powstaniu aresztowany w Noc Listopadową wypuszczony po rozmowie z w. ks. Konstantym, udał się wprost na posiedzenie Rady Administracyjnej, gdzie zajmował się protokołowaniem obrad, w początkach 12.30 mianowany przez Chłopickiego sekretarzem generalnym dyktatury, przygotował odezwę o dyktaturze, mimo krytyki sejmu pozostał nadal doradcą Chłopickiego,gdy 13.1.31 zgłosił dymisję, Chłopicki mianował go ppor. adiutantem potowym Naczelnego Wodza, potem ppor. niepłatny gw. nar. warsz., 13.4.31 por., 13.6.31 kpt. z zachowaniem dotychczasowych obowiązków, 7.31 adiutant Skrzyneckiego, 26.8.31 adiutant potowy zastępcy Naczelnego Wodza, potem adiutant gen. Prądzyńskiego, Międzyrzec, Rogoźnica, przyprowadził do Warszawy grupę wziętych do niewoli oficerów ros., 6.4.31 otrzymał krzyż złoty nr 975, przeszedł 5.10.31 z Rybińskim do Prus. Na emigracji przebywał we Francji i Belgii. Mieszkał w Paryżu ze swym krewnym Ildefonsem Krysińskim. 1848 ogłosił w Brukseli rozprawę „La question polonaise dans l'état actuel de l'Europe”.
  sw.563100 Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, Warszawa 1995-98
  sw.564042 Akt urodzenia: Warszawa, par. św. Andrzeja, 68/1802

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim