Stefan Apolinary Belina Skupiewski h. Belina (ID: psb.30336.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. REWSKA Hanna (1915-1970) geograf, łączniczka AK 4°
2. SZARZYŃSKI Dymitr (1875-1963) prawnik, wydawca, bankowiec 4°
3. NEYMAN Konstanty (1884-1975) inżynier chemik, działacz socjalistyczny 5°
4. SPŁAWA-NEYMAN Jerzy (1894-1981) matematyk, statystyk, profesor University of California w Berkeley 5°
5. SPŁAWA-NEYMAN Gustaw (1890-1966) inżynier leśnik, działacz społeczny, żołnierz AK 6°
6. REWSKI Włodzimierz (1878-1948) sędzia, notariusz 6°
7. PILATOWA Ewa (1909-1945) chemik, kierownik katedry 6°
8. NEYMAN Melchior Józef (ok. 1764-1835) pułkownik, emigrant, publicysta 6°
9. PILAT Stanisław (1881-1941) chemik, technolog naftowy, profesor 7°
10. MORZYCKI Jerzy (1905-1954) lekarz, mikrobiolog, wiceminister zdrowia w Rządzie Lubelskim 7°
11. MIESZKOWSKI Antoni Wincenty (1865-1900) literat, dziennikarz 7°
12. BOLESTA Ignacy (1776- ok. 1832) pułkownik, dyrektor banku 7°
13. MARKIEWICZ Kazimierz Józef (1874-1932) malarz, dramaturg, reżyser teatralny 7°
14. CHRZĄSZCZEWSKI Antoni Robert (1770-1851) nadleśniczy w dobrach Potockich 7°
15. STRZAŁKO Franciszek (1904-1993), historyk sztuki 8°
16. CHOŃSKI Kazimierz (1814-1882) lekarz 8°
17. MALKIEWICZ Antoni Sebastian (1858-1914) dyrektor Banku Ziemskiego, działacz oświatowy 8°
18. KAMIŃSKI Kazimierz (1865-1928) aktor, reżyser 8°
19. LUBOMĘSKI August (1820-1889) pisarz, praktyk rolniczy 8°
20. GOZIMIRSKI Romuald (1818-1869) działacz konspiracyjny 8°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  SKUPIEWSKI, Skupniewski, Stefan Belina (23 VII 1885 Kijów - 2 VIII 1962 Gdańsk), śpiewak, kierownik artystyczny, dyr. teatru
  Był synem inż. Bronisława Beliny-Skupiewskiego i Stanisławy z Kruszyńskich, mężem śpiewaczki Heleny Ivoni. Studiował w Instytucie Inżynieryjnym w Petersburgu a potem (zgodnie z wolą ojca) w Karlsruhe na politechnice, którą ukończył w 1909. Równocześnie uczył się gry na fortepianie i śpiewu. Studia wokalne odbywał w Kijowie, następnie u J. Stiickgolda w Karlsruhe, wreszcie w Monachium. W 1908 debiutował w Sankt Gallen w Szwajcarii w barytonowej partii Tonia („Pajace"). Później występował w Niemczech, m.in. w Lipsku. Od ok. 1910 zaczął śpiewać partie tenorowe. W 1910 został zaangażowany do opery w Monachium. Odtąd do 1928 z ogromnym powodzeniem występował na wielu scenach operowych i estradach Europy i Ameryki Południowej. Po 1910 śpiewał m.in. w Pradze, Ratyzbonie, Innsbrucku, Wiedniu, Pilznie, Budziejowicach, Berlinie; po 1914 m.in. w Kijowie, Odessie, Jekatierynosławiu, Nikołajewie, Charkowie, Petersburgu; po 1920 m.in. w Belgradzie, Zagrzebiu, Trieście, Mediolanie (w 1923 w Teatro alla Scala), Paryżu, Barcelonie, Madrycie (wielokrotnie, m.in. w 1925, 1928), Lizbonie, Buenos Aires, Rio de Janeiro, Montevideo, Sao Paulo. W 1927 wziął udział w światowej premierze „Króla Edypa” w Paryżu śpiewając partię Edypa. W Polsce występował tylko gościnnie: w maju i wrześniu 1923 oraz w kwietniu 1924 w T. Wielkim w Warszawie, w 1925 we Lwowie. W 1928 w pełni powodzenia (prawdopodobnie ze względów zdrowotnych) opuścił scenę i osiadł w Warszawie. Poświęcił się pracy pedag. w operze warszawskiej oraz w studium operowym T.O.N., gdzie m.in. w 1934 reżyserował „Uprowadzenie z seraju”. W 1938-39 był prof. śpiewu solowego w Wyższej Szkole Muzycznej im. Chopina w Warszawie. Po II wojnie świat. pracował od 1945 w PWSM w Łodzi, a od 1946 w PWSM w Katowicach. W 1946-53 (do marca 1953) był dyr. i kierownikiem artyst. Opery Śląskiej w Bytomiu, która pod jego kier. była placówką o wysokim poziomie, zarówno pod względem repertuarowym, jak i wykonawczym. Od 1953 objął kierownictwo wokalne Opery i Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku. Był też prof. w PWSM w Sopocie. 22 VI 1957 obchodził w Operze Bałtyckiej jubileusz pięćdziesięciolecia pracy artystycznej. Był członkiem zasłużonym ZASP.
  Dzięki świetnemu głosowi, dobrym warunkom zewnętrznym i zdolnościom aktorskim zyskał światową sławę, a piękna barwa głosu, świetna technika wokalna i muzykalność sprawiły, że był wielokrotnie porównywany z E. Carusem. Rozległa skala głosu pozwalała mu na wykonywanie różnorodnych partii, od bohaterskich do lirycznych. Repertuar jego obejmował przeszło pięćdziesiąt partii, śpiewanych w języku pol., ros., franc, niem., włos. i serbskim; ważniejsze z nich: Faust („Faust"), Radames („Aida"), Alfred („Traviata"), Eleazar („Żydówka"), Rudolf („Cyganeria"), Cavaradossi („Tosca"), Don Jose („Carmen"), Canio („Pajace"), Herman („Dama pikowa"), Tristan („Tristan i Izolda"), Julian („Luiza"). Był również znakomitym pedagogiem, który wyszkolił wielu śpiewaków pol.; do uczniów jego należeli m.in. K. Szczepańska, A. Majak, W. Domieniecki.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.81189.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 38 str. 518: psb.30336.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 47 str. 124: psb.33232.15
  n.178112a Nekrologia Minakowskiego (178112)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim