W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej; wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.
- STYFI Jan (1841-1921), drzeworytnik 2°
- MAGNUSZEWSKI Dominik Alojzy (1810-1845) dramaturg, prozaik, poeta 3°
- BORAKOWSKI Dominik Marceli (zm. 1831) sędzia 3°
- BIAŁKOWSKI Antoni (1788-1852) pułkownik 3°
- SZOPSKI Felicjan (1865-1939), kompozytor, krytyk muzyczny 4°
- STYFI Józef (1854-1929), drukarz, wydawca, przedsiębiorca w Przemyślu 4°
- STROYNOWSKI Władysław Piotr (1831 lub 1833-1895) agent Komitetu Miejskiego w r. 1861, dowódca oddziału w powstaniu styczniowym 4°
- KOZIOROWSKI Franciszek Edward (1833-1898) profesor weterynarii 4°
- ROGOSZ Józef Atanazy (1844-1896) powieściopisarz, poeta, publicysta 4°
- ROGOSZ-WALEWSKA Józefina Alicja (1884-1968) literatka, aktorka 5°
- ROGOSZÓWNA Zofia (1881/82-1921) pisarka dla dzieci, tłumaczka 5°
- PESTKOWSKI Stanisław (1882-1937) działacz ruchu robotniczego, dyplomata 5°
- KUCZALSKA-REINSCHMIT Paulina (1859-1921) publicystka, działaczka ruchu kobiecego 5°
- KOZIOROWSKI Karol Franciszek (1864-1933) mineralog, historyk 5°
- BIAŁKOWSKI Wincenty (1781/88-1812) podpułkownik 5°
- MURZYNOWSKI Antoni (1818-1896) malarz 6°
- KOSSAKOWSKI Stanisław Kazimierz (1837-1905) heraldyk 6°
- BORAKOWSKI Jan Kanty (1781-1867) prawnik 6°
- GISILER Jan (2. poł. XVIII w.) generał 6°
- SAINT-CLAIR Stanisław (1835-1887) generał w służbie tureckiej 6°
Uwagi
Adam Boniecki, Herbarz polski - 16.330.657 - t. XVI s. 252: Magnuszowscy v. Magnuszewscy h. Powała (Ogończyk) z Magnuszowa, w powiecie wareckim
Elżbieta Sęczys, Szlachta wylegitymowana - le.4121.1.9 - Wojcicki h. Rawicz
Epitafium na cm. Powązkowskim: KAZIMIERZ WŁADYSŁAW WÓYCICKI UR. 1807 + 1879
Epitafium na cm. Powązkowskim: Ś.P. KAZIMIERZ WŁADYSŁAW WÓYCICKI LITERAT UR. D. 3 MARCA 1807 R. ZM. D. 2 SIERPNIA 1879 R.
Polski Słownik Biograficzny t. 19 str. 142: psb.16501.8
Polski Słownik Biograficzny t. 45 str. 193: psb.32599.7
Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 449): Wójcicki Kazimierz Władysław, Wydział Filozoficzny Syn Jana, rodem z Sandomierszczyzny, chirurga wojskowego, lekarza w wydziale sanitarnym, w 1792 lekarza przy Dywizji Kościuszki, który od 1794 praktykował prywatnie w Warszawie, i Zofii z Zienkiewiczów, panny respektowej u wojewodziny Mniszchowej, siostry króla St. Augusta. Ur. w Warszawie. Początkowe wykształcenie odebrał w szkole Pijarów. W 1826/27 uczęszczał na Wydz. Chemiczny Szkoły Przygotowawczej do projektowanego Instytutu Politechnicznego, bardziej jednak pociągały go wykłady Osińskiego i Brodzińskiego na Uniwersytecie, na które chodził jako wolny słuchacz. Po dwu latach porzucił całkowicie studia techniczne na rzecz literatury. Przyjaźnił się w tych latach z Dominikiem Magnuszewskim. Debiutował na łamach „Korespondenta Warsz”. w 1827. Wyniesiony z domu pietyzm dla języka polskiego i tradycji ojczystych znalazł wyraz w rozprawie wysłanej na konkurs Warsz. Tow. Przyjaciół Nauk na temat „zwyczajów, obyczajów, podań, pieśni i przysłów ludowych”. Uzyskawszy od matki fundusze na podjęcie samodzielnych badań, odbył w latach 1827-1828 szereg podróży krajoznawczych, których plonem była obszerna księga przedstawiona komisji konkursowej. Ta jednak uznała konkurs za niebyły, ponieważ praca W. była jedyną dostarczoną na konkurs. Zebrany materiał etnograficzny wyzyskał później Łukasz Gołębiowski w publikacji Lud polski, a część pracy ukazała się w artykułach w „Dzienniku Warszawskim”. W latach następnych W. podróżował po Galicji, Słowacji, Morawach, Śląsku, Serbii i Kroacji. Pierwszą jego książką było opublikowane w 1830 trzytomowe wydawnictwo Przysłowia polskie, których popularność dorównywała w swoim czasie Śpiewom historycznym Niemcewicza. Brał udział w powstaniu listopadowym, a po jego upadku odbył podróż po Prusach Wsch. W 1832 osiadł u krewnych Magnuszewskiego, Raciborskich w Załuczu nad Prutem (Pokucie), i w listopadzie tegoż roku ożenił się z Anną Magnuszewską, siostrą przyjaciela. Przebywając w 1833 we Lwowie, nawiązał kontakt z grupą młodych literatów – Polem, Siemieńskim, Bielowskim, Dzierzkowskim – złączonych ideą ożywienia piśmiennictwa narodowego, i uczestniczył w wydaniu noworocznika literackiego „Ziewonia”. W Bibliotece Zakł. Nar. im. Ossolińskich zbierał materiały, które publikował w „Rozmaitościach” lwowskich. W 1834 wrócił do Królestwa i jako uchodźca został osadzony w więzieniu w Zamościu. W 1835 był już w Warszawie i przyjął posadę zarządcy cegielni Banku Polskiego pod Zegrzem w Jachrance. Dzierżawił potem dobra Góra pod Modlinem. Po wiosennym wylewie Wisły poniósł jednak duże straty na drugiej dzierżawie w Łosiej Wólce i zrezygnował ostatecznie z gospodarski rolnej. W 1845 opiekujący się nim Onufry Wycze-chowski, dyrektor Komisji Rząd. Sprawiedl., mianował go głównym archiwistą i bibliotekarzem Senatu, później dyrektorem drukami Komisji i redaktorem „Dziennika Praw”. Posady te stanowiły swoistą synekurę umożliwiającą pracę pisarską, toteż udzieloną mu w 1862 przez Wielopolskiego dymisję potraktowano jako szykanę. Z trudności finansowych wybawili W. członkowie Tow. Kredytowego Ziemskiego, wybierając go corocznie prezesem Komitetu Właścicieli Listów Zastawnych. W. należał niewątpliwie do najpłodniejszych i najpracowitszych, choć nie najbłyskotliwszych literatów swej epoki. Ogółem w ciągu 50 lat (w 1876 obchodził jubileusz) opublikował około 80 tomów dzieł literackich, szkiców, materiałów hist. i etnograficznych. Był raczej zbieraczem niż twórczym pisarzem. Wydając gawędy historyczne, przysłowia i klechdy ludowe wyrósł w specyficznej atmosferze Królestwa na cenionego pisarza budzącego uczucia narodowe. Żegota Pauli miał do niego pretensje, że bez zezwolenia drukował udostępniane mu materiały, Ossolineum zaś o wywiezienie ze Lwowa licznych cennych rękopisów. Pisał słabe powieści historyczne, za to jako gawędziarz, autor miniatur i popularyzator był niezrównany. Świetny znawca staropolszczyzny, był ulubieńcem młodzieży warszawskiej i znakomitością stołecznych salonów literackich. Z upodobaniem malował „miłe sercu” typy rubaszne. Pod wpływem tego jednostronnego ujęcia powstało fałszywe przekonanie o polskim obyczaju, nierozłącznie związanym z cechami rubaszności, opilstwem i zawadiactwem – jak pisze Z. Gloger, który w 1860-1862 był uczniem W. w szkole J. N. Leszczyńskiego. W bogatym dorobku W. szczególną popularność zdobyły: Kurpie – powieść historyczna (Lwów 1834), Klechdy starożytne, podania i powieści ludu polskiego i Rusi (Warszawa 1837), tłumaczone na jęz. niemiecki (1839), czeski (1838), francuski (1837) i rosyjski (1880), Stare gawędy i obrazy (t. 1-4, Warszawa 1840), Domowe powiastki i wizerunki (Warszawa 1846). Pisał szybko i byle jak, wyzyskując koniunkturę. W 1845 wydał Historię literatury polskiej w zarysie, w 1849/50 dwa tomy życiorysów sławnych mężów. Cenne są jego szkice z życia Warszawy: Pamiętnik dziecka Warszawy (Kraków 1909) i Warszawa i jej społeczność w początku naszego stulecia (1800-1830) (Warszawa 1875 i 1877). W 1855-1858 wydał 3 tomy Cmentarza Powązkowskiego. Publikował ponadto albumy literackie oraz gawędy, opowiadania, rozprawy i recenzje na łamach czasopism warszawskich. Pozostawił w rękopisie wspomnienia. Od 1841 był członkiem redakcji, a od 1850 naczelnym redaktorem „Biblioteki Warsz”. Współpracował z „Przeglądem Naukowym”, „Bluszczem”, „Tygodn. Ilustrowanym” i „Kłosami”. W 1859 wszedł do naczelnej redakcji Encyklopedii powszechnej Orgelbranda, dla której opracował wiele haseł. W 1876 Wincenty Korotyński ofiarował mu panegiryczny wiersz. Zmarł w Warszawie.
Urzędnik w Królestwie Polskim 1845–1848: 1845–1848: Główny archiwista w Archiwum Głównym Senatu X Departamentu Warszawskiego Rządzącego Senatu - A. Kulecka, Urzędnicy Królestwa Polskiego..., poz. 16972.
Urzędnik w Królestwie Polskim 1846–1848: Dozorca składu druków i stempla w Wydziale Skarbowym Rządu Gubernialnego Radomskiego - A. Kulecka, Urzędnicy Królestwa Polskiego..., poz. 16970.
Urzędnik w Królestwie Polskim 1850–1855: 1850–1855: Archiwista główny Senatu w Archiwum Głównym Senatu przy Warszawskich Departamentach Rządzącego Senatu - A. Kulecka, Urzędnicy Królestwa Polskiego..., poz. 16971.
Urzędnik w Królestwie Polskim 1850–1861: 1850–1861: Zarządzający Drukarnią Rządową przy Komisji Rządowej Sprawiedliwości 1852–1861: Archiwista główny Archiwum Głównego Senatu - A. Kulecka, Urzędnicy Królestwa Polskiego..., poz. 16973.
n.122949 Nekrologia Minakowskiego (122949)
n.33453a Nekrologia Minakowskiego (33453)
n.56395o Nekrologia Minakowskiego (56395)
n.57169o Nekrologia Minakowskiego (57169)
sw.182287 Informacja p. Jaquesa Lorda de la Ragotiere http://sites.google.com/site/lamaisonloredelaragotiere/ (z 30.6.2011)
sw.231932 Akt małżeństwa: Warszawa św. Aleksander (obecn. m. Warszawa), 355/1896 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=0162d&sy=1896b&kt=2 [podgląd]
sw.344206 Akt małżeństwa: Warszawa Wsz. Św. (obecn. m. Warszawa), 125/1873 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryka.php?ar=8&zs=9264d&sy=302&kt=2&skan=125.jpg [podgląd]
sw.906517 Elżbieta Halina Nejman, Szlachta Sieradzka XIX wieku. Herbarz, Zduńska Wola 2013 http://tpzw.zdunskawola.pl/?herbarz-szlachty-sieradzkiej-xix-wieku,21
źródła:
- pogrzeb: Urz. M. st.W-wy http://cmentarze.um.warszawa.pl/pomnik.aspx?pom_id=34524
|
|