W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej; wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.
- SINIARSKA-CZAPLICKA Jadwiga Wanda (1913-1986) docent historii, bibliotekarz 5°
- LIBRACHOWA Maria (1878-1955) psycholog, profesor, działaczka społeczna 7°
- ŚWIĘCICKI Witold Bronisław (1873-1951) ziemianin 7°
- BIELSKI Adolf Henryk (1828-1881) sędzia 7°
- RÓŻYCKI Ludomir Aleksander (1883-1953) kompozytor 7°
- NIEGOLEWSKI Stanisław (1872-1948) ziemianin, działacz społeczny 7°
- KARWOSIECKI Gabriel Antoni (zm. 1799) podkomorzy płocki, poseł 7°
- CIELECKI Andrzej Zaremba (XVIII w.) konfederat barski 7°
- SIEMIEŃSKI Józef Jan (1882-1941) historyk prawa, archiwista 7°
- BIESIEKIERSKI Julian Lambert (1839-1910) powstaniec, pisarz łowiecki 7°
- SOŁTAN Andrzej Maria Antoni Stanisław (1897-1959) fizyk, profesor Politechniki Łódzkiej i Uniw. Warsz., twórca i dyrektor Instytutu Badań Jądrowych 8°
- (de) RESZKE Edward August (1853-1917) śpiewak operowy 8°
- SIEMIEŃSKI Jacek (1887-1977) działacz społeczny, poseł 8°
- SIEMIEŃSKI Władysław (1891-1939) rolnik, hipolog 8°
- FISZER Oton (ur. 1818) oficer w służbie rosyjskiej 8°
- STOKOWSKI Jan (ok.1742-1794) konfederat barski, konsyliarz Rady Nieustającej 8°
- ŚLIWIŃSKI Leon (1902-1944), polonista, działacz kulturalny 8°
- ŚWIĘCICKI Stefan Zygmunt (1836-1910) lekarz, filantrop 8°
- DYBOWSKA Anna (1848-1927) nauczycielka 8°
- DYBOWSKI Jan (1855-1928) podróżnik, agronom 8°
Uwagi
Adam Boniecki, Herbarz polski - 3.640.128 - t. III s. 311: Czarnomscy z Czarnomina, w województwie płockiem, powiecie bielskim
Adam Boniecki, Herbarz polski - 3.640.33 - t. III s. 311: Czarnomscy z Czarnomina, w województwie płockiem, powiecie bielskim
Elżbieta Sęczys, Szlachta wylegitymowana - le.557.3.6 - Czarnomski h. Jastrzębiec
Elżbieta Sęczys, Szlachta wylegitymowana - le.557.3.8 - Czarnomski h. Jastrzębiec
Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 34): Czarnomski Roman, Wydział Prawa i Administracji, sekcja Prawa i Admin., wpis 23 XI 1818 Przerwał studia i wstąpił do wojska polskiego, potem służył na Ukrainie. W kampanii 1830/31 odznaczył się pod Stoczkiem w Pułku Krakusów, następnie był kapitanem, adiutantem polowym, potem majorem. Odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari. Po upadku powstania emigrował do Francji, a majątek jego w Królestwie uległ konfiskacie. W 1833 był emisariuszem gen. Dwernickiego do Galicji w celu unieszkodliwienia wyprawy Zaliwskiego. Na emigracji miał opinię „narwańca”. Przechodził często z jednego obozu polit. do drugiego. Według Miłkowskiego „był to umysł niespokojny, bardzo ambitny, szczery patriota a zarazem narwaniec. Miał do konceptów własny pogląd, radząc się tylko wiatrów. Nie poczuwał się do odkrywania nowych dróg, lecz o tyle samemu sobie ufający, że na każdej o przewodniczenie mu chodzili ”, W 1848 przedostał się do Wielkopolski, gdzie dowodził jazdą pod dowództwem Mierosławskiego. W sierpniu 1848 rozpoczął skandaliczny spór z Z. Krasińskim, wymuszając niezasłużone pretensje o 8000 dukatów. Czarnomski przegrał proces, ale zagroził Krasińskiemu pojedynkiem, chcąc go zmusić do wypłaty powyższej sumy. Krasiński wysłał do Czarnomskiego sekundantów, Konstantego Gaszyńskiego i pułk. Józefa Komorowskiego. W efekcie sprawa skończyła się kompletnym blamażem Czamomskiego, który 31 VIII 1848 odwołał w obecności Gaszyńskiego, Komorowskiego i Augusta Cieszkowskiego wszelkie pretensje do Krasińskiego, przepraszając go za obrazę honoru. Krasiński nazywał go awanturnikiem i hajdamaką. W 1848/49 działał jako płk Schwarz, dowódca jazdy w powstaniu badeńskim. Brał później udział w wojnie krymskiej, jako oficer Kozaków ottomańskich w stopniu instruktora. Uczestniczył też w oddziale Langiewicza w powstaniu styczniowym, po czym emigrował do Francji. W 1866 był członkiem Tow. Demokratycznego Mierosławskiego. W Komunie Paryskiej był jednym z czterech jej polskich generałów, był komendantem Szkoły Wojskowej, organizował kawalerię, nie odegrał jednak w niej poważniejszej roli. Po jej upadku został aresztowany, ale w niedługim czasie zwolniony. Zmarł w Paryżu i został pochowany na cmentarzu w St Quen.
Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: CZARNOMSKI (Czarnocki) Roman - Ukończył szkoły płockie. Wg Gerbera miał 23.11.18 rozpocząć studia na Wydziale Prawa UW, lecz wkrótce je przerwał. Wszedł 25.1.18 do psk. gw. jako ochotnik, 2.20 podchor., 1824 ppor. W powstaniu 6.2.31 por. 2 psk., 1.3.31 kpt., 2.4.31 mjr, 22.4.31 przeniesiony do 1 p. krak., odznaczył się pod Stoczkiem. Za dzielną postawę w bitwie pod Kurowem mianowany dow. pułku ułanów im. ks. J. Poniatowskiego przez Dwernickiego. Ranny pod Borem-lem w głowę od pałasza i w ramię prawe bagnetem, przeszedł 27.4.31 z Dwernickim do Galicji. Internowany przez Austriaków, zdołał zbiec i wrócił do Królestwa, krzyż zloty i krzyż kawalerski, przeszedł ponownie do Galicji. Internowany przez Austriaków na Morawach, podał prośbę o amnestię, lecz nie została ona przyjęta. Przybył do Francji 1832 i należał początkowo do zakładu w Bourges. Starał się o przyjęcie do armii francuskiej, ale mu odmówiono. Tu odnalazł go Bolewski i skontaktował z Czartoryskim. Wspólnie z Tarszeńskim, Bolewskim i Nyką wysłany do kraju, by zapobiec wyprawie Zaliws-kiego. Po aresztowaniu Bolewskiego, przejął jego misję. Sądząc, że Rosjanie nie wiedzą, że był już we Francji, wyjechał do Królestwa, do brata w Mogielnicy k. Mławy. Aresztowany, został oddany 20.12.37 pod dozór policyjny. 1848 wyjechał z kraju, walczył w Wielkopolsce pod rozkazami Mierosławskiego, bił się pod Miłosławiem i Wrześnią, proponowano mu komendę po Mierosławskim, ale odmówił. W powstaniu badeńskim walczył jako gen. Schwarz, dowodził kawalerią i osłaniał odwrót do Szwajcarii. Wszedł 16.1.55 do dywizji kozaków sułtańs-kich, służył jako mjr 5 puł. Wziął udział w powstaniu styczniowym jako generalny organizator woj. płockiego. Uczestnik Komuny Paryskiej w stopniu gen., dowodził zakładem w Pałacu Elizejskim. 26.5.74 przystąpił w Paryżu do Stowarzyszenia Podatkowego. Zm. 28.4.92 w Paryżu, pochowany na cmentarzu St-Ouen.
sw.562140 Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, Warszawa 1995-98
|
|