Sejm-Wielki.pl [start]
M.J. Minakowski, Genealogy of the Descendants of the Great Sejm
Zaloguj się contact
Name Surname: 

M Wiktor Adam Heltman (ID: 4.466.196)

Koligacja (szukanie pokrewieństwa) z: najkrótsza linia przodkowie
n.p. Mieszko I, Czesław Miłosz, Maria Skłodowska-Curie, Karol Wojtyła, Bronisław Komorowski, Marek Minakowski
Dalszy związek rodzinny z potomkami Sejmu Wielkiego (poza Genealogią potomków Sejmu Wlk.)
Uwaga! Tej osoby nie ma w Genealogii potomków Sejmu Wielkiego.
Dzięki uprzejmości autora zaglądasz teraz do Wielkiej Genealogii Minakowskiego (Wielcy.pl),
która jest od niej 10-krotnie większa (1.200.000 osób),
ale korzystanie z niej kosztuje 79 zł rocznie.
Zaloguj się
Autor za swoją pracę nie bierze ani grosza z budżetu państwa. Pomóż mu!

Ranking WGM: 339.623 (top 29%), Liczba łóżek od MJM: 21 [wyłącz kolorowanie] [?]


bohater PSB, artykuł w Nekrologii, bohater Wiki, oficer Powstania Listopadowego (1830-1831), student Uniwersytetu Warszawskiego

ilustracja

Rodzice

ilustracja
 
  • Zaloguj się
  • Urodzona prawdopodobnie w roku 1770
  • zmarła
Przodkowie: drzewo "16"drzewo "32"drzewo "64"

pradziadkowie Zaloguj się
?1680-
   ?    ?    ?
&    &    &    &
Zaloguj się
?1690-
   ?    ?    ?
|    |    |    |
8 | 9    10 | 11    12 | 13    14 | 15
|    |    |    |
dziadkowie Zaloguj się
ca 1714-
   Zaloguj się
?1740-
   ? ?
|    |    |    |
4    5    6    7



 


|    |
rodzice Zaloguj się
ca 1764-
   Zaloguj się
?1770-
|    |
2    3



|
Wiktor Adam Heltman, bohater PSB, 1797-1874

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

ilustracja
  • żona (ślub: około 1820): Zaloguj się, artykuł w Nekrologii ?1810-1875 , (Rodzice : Zaloguj się ?1780- & Zaloguj się ?1780-)
  • ilustracja
  • żona (ślub: około 1820): Zaloguj się ?1810-
  • Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

    1. **Wiktor Adam **
    2. Ż Zaloguj się ?1800-
    3. M Zaloguj się 1802-
    4. M Zaloguj się 1804-
      ■  & Zaloguj się ?1810- dzieci | M Zaloguj się 1837-| M Zaloguj się 1838- |
    5. M Zaloguj się 1807-

    Stryjowie lub wujowie oraz ciotki, i kuzynki

    1. M Zaloguj się ca 1764-
      ■  & Zaloguj się ?1770- dzieci | M Wiktor Adam Heltman 1797-1874| Ż Zaloguj się ?1800-| M Zaloguj się 1802-| M Zaloguj się 1804-| M Zaloguj się 1807- |

    Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

    W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
    wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

    1. DMOCHOWSKI Włodzimierz (ok. 1810-1882) profesor anatomii
    2. NAGURSKI Kajetan (po. 1760-1802) członek Rady Najwyższej Narodowej Litewskiej 10°
    3. NAGURSKI Jan (ok. 1760-1796/97) poseł, generał-major w powstaniu kościuszkowskim 10°
    4. PLATER Józef Konstanty (1758- ok. 1840) poseł, marszałek 10°
    5. OLIZAR Narcyz (1794-1862) senator-kasztelan, powstaniec 1830, emigrant, publicysta 10°
    6. KĄSINOWSKI Jan Nepomucen (1779-1825) pułkownik 10°
    7. KARP Maurycy Franciszek (1749-1817) tłumacz, pisarz polityczny 10°
    8. JELEŃSKI Gedeon (1712-1798) prawnik, kasztelan nowogrodzki 10°
    9. GORSKI Stanisław August (2 poł. XVIII w.) poseł na Sejm Czteroletni 10°
    10. GORSKI Michał (zm. 1776) kasztelan żmudzki 10°
    11. PLATER Józef Antoni (1750-1832) starosta, prezes izby sądowej 10°
    12. KARP Eustachy Karol (1785- ok. 1848) marszałek guberni wileńskiej 11°
    13. ROMER Stefan Dominik (1721-1793) podkomorzy trocki, poseł 11°
    14. PLATER Jan Wilhelm (1676?-1757) wojski inflancki, poseł 11°
    15. PLATER Filip Nereusz (1784-1838) wizytator, wice gubernator 11°
    16. NARBUTT Antoni (XVIII w.) podczaszy, stolnik, marszałek lidzki 11°
    17. NARUSZEWICZ Krzysztof (zm. 1630) podskarbi wielki litewski 11°
    18. OLIZAR Filip Nereusz (ok. 1750-1816) podczaszy litewski 11°
    19. SZWERYN Jan (1592?-1637), pułkownik i dworzanin królewski 11°
    20. PAC Michał Kazimierz (zm. 1724) starosta wasilkowski, kasztelan połocki 11°

    Uwagi

    • Adam Boniecki, Herbarz polski - 4.466.196 - t. IV s. 302: Dmochowscy v. Dmuchowscy h. Pobóg
      Polski Słownik Biograficzny t. 9 str. 370: psb.8384.1
      Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (str. 70): Heltman Wiktor, Wydział Prawa i Administracji
      Syn Karola, administratora w dobrach Chodkiewiczów, i Tekli z Kosińskich. Ur. się w Wierzchowicach w pow. brzesko-litewskim. W 1807-1810 uczył się w Ponikwach nad Bugiem, w 1810-1815 w gimnazjum w Świsłoczy. Studia humanistyczne rozpoczął w Wilnie, lecz przeniósł się do Warszawy, gdzie jako wolny słuchacz uczęszczał na wykłady filozofii, ekonomii i historii. Jednocześnie sprawował pieczę nad zbiorami i biblioteką Aleksandra Chodkiewicza, członka Tow. Warszawskiego Przyjaciół Nauk. Obracając się stale w środowisku młodzieży akademickiej, założył w 1817 Tow. Wzajemnego Oświecania się, a w 1819 wraz z Adamem Zamoyskim tajny Związek Młodzieży Akademickiej o ambicjach scentralizowania licznych jawnych i tajnych organizacji młodzieży w Królestwie. Siedmioosobowe Towarzystwo stawiało sobie na cel wywalczenie niepodległej Polski w granicach przedrozbiorowych i walkę z carskim despotyzmem. Równocześnie od 1818 był członkiem loży masońskiej „Świątynia Izis”. W 1820 Ksawery Bronikowski wprowadził go do Związku Wolnych Polaków, grupującego młodzież szkolną i akademicką o republikańskich poglądach i skontaktował go z Ludwikiem Pietkiewiczem. Chomętowskim i Ferdynandem Kohlerem. Od stycznia do marca 1821 redagował jawny organ związku „Dekadę Polską”, na której łamach postulował uwłaszczenie i oświecenie chłopów. Aresztowany w maju tego roku za kolportowanie tekstu Konstytucji 3 Maja na ulicach Warszawy, został bez sądu, jako urodzony na Litwie, wcielony do Korpusu Litewskiego w stopniu szeregowca. W styczniu 1823 obciążonego zeznaniami H. sprowadzono do stolicy i przez 10 miesięcy więziono w klasztorze Karmelitów. Po złożeniu wyczerpujących zeznań obciążających innych członków organizacji został w maju 1824 wypuszczony na wolność i ponownie wcielony do wojska. Po umorzeniu kary w 1826 awansował na podoficera, a w 1827 na oficera w Litewskim Pułku Piechoty. Przez następne dwa lata szkolił w pułku żołnierzy analfabetów. Po wybuchu powstania listopadowego walczył jako oficer Korpusu Litewskiego po stronie rosyjskiej. Wzięty do niewoli przez oddziały polskie pod Wawrem, czynnego udziału w walkach już nie brał. Dopiero we wrześniu 1831 zgłosił się ochotniczo do 12 Pułku Strzelców Pieszych w Korpusie gen. Różyckiego, gdzie walczył jako ppor. 26 listopada przekroczył z pułkiem granicę Galicji i udał się do Francji. Mieszkał kolejno w Avignon, Lunel, Le Puy i Castres, Tuluzie (1837-1835). Należał do najwybitniejszych przedstawicieli węglarstwa polskiego na emigracji. W 1834 był czasowo aresztowany w Marsylii za kontakty z wolnomularstwem francuskim. W 1836 przeniósł się z Wojciechem Daraszem do Poitiers. Od 1832 był członkiem TDP, zbliżył się początkowo do grupy umiarkowanej. W 1835 wybrany do Centralizacji, w której zasiadał do 1848 z krótką przerwą w latach 1843-1845. Był kilkakrotnie sekretarzem Centralizacji i jej przewodniczącym, kierował także działem utrzymującym stosunki z krajem. Będąc jednym z najaktywniejszych członków TDP, stał się H., poczynając od 1836, czołowym ideologiem organizacji, autorem dokumentów programowych, artykułów i rozpraw zamieszczanych w czasopismach emigracyjnych. Myśl społeczna przyszłego seniora emigracji, oscylująca wokół idei postępu ludzkości, demokracji i wolności ludu, stała w wyraźnej opozycji zarówno wobec komunistycznych utopii i radykalnodemokratycznego programu Ludu Polskiego, jak i ideologii konserwatywno-libe-ralnej. Na łamach „Demokraty Polskiego” i „Pisma TDP” domagał się uwłaszczenia chłopów użytkowników ziemi. W ich zbrataniu ze szlachtą dostrzegał perspektywę walki o niepodległość, opartej na własnych siłach narodu. Program ten zawarł m. in. w słynnym projekcie tzw. Wielkiego Manifestu z 4 XII 1836. Poglądy na rolę ludu w odrodzeniu niepodległej Polski sytuowały go na lewicy Towarzystwa. Poza działalnością w TDP redagował w 1837-1845 „Przegląd Dziejów Polskich”. Na początku lat czterdziestych zbliżył się do grupy przygotowującej ruch powstańczy w zaborach. Z polecenia Centralizacji, która uczyniła go w 1843-1845 reprezentantem na kraj, przybył w 1844 z towarzyszącym mu J. Alcyato do Wielkopolski, gdzie pod nazwiskiem Karola Gliszczyńskiego współpracował z Komitetem Poznańskim. Odbywał także inspekcje w Galicji. W grudniu 1845 powrócił do Paryża, ale już w styczniu 1846 mianowany został sekretarzem Rządu Narodowego w Krakowie, co sprawiło, iż wrócił do kraju. Po upadku powstania krakowskiego wyjechał do Francji, gdzie obarczono go odpowiedzialnością za klęskę. Dzięki pomocy Worcella, Darasza, Leona Zienkowicza i Sznaj-dego zdołał się obronić i zapewnił sobie większość w nowej Centralizacji. W kwietniu 1846 zredagował odezwę wzywającą emigrantów do poparcia zasad Manifestu Krakowskiego i masowego wstępowania do TDP. Po Królestwie krążyła w tym okresie opracowana przez H. i Zienkowicza w językach polskim, litewskim i ukraińskim książeczka Boże słowo dla ludu polskiego, w której usiłowali przekonać chłopstwo do haseł solidaryzmu społecznego. Raz jeszcze w kwietniu 1848 przybył do Galicji, podejmując działalność w lwowskim Klubie Rewolucyjnym. W odezwie od Komitetu Narodowego Krakowskiego, napisanej wspólnie z Zienkowiczem, apelował do obywateli Galicji o uwłaszczenie chłopów. Wraz z J. K. Podoleckim wydawał „Dziennik Stanisławowski”. Czynny na barykadach Lwowa w październiku 1848, ukrywał się do stycznia przed policją, a następnie wyjechał do Drezna i tu z ramienia Centralizacji nawiązał stosunki z niemiecką lewicą rewolucyjną. W maju 1849 zawarł z rewolucyjnymi rządami Saksonii i Badenii układy o współdziałaniu powstańców polskich i niemieckich. Po załamaniu się rewolucji w Niemczech ukrywał się w Strasburgu u emigranta Józefa Lipowskiego pod przybranym nazwiskiem Polakowski. W 1850 przybył do Brukseli, gdzie zawarł związki małżeńskie z Eleonorą Dmochowską, po czym wycofał się z życia politycznego. Pracował jako kartograf w instytucie Van der Maelena, później jako rysownik w księgami Gester-manna oraz korepetytor w domach polskich w Brukseli. Stan zdrowia uniemożliwiał mu już w tym czasie sprawowanie funkcji organizacyjnych w Centralizacji. Współpracował z Lelewelem, opracowując dlań m. in. tablice synoptyczne historii Polski XV w., wydane w Brukseli w 1863. W 1860 opublikował w Brukseli projekt powołania Powszechnego Towarzystwa jako centralnej międzynarodowej akademii naukowej, podzielonej na działy regionalne i tematyczne, i subsydiowanej wspólnie przez wszystkie rządy. „Przegląd Rzeczy Polskich” drukował jego artykuły o nauce i religii. W 1862 powołany został na korespondenta Komitetu Tymczasowego Emigracji Polskiej. Oderwany od realiów kraju, wierzył w 1863 w szczęśliwą gwiazdę Mierosławskiego. Po powstaniu nawiązał współpracę z redagowanym przez W. Sabowskiego (Wołody Skiba) pismem „Wytrwałość”, organem nowej emigracji. I tu publikował w odcinkach dzieje polityczne emigracji polskiej po 1831 (wyd. książkowe Emigracja polska od 1831 do 1863, Lipsk 1865). Wybrany w 1866 do Komitetu Reprezentacyjnego Wychodźstwa Polskiego, zrezygnował z powodu złego stanu zdrowia. W 1868 redagował w Brukseli czasopismo „Ognisko”, był także członkiem redakcji „Rzeczypospolitej Polskiej” i stałym współpracownikiem wielu innych pism emigracyjnych, w których umieszczał artykuły polityczne. Projektował m. in. stworzenie Skarbu Narodowego. Ideę tę podjął po latach Z. Miłkowski. Ostatnie utwory H., zbliżone stylem do dzieł Mickiewicza i Lamennais, noszą wyraźne piętno socjalizmu utopijno-chrześcijańskiego. Charakterystyczny był jego stosunek do Komuny Paryskiej. „Upadnie teraz, aby później, we właściwym czasie, pozbywszy się wybryków teoretycznych i praktycznych, na nowo wystąpić i zwyciężyć”, pisał w liście do J. N. Janowskiego. Z podziwem wyrażał się o internacjonalizmie i ofiarności komunardów, ale uważał, że jako ruch przedwczesny, nie poparty przez prowincję, była Komuna od początku skazana na klęskę. Wybór artykułów H. ukazał się w 1866 w Lipsku u F. A. Brockhausa jako 35 tom serii „Biblioteka Pisarzy Polskich” pod tytułem Demokracja polska na emigracji. Rozpoczętych pamiętników nie zdążył już dokończyć. Otoczony powszechnym szacunkiem jako nestor wychodźstwa otrzymał od 1868 pomoc materialną od powołanego w tym celu komitetu zaopatrzenia. Zmarł w Scharebeck pod Brukselą. Bogaty księgozbiór i korespondencję H. jego szwagier W. Dmochowski ofiarował Poznańskiemu Tow. Przyjaciół Nauk. Zbiory te uległy zniszczeniu w trakcie działań wojennych.
      Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: HELTMAN Wiktor - Ukończył szkoły w Świsłoczy, studiował w Wilnie, a potem na Wydziale Prawa UW. W 1817 założył Towarzystwo Wzajemnego Oświecania się, a w 1819 tajny Związek Młodzieży Akademickiej . Od 1818 należał do loży masońskiej „Świątynia Izis”. W 1820 wprowadzony przez Ksawerego Bronikowskiego do Związku Wolnych Polaków. W 1821 redagował „Dekadę Polską”. Aresztowany za kolportowanie tekstu Konstytucji 3 maja, bez sądu wcielony do korpusu lit. jako prosty żoł. W 1823-24 więziony u karmelitów w Warszawie, potem znowu w wojsku. W 1826 umorzono mu karę, awansowano na podof. i ppor. W 1831 wzięty do niewoli pod Wawrem, przystąpił do powstania, ppor. 11 psp., przeszedł 26.9.31 z Różyckim do Galicji. Przybył do Francji 1.32 i należał początkowo do zakładu w Awinionie, gdzie 26.9.32 został członkiem TDP. 5.10.32 stanął w obronie Czartoryskiego. Przeniesiony do Lunel i Le Puy, 19.1.33 jako członek Rady Polaków w Le Puy podpisał wezwanie do posłów, aby zwołali sejm na emigracji. Skierowany do dep. Tam, 4.8.34 w Castres potępił Czartoryskiego. 1834 czasowo aresztowany za kontakty z węglarstwem franc. 16.1.35 przeniósł się do Tuluzy, skąd 17.4.36 trafił do Poitiers. Główny ideolog TDP, od 29.1.36 członek Centralizacji TDP, wybierany ponownie 12.11.37 i 25.12.38. Przebywał 10.40 w Wersalu, wyjeżdżał 1844 do Vesoul. Uczestnik wydarzeń Wiosny Ludów, 1848 dotarł do Wielkopolski, od 13.4.48 we Lwowie, brał udział w walkach 1 i 2.11.48, w 1.49 opuścił Galicję. Znalazł się w Strasburgu, 10.49 udał się do Brukseli. Członek Stowarzyszenia Podatkowego, od 1866 otrzymywał połowę zadatku emerytalnego, „miał już słuch utracony”. Od 1850 ożeniony był z Eleonorą Dmochowską. Zm. 16.7.74 w Schaerbeekk. Brukseli.
      n.16916 Nekrologia Minakowskiego (16916)
      n.17229a Nekrologia Minakowskiego (17229)
      Baza genealogiczna dra Sławomira Górzyńskiego - sg.176363
      sw.564170 Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, Warszawa 1995-98

    źródła:
    - urodzenie: https://www.wikidata.org/wiki/Q9374024
    - ślub 2: CGIA B-G F. 332 Op. 2 D. 2 Lata 1667-1859 Łł. 33-36. Typ źródła: zapis w księdze rodowej; drzewo genealogiczne
    ...

    Baza danych na stronach www.sejm-wielki.pl to drobny wycinek Wielkiej genealogii Minakowskiego, sięgającej średniowiecza, zawierającej ponad 1.200.000 osób nawzajem skoligaconych, w tym znaczną część sławnych Polaków wszystkich epok; więcej na ten temat na Wielcy.pl .
    Baza jest uzupełniana codziennie
    — bardzo proszę o nadysłanie uzupełnień na adres mj@minakowski.pl . Z góry dziękuję!


    Serwisowi Sejm-Wielki.pl patronuje Stowarzyszenie Potomków Sejmu Wielkiego, działające pod patronatem Marszałka Sejmu RP.

    Znani: literaci, malarze, muzycy, aktorzy, dziennikarze, odkrywcy, historycy, wojskowi, filozofowie, ludzie Kościoła, prawnicy, politycy: przedrozbiorowi, dziewiętnastowieczni, przedwojenni, powojenni, współcześni, parlamentarzyści II i III RP oraz PRL, uczeni (członkowie akademii nauk): nauk społecznych, nauk biologicznych, nauk ścisłych, nauk technicznych, nauk rolniczo-leśnych, nauk medycznych, nauk o ziemi

    Cytuj: Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 28.03.2024.
    © 2002-2024 Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne — Regulamin, polityka prywatności i cookie
    IP: 54.144.233.198