Jan Prokop Leszczyński h. Awdaniec (ID: 14.191.538)

Uwagi

• Adam Boniecki, Herbarz polski - 14.191.538 - t. XIV s. 132: Leszczyńscy h. Abdank
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 14.191.539 - t. XIV s. 132: Leszczyńscy h. Abdank
  Polski Słownik Biograficzny t. 17 str. 126: psb.15086.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 120): Leszczyński Jan [Tomasz], Wydział Prawa i Administracji, sekcja Prawa i Admin., wpis 29 IX 1829
  Urodzony w Kozaczówce pod Brahiłowem, syn kapitana wojsk pol. a zarazem marszałka szlacheckiego pow. Winnickiego, i Józefaty Jurkowskiej. W powstaniu listopadowym wziął udział jako pporucznik Akad. Gwardii Honorowej, a następnie w randze oficera odbył kampanię 1831 r. Był członkiem Tow. Patriotycznego. 22 I 1831 podpisał adres mieszkańców Litwy, Wołynia, Podola i Ukrainy do sejmu z poparciem dla powstania. Po upadku powstania osiadł w kupionej wsi Skała w pow. lipowieckim. W 1844 zerwał z życiem świeckim i rozpoczął nowicjat w klasztorze kapucynów w Lubartowie (woj. lubelskie). 18 VII 1847 otrzymał w Warszawie święcenia kapłańskie. W zakonie przyjął imię Prokop. Wysunął się na czoło duchowieństwa zakonnego w Królestwie. W 1850 został przeniesiony do klasztoru Kapucynów w Nowym Mieście, w 1855 został wybrany pierwszym definitorem prowincji polskiej, a w 1856 mianowany gwardianem klasztoru kapucynów w Lublinie. W 1859 został prowincjałem zakonu i przeniósł się do Warszawy. W tych latach też odbył podróż do Rzymu, gdzie nawiązał kontakt ze Zmartwychwstańcami i innymi emigracyjnymi działaczami polskimi tudzież ze znanymi pisarzami i kaznodziejami katolickimi. W 1861, w czasie demonstracji patriotycznych, dotknęły go represje i zmuszony był na polecenie władz Królestwa opuścić Warszawę i przenieść się do Lubartowa. Nowy namiestnik Królestwa, hr. Lambert, kilkakrotnie proponował mu przyjęcie godności arcybiskupa warszawskiego, jednakże o. Prokop propozycje te odrzucał. W czasie powstania wywierał natomiast wpływ na nowego arcybiskupa, Zygmunta Felińskiego. Od 1863 przebywał w klasztorze w Za-kroczymiu pod Warszawą. W 1863-1895 był komisarzem generalnym prowincji polskiej zakonu kapucynów. Przez ostatnie trzy lata życia (1892-1895) przebywał w klasztorze w Nowym Mieście. Tu obchodził jubileusz 50-lecia życia zakonnego i tu zmarł. Był promotorem nabożeństwa majowego, inicjatorem rekolekcji dla inteligencji. Należał do najpłodniejszych pisarzy religijnych, był autorem blisko stu prac teologicznych i hagio-graficznych, w tym około 40 dzieł tłumaczonych wybitnych teologów francuskich, włoskich i niemieckich. Najbardziej znane były opracowane przez niego i wydane w 1874, a później kilkakrotnie wznawiane Żywoty świętych Pańskich, cz. I-II. Dzieła jego były tłumaczone na języki litewski i łotewski.
  n.81604 Nekrologia Minakowskiego (81604)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim