Józef Komar-Gacki z Gaci-Sokola-Łąka h. Ślepowron (Korwin) (ID: 5.860.50)

Uwagi

• Adam Boniecki, Herbarz polski - 5.860.50 - t. V s. 335: Gaccy h. Korwin z Gaci-Sokola-Łąka, w powiecie łomżyńskim noszą przydomek Komar
  Polski Słownik Biograficzny t. 7 str. 196: psb.6057.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 362): Gacki Józef, Wydział Nauk i Sztuk Pięknych, sekcja Nauki Piękne, wpis 22 IX 1823
  Ks. pijar. Syn Pawła, właściciela dóbr Pensy, i Teresy Mioduszewskiej. W 1821 wstąpił w Łukowie do nowicjatu Zgromadzenia Pijarów. W 1825 otrzymał złoty medal na Wydziale za historyczną pracę konkursową, opublikowaną później w 1845 w „Bibl. Warszawskiej”, pt. Obraz elekcji Michała Ko-rybuta i stan ówczesny Polski. W 1826 uczył w Warszawie. 9 I 1827 uzyskał stopień mgra nauk i sztuk pięknych, po czym zapisał się na Wydział Teologiczny. W tymże roku został nauczycielem języków starożytnych w szkole wojew. Pijarów w Warszawie, a następnie przeniesiony do szkoły wojew. Pijarów w Piotrkowie. Owocem jego nauczycielskiej pracy była ogłoszona w 1827 i wielokrotnie później wznawiana Zabawa historyczna z dziejów polskich, w sposobie loterii ułożona. W Piotrkowie przetłumaczył i ogłosił w 1829 Ksenofonta I księgę O wyprawie Cyrusa młodszego oraz w 1830 opublikował Dzieje instytutów edukacyjnych, mianowicie pijarskich zakładów w Piotrkowie. W sierpniu 1830 został ks. Gacki wysłany na dalsze studia do Berlina. Niedługo tam jednak przebywał. Na wieść o wybuchu powstania wrócił w grudniu 1830 do Warszawy i rzucił się w wir życia politycznego. Działał czynnie jako przedstawiciel lewicy powstańczej. Pozostawał w zażyłych stosunkach z Janem Nepomucenem Janowskim. Był wiceprzewodniczącym Tow. Patriotycznego, współpracownikiem „Gazety Polskiej”. Był popularnym kaznodzieją i oratorem politycznym. Wygłaszał płomienne kazania u Karmelitów i w Zamościu, występując szczególnie w sprawie chłopskiej. Ogłosił też artykuł O oczynszowaniu chłopów. 7 II 1831 przemawiał u Dominikanów w czasie obchodu na cześć Jana Kilińskiego-Sławił w nim patriotyzm ludu warszawskiego i piętnował hańbę zdrajców ojczyzny. 12 lutego miał u Karmelitów na Lesznie kazanie podczas nabożeństwa o pomyślność dla oręża polskiego, a 19 lutego na temat „wróg niedaleko stolicy”; 16 marca wygłosił kazanie w Zamościu. Od maja 1831 znajdował się w korpusie Dwernickiego, pełniąc służbę sanitarną i podtrzymując ducha wśród wojska. Przed przejściem granicy Galicji Dwernicki odznaczył go Złotym Krzyżem Virtuti Militari. W czerwcu 1831 poświęcił Gackiemu artykuł w „Gazecie Polskiej” działacz Tow. Patriotycznego, ks. A. K. Pułaski. Po upadku powstania, mimo że pozostał w kraju, udało mu się uniknąć represji. Przez pewien czas przebywał w 1832 w Łukowie, a dzięki związkom rodzinnym i poparciu bpa Dzięgielewskiego udało mu się uzyskać zajęcie nauczyciela w Seminarium Duchownym w Międzyrzeczu. W 1837 przeniósł się do Jedlni w diecezji sandomierskiej, gdzie objął w 1839 probostwo. W 1846 został dziekanem kozienickim, w 1847 honorowym kanonikiem kaliskim, a w 1861 sandomierskim. W 1861 członek czynny Tow. Rolniczego w okr. kozienickim. W 1862 powołany na członka Kapituły Sandomierskiej. W 1863 związał się czynnie z powstaniem, za co został aresztowany przez władze rosyjskie, jednak i tym razem uniknął szczęśliwie zesłania. Na probostwie w Jedlni pozostał do śmierci. Tu pracował nad historią Polski i Kościoła. Wydrukował szereg prac: Jedlnia, w niej kościół i akta obecnego prawa (Radom 1874), Benedyktyński klasztor Św. Krzyża na Łysej Górze (Warszawa 1873) oraz Benedyktyński klasztor w Sieciechowie według pism i podań miejscowych (Radom 1872). Wydał zbiór dokumentów O rodzinie Jana Kochanowskiego, o jej majętnościach i fundacjach (Warszawa 1869). W 1863 ogłosił Głos do Boga. Nabożeństwo domowe i kościoła dla ludu katolickiego, z modlitw i śpiewów najużywańszych w Polsce.
  Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: GACKI Józef - Ukończył szkoły w Łomży i Radomiu, 1821 wstąpił do zgromadzenia ks. pijarów w Łukowie, 1822 złożył śluby zakonne. 1824 wysłany do konwiktu na Żoliborzu, studiował też na Wydziale Nauk i Sztuk Pięknych UW, 1827 otrzymał stopień mgra. W 1828 studiował języki orientalne w Berlinie. 1828 otrzymał święcenia kapłańskie, nauczał języków starożytnych w szkole woj. pijarów w Warszawie, 1828-31 uczył języków starożytnych i historii w kolegium pijarów w Piotrkowie. W powstaniu kapelan sztabowy, wiceprzewodniczący Towarzystwa Patriotycznego, redaktor „Nowej Polski” i „Gazety Polskiej”, popularny kaznodzieja i orator polityczny, należał do korpusu Dwernickiego, z którym 27,4.31 przeszedł do Galicji, internowany przez Austriaków, uciekł w Białej z kolumny w drodze do Czech i wrócił do Królestwa. Schronił się w Berlinie. Po upadku powstania skazany na rok rekolekcji w Łukowie. Od 1837 wikary w Jedlni w diecezji sandom. u swego stryja Tadeusza, proboszcza tej parafii. W 1839 objął parafię i kierował nią do końca swego życia. 1846 został dziekanem kozienickim, 1861 kanonikiem sandom., a 1862 wszedł do kapituły sandom. Za udział w powstaniu styczniowym pozbawiony 1867 przez rząd ros. beneficjum i godności kanonika sandom. Był historykiem dziejów Kościoła. Zm. 21.11.76 w Jedlni.
  sw.562043 Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, Warszawa 1995-98

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim