Tadeusz Koszarowski (ID: sejmprl.4738)

Uwagi

• Kto jest kim w Polsce, Interpress 1984
  

  Zawód: profesor (chirurg-onkolog)
  Edukacja: studia: Uniwersytet Warszawski 1939
  Tytuły i stopnie: dr med. 1948, doc. 1954, prof. nadzw. 1961, prof. zw. 1973.
  Biografia Inst. Gruźlicy, Szpital Wolski, Warszawa: chirurg, 1939-52, ordynator Oddz. Chirurgii Onkologicznej 1948-52, Inst. Radowy im. Marii Skłodowskiej-Curie (później: Inst. Onkologiczny), Warszawa, naczelny chirurg, zastępca dyr. 1952-72, dyr. 1972- ; dyr. Narodowego Programu Walki z Rakiem 1975- ; prezes PTL 1962-70, prezes Rady Głównej Zrzeszenia Polskich Tow. Lekarskich 1966-70
  Członkostwo: czł. Rady Naukowej przy Min. Zdrowia i Opieki Społ. 1962- ; poseł na Sejm PRL 1980-
  Odznaczenia: Nagroda Fundacji Alfreda Jurzykowskiego, Nowy Jork 1969, Nagroda Naukowa m.st. Warszawy 1976; Krzyż Oficerski i Kawalerski OOP, Order Sztandaru Pracy II kl., Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Medal 10-lecia Polski Ludowej, Złota Odznaka Odbudowy Warszawy.
  Dorobek: Publikacje: ponad 160 prac naukowych w czasopismach krajowych i zagr. w zakresie chirurgii onkologicznej i organizacji walki z rakiem i epidemiologii nowotworów; najważniejsze prace: Onkologia praktyczna w klinice chirurgicznej 1965, Chirurgia onkologiczna 1972, Cancer in Poland, City of Warsaw and Selected RuralAreas 1977.
  Prywatnie: Ulubione zajęcia: literatura, sztuki plastyczne.
  Adres: ul. Orłowicza 6 m. 22, 00-414 Warszawa, tel. służbowy 22-12-76.
  
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  PROF. DR HAB. MED.
  TADEUSZ
  KOSZAROWSKI
  CHIRURG - ONKOLOG
  1915 - 2002
  
  sejmprl.4738 http://bs.sejm.gov.pl/ Koszarowski Tadeusz (1915-2002); chirurg; Dyrektr Instytutu Onkologii w Warszawie (1972-1985).
  Ukończył Uniwersytet Warszawski, Wydz. Lekarski (1939). Rozpoczął pracę zawodową w Szpitalu Wolskim. W kampanii wrześniowej walczył w grupie gen. Kleeberga, był także członkiem ruchu oporu w ZWZ, a następnie w AK. W l. 1943-1944 był więźniem gestapo na Pawiaku. Podczas Powstania Warszawskiego kierował szpitalem polowym. Od listopada 1944 był organizatorem i dyrektorem szpitalnictwa na Pradze, a od stycznia 1945- również w Warszawie lewobrzeżnej. Związki Profesora z Instytutem Radowym zaczęły się w 1941, gdy zaczął pracować tu jako chirurg. Wkrótce został najbliższym współpracownikiem Leona Mannteuffla. W 1948 został Kierownikiem Oddziału, a potem Kliniki Chirurgicznej Instytutu i pełnił tę funkcję przez 25 lat. Od 1952 był zastępcą dyrektora Instytutu, a w l. 1972-1986 dyrektorem naczelnym. W l. 1975-1985 kierował Rządowym Programem Walki z Rakiem. Był inicjatorem budowy Centrum Onkologii na Ursynowie, a w l. 1972-1993 - Pełnomocnikiem Ministra Zdrowia ds. budowy. Od 1953 przez 33 lata pełnił funkcję konsultanta krajowego w zakresie onkologii. Autor ponad 160 prac naukowych w zakresie chirurhii onkologicznej, organizacji walki z rakiem i epidemiologii nowotworów.
  sw.1245438 Wikipedia - Wolna Encyklopedia

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim