Sejm-Wielki.pl [start]
M.J. Minakowski, Genealogy of the Descendants of the Great Sejm
Zaloguj się contact
Name Surname: 

M Stanisław Knake-Zawadzki (ID: psb.11884.1)

Koligacja (szukanie pokrewieństwa) z: najkrótsza linia przodkowie
n.p. Mieszko I, Czesław Miłosz, Maria Skłodowska-Curie, Karol Wojtyła, Bronisław Komorowski, Marek Minakowski
Dalszy związek rodzinny z potomkami Sejmu Wielkiego (poza Genealogią potomków Sejmu Wlk.)
Uwaga! Tej osoby nie ma w Genealogii potomków Sejmu Wielkiego.
Dzięki uprzejmości autora zaglądasz teraz do Wielkiej Genealogii Minakowskiego (Wielcy.pl),
która jest od niej 10-krotnie większa (1.200.000 osób),
ale korzystanie z niej kosztuje 79 zł rocznie.
Zaloguj się
Autor za swoją pracę nie bierze ani grosza z budżetu państwa. Pomóż mu!

Ranking WGM: 297.284 (top 25%), Liczba łóżek od MJM: (brak koligacji) [wyłącz kolorowanie] [?]


bohater PSB, artykuł w Nekrologii, człowiek teatru

ilustracja

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

ilustracja
  • żona (ślub: około 1870): Zaloguj się, artykuł w Nekrologii ca 1857-1935, dzieci
    1. Ż Zaloguj się człowiek teatru 1880-1906/
    2. M Zaloguj się artykuł w Nekrologii , człowiek teatru 1882-1929
       & Zaloguj się ?1890-
    3. M Zaloguj się bohater PSB , artykuł w Nekrologii , człowiek teatru 1888-1913
  • Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

    W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
    wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

    1. KNAKE-MARIAŃSKI Marian (1888-1913) aktor

    Uwagi

    • „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

      KNAKE-ZAWADZKI Stanisław (15 VII 1858 lub 1859 Gostynin - 25 X 1930 Warszawa), aktor, reżyser, dyr. teatru
      Był ojcem - Karola Karlińskiego i => Mariana Mariańskiego. Uczył się w gimn. w Warszawie. Debiutował prawdopodobnie ok. 1878 w zespole J. Teksla. Ok. 1880 wstąpił do szkoły dram. E. Derynga. Od 1 X 1881 do 2 II 1882 występował w t. krak., m.in. w rolach Krzyckiego („Kościuszko pod Racławicami"), Margrabiego de Presles („Dwie sieroty"). Następnie występował w zespole J. Grabińskiego, m.in. w Płocku i Kaliszu. Od listopada 1883 do lata 1887 należał do zespołu t. pozn., wraz z tym zespołem był na występach m.in. we Wrocławiu (1885) oraz w warsz. t. ogr. Alhambra (1886). W 1887 występował w Lublinie u J. Grabińskiego, potem w Puławach. W 1888 reżyserował w warsz. t. ogr. Belle Vue (czerwiec) oraz grał w Lublinie, najpierw u H. Swaryczewskiego i K. Sarnowskiego (od 19 VIII), a następnie u L. Dobrzańskiego i J. Reckiego (od 24 XI). W lecie 1889 występował w warsz. t. ogr. Alhambra i Wodewil, a we wrześniu tego roku debiutował w t. lwow., gdzie wkrótce został zaangażowany i występował prawdopodobnie przez cztery sezony. W 1893 debiutował w WTR: 28 IV w roli Uriela („Uriel Akosta"), 7 V w roli Rotmistrza Kaniowy („Miód kasztelański"), podobał się publiczności i krytyce, ale nie został zaangażowany. Od października 1893 do października 1899 należał do zespołu t. krakowskiego. W tym okresie często występował gościnnie: w 1895 w Lublinie (10-15 I), Łodzi (od 7 VIII) i Ciechocinku, w 1896 w zespole F. Felińskiego w Ciechocinku i Piotrkowie i u Cz. Janowskiego w Łodzi (czerwiec), a w 1897 w Lublinie i Sosnowcu (maj). 1 X 1898 otworzył szkołę dram. w Krakowie przy ul. Garbarskiej. Był jej kierownikiem, wykładał naukę poprawnej wymowy, deklamacji i gry scenicznej. 22 I 1899 wystąpił gościnnie w WTR w roli Filipa Derblaya („Właściciel kuźnic"). Od jesieni 1899 na jeden sez. zaangażował się do t. lwowskiego. Od 25 VIII 1900 do 22 X 1901 znowu występował w T. Miejskim w Krakowie. Od listopada 1900, przy współudziale grupy literatów, dziennikarzy, amatorów i wychowanków swojej szkoły dram. zaczął organizować w Krakowie T. Ludowy. Pierwsze przedstawienie odbyło się 8 XII 1900 w sali strzeleckiej przy ul. Lubicz; w styczniu 1901 grano krótko w sali Sokoła na Podgórzu, potem zespół wyjechał do Wieliczki i Tarnowa, od 6 VII tego roku grał w tzw. Ujeżdżalni pod Kapucynami, a od 1 IX 1901 znowu na Podgórzu. W lutym 1902 K. na czele zespołu pn. „Tow. Teatru Ludowego” wyjechał na występy do Tarnowa i Nowego Sącza. Równocześnie jego starania o koncesję na otwarcie stałej sceny w Krakowie zostały zakończone pomyślnie - 31 III 1902 uroczyście zainaugurowano przedstawienia w sali przy ul. Krowoderskiej. W czerwcu tego roku zespół wyjeżdżał także na występy do Wieliczki, a w sierpniu i wrześniu do Tarnowa, Bochni, Wieliczki, Rzeszowa i Przemyśla. Od 1 IX 1902 K. założył przy T. Ludowym przygotowawczy kurs dram., chcąc wyrównać poziom młodego zespołu. Ponieważ T. Ludowy wkrótce znowu znalazł się bez budynku, K. w poł. listopada 1902 wyruszył z zespołem na występy do Tarnowa, Rzeszowa i Przemyśla, zaś w 1903 do Jasła, Krosna, Nowego Sącza (luty), Zakopanego, Stanisławowa i Złoczowa. Po ustąpieniu z dyr. T. Ludowego występował w lwow. T. Miejskim (od 18 X 1903 do 29 VI 1904), następnie w WTR (w czerwcu i lipcu 1905) oraz w Lublinie. Od stycznia do maja 1906 grał i reżyserował w Kaliszu u S. Cieszkowskiego; jako reżyser wystawiał m.in. sztuki S. Wyspiańskiego J. Żuławskiego, a także W. Szekspira i M. Gorkiego. Z zespołem kaliskim występował od czerwca 1906 w Wilnie. W tymże roku zamierzał wyjechać na gościnne występy do Pragi, Pilzna, Belgradu i Sofii, ale projekt ten nie został zrealizowany. Od stycznia do maja 1907 występował z własnym zespołem w miastach zaboru ros. (m.in. we Włocławku). W maju tego roku występował gościnnie w Dąbrowie Górniczej, w 1908 prowadził zespół w Tomaszowie Mazowieckim (marzec), a w lipcu został przyjęty do zespołu dramatu WTR, w którym (z przerwami) pozostawał do 1920 (także po przekształceniu w T. Miejskie). Wyjeżdżał często na gościnne występy: w 1909 do Kijowa, w sez. 1909/10 do Lublina, w sez. 1912/13 otrzymał roczny bezpłatny urlop i występował w T. Polskim w Wilnie, a potem (z zespołem wil.) w Petersburgu; w 1915 w Kaliszu i Łodzi, w lutym 1917 w Łodzi, w kwietniu 1919 w T. Powszechnym w Krakowie. Był też w tym okresie na gościnnych występach we Lwowie. W 1918 wraz z J. Śliwińskim i T. Rolandem był członkiem zarządu Zrzeszenia Artystów T. Rozmaitości. W początku października 1919 występował z własnym zespołem m.in. w Radomiu, na sez. 1919/20 powrócił do T. Rozmaitości. W 1920 był w wojsku i występował w t. frontowym pod kier. K. Karlińskiego, m.in. w Równem, Żytomierzu i Kijowie, od sierpnia 1920 do końca 1921 w t. plebiscytowym na Śląsku. W 1922 grał w T. Miejskim w Bydgoszczy, w listopadzie tego roku występował gościnnie w Grodnie. Od 1923 grał i reżyserował w T. Miejskim w Sosnowcu, a w sez. 1926/27 kierował tym teatrem. W jesieni 1924 występował gościnnie w Lublinie. W listopadzie 1927 grał w Płocku rolę Gospodarza („Wesele"). Potem wycofał się ze sceny i zamieszkał w Schronisku Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie. Żoną jego była Maria z Mańkowskich. Był aktorem o wyjątkowo dobrych warunkach zewnętrznych i głosowych: wysoki, o pięknej męskiej twarzy, dużych oczach i harmonijnych rysach; ,głos o tonie iście spiżowym, postawa Apollina z rzeźby Fidiasza, a wyraz oczu zwłaszcza w chwilach uniesienia wstrząsał nieraz widownią do najwyższego stopnia (H. Cudnowski). Warunki te, temperament aktorski i inteligencja predestynowały go do ról z wielkiego repertuaru, przede wszystkim bohaterskich i tragicznych. Za najlepsze w opinii współczesnych uchodziły role tyt. w „Otellu” i „Urielu Akoście” oraz rola Wojewody („Mazepa"). Grał także takie role jak: Wojewoda („Konfederaci barscy"), Ekdal („Dzika kaczka"), Shylock („Kupiec wenecki"), Chłopicki („Warszawianka"), Wilhelm Henszel („Woźnica Henszel"), Jan („Fantazy"), Korniłow („Tamten"), Karol Moor („Zbójcy"), Prezydent („Intryga i miłość"), Wernyhora („Wesele"). Grywał także z powodzeniem role komediowe; sukcesy odnosił zwłaszcza jako „zamaszysty i pełen animuszu” Rotmistrz Kaniowa („Miód kasztelański"), a także jako Cześnik („Zemsta"); doskonałe były role Zagłoby („Zagłoba swatem") i Księcia Radziwiłła („Górą Radziwiłł"). Podobno nie lubił systematycznej pracy, a i pamięć miał słabą. Często więc bywał krytykowany za brak pogłębienia psychologicznego odtwarzanych postaci i za nieopanowanie pamięciowe roli. „Rolom jego brakło czasami głębszego przemyślenia, improwizował, ale nie zawsze szczęśliwie. Wynagradzał częściowo te niedociągnięcia wyjątkowymi warunkami, jakimi wyposażyła go natura” - pisał P. Owerłło. Spotykał się także z zarzutem szablonowości w grze oraz zbytniego liryzmu. W późniejszym okresie „był dla sztuki zobojętniały” (A. Grzymała-Siedlecki), zepsuty powodzeniem lekceważył aktorstwo wkładając wiele sił i czasu w swoje hobby - majsterkowanie i konstruowanie modeli mechanicznych. Pasją jego było popularyzowanie t. w małych ośrodkach. Sam bardzo często występował na prowincji i to również na terenach wcześniej przez t. pol. nie odwiedzanych, dlatego też częściej grał w różnych zespołach objazdowych, a niezbyt długo na dużych scenach. Wg własnej relacji zawędrował aż do Wrocławia, Berlina, Moskwy, Petersburga, Odessy, Kijowa, Charkowa, Czernihowa, Pskowa, Rewia, Rygi, Sewastopola, Batumi, miast Zagłębia Donieckiego, Czerniowiec, Raciborza, Opola i wielu miast Śląska (aż poza Odrę). Doceniał znaczenie t. popularnego, dostępnego dla szerszej publiczności - był założycielem i wytrwałym kierownikiem pierwszego stałego t. ludowego w Krakowie. Duże zasługi położył także jako pedagog; wykładał m.in. w 1910-12 w Szkole Aplikacyjnej. Interesował się filmem. W 1911-28 wystąpił w ośmiu filmach, a w 1911 reżyserował jeden z pierwszych pol. filmów fabularnych „Sąd Boży” wg „Sędziów”. W 1930 opublikował szkic „O sobie” (Scena Polska 1930 nr 18, przedruk we „Wspomnieniach aktorów").

      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.26522.2
      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.26524.1
      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.78739.2
      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.49322.2
      Polski Słownik Biograficzny t. 13 str. 102: psb.11883.2
      Polski Słownik Biograficzny t. 13 str. 102: psb.11884.1
      n.64446 Nekrologia Minakowskiego (64446)
      n.70395a Nekrologia Minakowskiego (70395)

    ...

    Baza danych na stronach www.sejm-wielki.pl to drobny wycinek Wielkiej genealogii Minakowskiego, sięgającej średniowiecza, zawierającej ponad 1.200.000 osób nawzajem skoligaconych, w tym znaczną część sławnych Polaków wszystkich epok; więcej na ten temat na Wielcy.pl .
    Baza jest uzupełniana codziennie
    — bardzo proszę o nadysłanie uzupełnień na adres mj@minakowski.pl . Z góry dziękuję!


    Serwisowi Sejm-Wielki.pl patronuje Stowarzyszenie Potomków Sejmu Wielkiego, działające pod patronatem Marszałka Sejmu RP.

    Znani: literaci, malarze, muzycy, aktorzy, dziennikarze, odkrywcy, historycy, wojskowi, filozofowie, ludzie Kościoła, prawnicy, politycy: przedrozbiorowi, dziewiętnastowieczni, przedwojenni, powojenni, współcześni, parlamentarzyści II i III RP oraz PRL, uczeni (członkowie akademii nauk): nauk społecznych, nauk biologicznych, nauk ścisłych, nauk technicznych, nauk rolniczo-leśnych, nauk medycznych, nauk o ziemi

    Cytuj: Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 29.03.2024.
    © 2002-2024 Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne — Regulamin, polityka prywatności i cookie
    IP: 52.90.121.17