Wojciech Kazimirski h. Bibersztein (ID: psb.11250.1)

Uwagi

• Polski Słownik Biograficzny t. 12 str. 295: psb.11250.1
  Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 92): Kazimirski [Kazimierski de Biberstein] Wojciech [Albert Feliks Ignacy], Wydział Prawa i Administracji, sekcja Prawa, wpis 15 IX 1824
  Syn Józefa i Scholastyki z Malczewskich (tak podaje Reych-man). Stypendysta. Poza prawem studiował również języki wschodnie u ks. Chiariniego, prof. Uniwersytetu Warsz. W 1825 otrzymał złoty medal, a w 1827 mały srebrny (III nagroda) za prace konkursowe na Wydziale Nauk i Sztuk Pięknych. W 1827 został magistrem prawa. Po studiach był obrońcą przy Trybunale Cywil. w Lublinie, potem jako bibliotekarz pracował u gen. Wincentego Krasińskiego. W 1829 przeniósł się na stanowisko bibliotekarza do Kórnika u Tytusa Działyńskiego, stamtąd zaś wyjechał do Berlina, gdzie studiował języki wschodnie, m. in. sanskryt i perski. W 1830 wrócił do Warszawy. W czasie powstania listopadowego należał do Tow. Patriotycznego, od 19 V 1831 był jednym z jego sekretarzy. Wraz z J. N. Janowskim redagował Lelewelowską „Nową Gazetę”. (Publicystyką zajmował się jeszcze tuż po studiach pisując do „Dziennika Warszawskiego”). Po upadku powstania wyruszył z Lelewelem do Francji. W pierwszym okresie emigracji był zwolennikiem Lelewela, potem jednak drogi ich się rozeszły, a K. otrzymał u Lelewela przezwisko „Wojtaszek” i „Dojutrak”. Na emigracji kontynuował studia orientalistyczne, korzystając z pomocy Tow. Pomocy Naukowej. W latach późniejszych był wybitnym orientalistą, tłumaczem literatury perskiej. W 1833 został członkiem Societé Asiatique w Paryżu dzięki przekładowi Pre-cis de L'histoire des khans de Crimea, ogłoszonemu w „Nouveau Journal Asiatique”. W 1834 był członkiem założycielem (razem z A. Mickiewiczem i Bohdanem Zaleskim) Tow. Słowiańskiego w Paryżu, wreszcie członkiem Polskiego Tow. Literackiego. W 1839 wydał razem z S. Ropelewskim tzw. Emigracyjny słownik francusko-polski i polsko-francuski, który do 1863 osiągnął aż 9 wydań. W 1839-1840 był tłumaczem przy poselstwie francuskim w Teheranie. W 1840 wydał francuski przekład Koranu, a w 1847 wyjątki przekładu polskiego. Dzięki pomocy Tytusa Działyńskiego, u którego pracował jako nauczyciel domowy córki Jadwigi, otrzymał w 1845 posadę we francuskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych, a od 1858 był w nim szefem sekcji. Mając ustabilizowaną pozycję materialną, rozwinął ożywioną działalność naukową. W 1846 wydał Dictionnaire arabe-français, uwzględniający również dialekty Algieru i Maroka, i uzupełnił go w 1860 publikacją słownikową z zakresu arabskiej terminologii wojskowej i żeglarskiej. Słownik ten cieszył się także dużą popularnością i do 1880 miał aż 7 wydań, a ostatnio został wydany w 1960. W 1876 wydał nakładem Biblioteki Kórnickiej polski przekład perskiego poematu Gulistan, to jest Ogród Różany Saadego z Szyrazu. W 1883 ogłosił Dialo-gues franco-persans, a w 1886 francuski przekład wszystkich utworów poetyckich perskiego poety z XI w., Menoutchéhri. W 1876 starał się w College de France o katedrę iranistyki, ale bez powodzenia. Ze względu na swe stanowisko we francuskim ministerstwie nie brał udziału w życiu politycznym emigracji, unikał wystąpień polemicznych, nawet gdy chodziło o jego dobre imię. Pomagał jednak materialnie wielu emigrantom polskim, a od 1853 składał co miesiąc 50 franków na ręce Leonarda Niedź-wieckiego dla biednych wychodźców. Rząd francuski udekorował go gwiazdą Legii Honorowej, a perski Orderem Słońca. Zmarł w Paryżu.
  

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim