Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. BARANOWSKI Jan (1800-1879) astronom 2°
2. SZANIAWSKI Klemens (1849-1898) pisarz 12°
3. SZANIAWSKI Klemens Karol (1925-1990) logik, działacz opozycji w PRL 12°
4. SKUPIEWSKI Julian (1820-1877) filolog klasyczny, pedagog 14°
5. PASZKOWSKI Dominik Wincenty (1829-1891) kapucyn, działacz patriotyczny 15°
6. MŁODKOWSKI Tadeusz Stanisław (1887-1960) nauczyciel, senator RP 15°
7. GĄSIOROWSKI Wacław Jan (1869-1939) powieściopisarz, emigrant 15°
8. PANUFNIK Tomasz (1876-1951) inżynier geodeta, lutnik, instrumentolog 16°
9. PANUFNIK Mirosław (1909-1944) teleelektryk, uczestnik AK 16°
10. EHRENBERGOWA Felicja (1832-1860) poetka 16°
11. NIESIOŁOWSKI Stanisław (1874-1948) malarz 16°
12. MAZARAKI Jan Newlin (1840-1922) powstaniec 1863 pamiętnikarz 16°
13. ŁAGOWSKI Florian (1843-1909) pedagog, publicysta 16°
14. JĘDRZEJEWSKI Walerian (ok. 1824/28-1886) aptekarz, działacz spółdzielczy 16°
15. PUSZET Franciszek Ksawery (1746-1812) starosta zawichojski, poseł 16°
16. PUSZET Józef (po 1746-1819) kustosz wiślicki, kanonik sandomierski, pisarz polityczny 16°
17. PANCER Feliks (1789-1851) oficer, inżynier lądowy i wodny 16°
18. EHRENBERGOWA Emilia (1827-1885) literatka 16°
19. EHRENBERG Gustaw (1818-1895) poeta 17°
20. MAKARCZYK Zbigniew (1904-1963) katolicki działacz społeczny, poseł koła Znak do sejmu PRL 17°

Uwagi

• Adam Boniecki, Herbarz polski - 1.401.56 - t. I s. 99 (i uzup. w t. Uzupełnień): Baranowscy h. Grzymała z Baranowa powiatu sandomierskiego
  Polski Słownik Biograficzny - Uzupełnienia i sprostowania w t. 40 do art. Baranowski Walenty
  Polski Słownik Biograficzny t. 1 str. 280: psb.688.4
  Polski Słownik Biograficzny t. 1 str. 285: psb.698.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 7): Baranowski Walenty, Wydział Prawa i Administracji, sekcja Prawa i Admin., wpis 31 X 1825
  Brat Jana, studenta UW, późniejszego długoletniego dyrektora Warszawskiego Obserwatorium Astronomicznego. Od 1822 studiował przez trzy lata równocześnie na Wydziale Filozoficznym i Prawnym Uniwersytetu Krakowskiego. Wobec zakazu studiów dla studentów z Królestwa w Krakowie, zapisał się na Uniwersytet Warszawski. Z czasów krakowskich pozostawił Wspomnienie majówek młodzieży szkolnej w czasach Rzeczposp. Krakowskiej 1816-1822, drukowane w Kalendarzu krakowskim J. Czecha na rok 1878. W 1828 wstąpił do nowicjatu Pijarów w Warszawie. Później wykładał w szkołach Pijarów w Lublinie i Włocławku. Przyjaciel J. N. Janowskiego, którego mimo różnicy poglądów wspierał materialnie do końca życia. Aktywny uczestnik powstania listopadowego, brał udział jako żołnierz i kleryk w szeregach Litewsko-Wołyńskiego Pułku Kawalerii w kilku bitwach, również pod Ostrołęką. Wyszedł do Prus, skąd wrócił w 1832 i został przeniesiony na stanowisko nauczyciela do Radomia. W 1834 uzyskał święcenia kapłańskie i był nauczycielem prywatnym. W 1837 sekulary-zowany, został wikariuszem w Fajsławicach. Od 1840 był administratorem, a od 1842 proboszczem w Bychawce i jako proboszcz był mianowany w 1850 dziekanem chodelskim, w 1853 sędzią surrogatem konsystorza lubelskiego, a w 1855 archidiakonem katedralnym lubelskim. 10 X 1857 konsekrowany na biskupa sufragana diecezji lubelskiej, pełnił równocześnie funkcje proboszcza parafii zamojskiej, którą jednak raczej mało się zajmował, przebywając w dobrach Matcze, należących do tej kolegiaty. Od 24 II 1869 na wezwanie kapituły zarządzał diecezją, gdy dotychczasowy administrator diecezji, w związku z przymusowym wyjazdem do Rzymu na żądanie władz carskich, przelał na niego swe prawa. 22 XII 1872 Pius IX prekonizował go biskupem ordynariuszem lubelskim, a intronizacja odbyła się 28 IX 1873.
  Jeden z wybitnych przedstawicieli hierarchii kościelnej w Królestwie, był kontrkandydatem, przy wcześniejszych rozważaniach, ks. Zygmunta Felińskiego na godność arcybiskupa. Był autorem adresu episkopatu polskiego do Aleksandra II w 1861. Odmówił jednak udziału w manifestacji horodeckiej, na skutek czego stracił w narodzie popularność, zdobytą adresem. W późniejszych latach brał udział w życiu społecznym kraju. Na początku czerwca 1872 przybył do Warszawy na manifestacyjny pogrzeb Stanisława Moniuszki, celebrował uroczystą mszę i prowadził pogrzeb przez miasto na cmentarz Powązkowski. Ogłosił drukiem szereg przemówień pogrzebowych, a po intronizacji wydał list pasterski, w którym zalecił duchowieństwu diecezji, aby szło za postępem nauk, pamiętało o kościołach, cmentarzach i znajdujących się w nich dziełach sztuki, aby oprócz zajęć duchownych uprawiało pszczelarstwo i ogrodnictwo, a przede wszystkim aby roztaczało pieczę nad ludnością wiejską, tępiąc pijaństwo, przesądy i zabobony. W latach sześćdziesiątych był członkiem Tow. Rolniczego w powiecie lubelskim. Umarł w Lublinie tknięty 1 III 1879 paraliżem. W domu jego spędził ostatnie lata jego niewidomy brat Jan.
  n.19571 Nekrologia Minakowskiego (19571)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim